H Ιστορία του Φοιτητή που Λήστευε Τράπεζες Θέλοντας να Γίνει Ένας Νέος Ρομπέν των Δασών

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Όταν ένας φοιτητής αρχίζει να συνειδητοποιεί πως όλα τα κακά του κόσμου οφείλονται στον καπιταλισμό, η έκταση της επανάστασής του συνήθως εξαντλείται στην αγορά του Socialist Worker και στη δημοσίευση μερικών tweet περί των μπόνους που τσεπώνουν οι τραπεζίτες. Ο Stephen Jackley το πήγε λίγο παραπέρα. Ενώ άλλοι συμφοιτητές του έτρεχαν να γίνουν μέλη αριστερών πανεπιστημιακών συλλογικοτήτων, εκείνος σχεδίαζε ένοπλες ληστείες τραπεζών και οικοδομικών συνεταιρισμών, με σκοπό να δωρίσει μέρος των κλεμμένων χρημάτων για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Ο Jackley, ο οποίος πάσχει από σύνδρομο Άσπεργκερ, είχε εμμονή με τον Ρομπέν των Δασών. Για εκείνον, ο εν λόγω χαρακτήρας ήταν αντικαπιταλιστικό σύμβολο και το να αντιγράψει τα κατορθώματά του ήταν για εκείνον ένας τρόπος για να διορθωθούν οι αδικίες του καπιταλισμού. Στο απόγειο της εγκληματικής του δράσης, μάλιστα, απέστειλε ένα γράμμα στην τοπική εφημερίδα Exeter Express & Echo στο οποίο έγραφε: «Θα συνεχίσω να παίρνω από τους πλούσιους και να τα δίνω στους φτωχούς». Η υπογραφή; «RH». Robin Hood. Ρομπέν των Δασών.

Μετά τη σύλληψη και φυλάκισή του, τα ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης περιέγραφαν τον Jackley με διάφορους, διόλου κολακευτικούς τρόπους: για κάποιους ήταν ένας βίαιος ψυχοπαθής που χρησιμοποιούσε τον αντικαπιταλισμό ως δικαιολογία, ενώ για άλλους ήταν εκκεντρικός μοναχικός τύπος, χαμένος σε έναν δικό του φανταστικό κόσμο. Η πραγματικότητα ήταν αρκετά πιο πολύπλοκη.

Ο Jackley μεγάλωσε στο ανατολικό Devon, γιος μιας ζωγράφου και ενός μηχανικού. Η μητέρα του έπασχε από σχιζοφρένεια και συχνά κατέληγε να τη σέρνουν αστυνομικοί ή νοσοκόμοι. Ο Jackley θεωρεί πως η παιδική του ηλικία έπαιξε μεγάλο ρόλο στο ότι όταν μεγάλωσε δεν μπορούσε να εμπιστευτεί ή να έρθει κοντά με κάποιο άλλο άτομο.

Καθώς πλησίαζε τα τελευταία χρόνια της εφηβείας, συνειδητοποίησε -όπως και πολλοί άλλοι έφηβοι- ότι ο κόσμος ήταν συστηματικά πολύ άδικος. Ταξιδεύοντας στη Νοτιοανατολική Ασία, αυτή η αδικία και ανισότητα του αποτυπώθηκε ακόμα πιο έντονα όταν αντίκριζε τα υπερπολυτελή ξενοδοχεία, τα οποία είχαν χτιστεί μόλις μερικά μίλια από τις παραγκουπόλεις που δεν είχαν ούτε καν τρεχούμενο νερό.

Επιστρέφοντας στη Μεγάλη Βρετανία για να σπουδάσει γεωγραφία στο Πανεπιστήμιο του Winchester, ο Jackley έμπλεξε άσχημα με το ποτό και τα ναρκωτικά, πιο συγκεκριμένα με το χόρτο και την κοκαΐνη, όπως άλλωστε παραδέχεται και ο ίδιος. Το 2007, και ενώ έμενε σε φοιτητική εστία, ο 21χρονος άρχισε να σχεδιάζει τον τρόπο με τον οποίο θα έκανε την κοινωνία πιο δίκαιη.

Έχουν διεξαχθεί σειρές από μελέτες οι οποίες συνδέουν το σύνδρομο Άσπεργκερ με το έγκλημα. Οι ειδικοί δεν φαίνεται να συμφωνούν σχετικά με το αν τα άτομα που πάσχουν από Άσπεργκερ είναι πιο πιθανό να διαπράξουν κάποιο έγκλημα, αλλά οι μελέτες αναδεικνύουν ότι μπορεί το σύνδρομο να επηρεάζει τον τρόπο που διαπράττουν τα εγκλήματα.

Όταν αναφέρω αυτό το σημείο στον Jackley, εκείνος παραδέχεται πως το σύνδρομο έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τελική του απόφαση να εκτελέσει τις ληστείες, «στον βαθμό που δεν καταλάβαινα την επίδραση των πράξεών μου τους άλλους». Εντούτοις, φαίνεται ότι η ανάγκη να αναδείξει ένα πιο «ηρωικό» προφίλ έπαιξε επίσης ρόλο.

«Ήθελα να δώσω τουλάχιστον ένα 60% αυτών που θα έκλεβα σε φιλανθρωπικούς σκοπούς», μου εξηγεί. «Έβλεπα τον εαυτό μου σαν τον Ρομπέν των Δασών, το οποίο και χρησιμοποίησα για να δικαιολογήσω τις πράξεις μου. Συνολικά, έδωσα γύρω στις 2.000 λίρες σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, ένα ποσό που δεν ακούγεται μεγάλο, αλλά είχα την πρόθεση να δώσω περισσότερα. Έδωσα επίσης χρήματα και σε άστεγους. Μπορεί να ακουστεί τρελό, αλλά πάνω στα χαρτονομίσματα έγραφα τα αρχικά RH».

Δυστυχώς για τον Jackley, σε μια από τις ληστείες του κατέληξε να κάνει το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είχε θέσει ως σκοπό. «Μια φορά, διέρρηξα ένα κατάστημα και αποδείχτηκε πως ήταν γραφείο φιλανθρωπικής οργάνωσης, κάτι που δεν είχα καταλάβει εκείνη τη στιγμή. Ήταν εφιαλτικό. Άρχισα να τους επιστρέφω μικρά ποσά, αρχίζοντας από τις 250 λίρες και εντέλει ανεβαίνοντας μέχρις τις 740 λίρες. Ήθελα να συνεχίσω να ανεβάζω τα ποσά μέχρι να πιάσω τις 20.000 λίρες».

Αναλογιζόμενος τώρα τις πράξεις του, ο Jackley φαίνεται να αντιλαμβάνεται τον παραλογισμό της δράσης του. Είναι πρόσχαρος και άνετος και είναι εύκολο όταν του μιλάς να ξεχάσεις πως έχεις μπροστά σου έναν άνθρωπο που χρησιμοποίησε σφυριά, μαχαίρια και ψεύτικα όπλα για να ληστέψει πρακτορεία στοιχημάτων, οικοδομικούς συνεταιρισμούς και τράπεζες. Η μετάνοιά του όμως φαίνεται ειλικρινής. Αν και οι προθέσεις του ήταν αλτρουιστικές, μετανιώνει για όλα όσα έκανε και τον τρόμο που προκάλεσε στους ανθρώπους που βίωσαν τις ληστείες του.

Έπειτα από μια σειρά επιτυχημένων ληστειών, ο Jackley αποφάσισε ότι ήθελε να χρησιμοποιεί αληθινά όπλα για τις επόμενες, οπότε πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αγοράσει ένα, το οποίο θα εισήγαγε λαθραία στη Μεγάλη Βρετανία. Το σχέδιό του όμως στράβωσε προτού καν ξεκινήσει: ο ιδιοκτήτης του καταστήματος από το οποίο αγόρασε το όπλο ήταν πρώην αστυνομικός, ο οποίος διέκρινε κατευθείαν την πλαστή ταυτότητα του νεαρού.

Στη συνέχεια ο καταστηματάρχης ειδοποίησε τις αρχές, οι οποίες αφού βρήκαν τον Jackley και τη φοιτητική του κάρτα από το Worcester University, απευθύνθηκαν στις αρχές της Μεγάλης Βρετανίας, προτείνοντάς τους να ερευνήσουν το φοιτητικό του δωμάτιο. Εκεί, οι αστυνομικοί βρήκαν μια σειρά από αντικείμενα τα οποία τον συνέδεαν με τις ληστείες: όπλα, μεταμφιέσεις, σημειώσεις σχετικά με παλαιές και μελλοντικές ληστείες και, περιέργως, μια ψεύτικη βόμβα. Ο Jackley δηλώνει πως μέχρι και σήμερα δεν ξέρει τι ήθελε να την κάνει, μιας και αποφάσισε να την κρατήσει στο δωμάτιό του ένα βράδυ που ήταν πολύ μεθυσμένος.

Οι βρετανικές εφημερίδες δεν έχασαν χρόνο και βάφτισαν τον Jackley «Ρομπέν των Δασών των ένοπλων ληστειών». Βέβαια, η δίκη του στη Μεγάλη Βρετανία θα αργούσε κάπως, μιας και καταδικάστηκε από δικαστήριο στο Vermont σε 10μηνη φυλάκιση για προσπάθεια αγοράς όπλου με πλαστή ταυτότητα, με τον νεαρό να περνάει τους επόμενους μήνες σε διάφορες φυλακές της περιοχής.

«Με ρωτούσαν συνέχεια αν ήξερα τη βασίλισσα, ενώ το μόνο μέρος που ήξεραν οι υπόλοιποι φυλακισμένοι ήταν το Λονδίνο», μου λέει. «Οι περισσότεροι ήταν εντάξει. Τα μεγαλύτερα προβλήματα τα δημιουργούσαν οι φύλακες».

Το 2009, σε ηλικία 23 ετών, ο Jackley απελάθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο και δικάστηκε στο Ποινικό Δικαστήριο του Worcester για 21 διαφορετικά αδικήματα, ανάμεσα στα οποία ήταν η ληστεία, η απόπειρα κλοπής και η παράνομη οπλοκατοχή. Δήλωσε ένοχος για 18 από αυτές τις κατηγορίες και καταδικάστηκε σε 13 χρόνια φυλάκισης, μια ποινή που έπεσε στα 12 έτη έπειτα από έφεση. Εξηγώντας τους λόγους που αποδέχτηκαν την έφεση, οι δικαστές του Ποινικού Εφετείου του Λονδίνου είπαν πως το σύνδρομο Άσπεργκερ από το οποίο έπασχε «μπορεί να επηρέασε την ικανότητά του να αντιληφθεί τις επιπτώσεις των πράξεών του».

Ο Jackley αποφυλακίστηκε το 2014 και με τη βοήθεια της φιλανθρωπικής οργάνωσης Prince's Trust έστησε τον εκδοτικό οίκο Arkbound και ίδρυσε το περιοδικό Boundless, το οποίο εστιάζει σε θέμα βιώσιμης διαβίωσης και κοινωνικής ένταξης.

Μιλώντας του τώρα, είναι ξεκάθαρο πως δεν έχει καμία σχέση με τον παράφρονα εγκληματία που περιέγραφαν τα βρετανικά μέσα, ούτε με κάποιον που πιστεύει ακόμα πως είναι αντικαπιταλιστικός σταυροφόρος. Δηλώνει πως η ζωή μετά την αποφυλάκισή του είναι «δύσκολη αλλά και διαφωτιστική», αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα άτομο που προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος του. Οι μέρες του ως Ρομπέν των Δασών τελείωσαν. Πλέον, προσπαθεί να αντιμετωπίσει την κοινωνική ανισότητα με λέξεις, όχι με σφυριά.

Ο Jackley δημοσίευσε ένα βιβλίο με θέμα τα εγκλήματά του με τίτλο Just Sky, το οποίο διατίθεται από τον εκδοτικό του οίκο Arkbound.

Περισσότερα από το VICE

Πόσο Πολύ Μισούν οι Γυναίκες να Μιλούν για την Περίοδό τους;

Ένας στους Τρεις Χορτοφάγους Τρώνε Κρέας Όταν Είναι Μεθυσμένοι

Προσπάθησα να Βρω τις Κοπέλες από το πιο Σέξι Βίντεο Κλιπ Όλων των Εποχών