Μια Ανάλυση του Απίστευτου Βίντεο με τον Τύπο που του Βγήκε το «Πουλί» καθώς Χόρευε

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Δεν ξέρω αν το πήρατε πρέφα, αλλά τη Δευτέρα κυκλοφόρησε το διπλό βίντεο κλιπ του «Work» της Rihanna. Είναι απίθανο: η Rihanna, ένας άγγελος που δεν μας αξίζει, χορεύει αισθησιακά σε ένα dancehall με τον Drake ο οποίος φοράει φόρμες (όχι ιδιαίτερα επιτυχημένα) και κάνει αυτήν τη χορευτική κίνηση που κουνάς το χέρι πέρα δώθε λες και μόλις μύρισες έναν φούρνο μικροκυμάτων που έχει κάνα μήνα να καθαριστεί. Είναι το σήμα κατατεθέν του. Μετά ακολουθεί και δεύτερο βίντεο, όπου o Drake κάθεται σε έναν καναπέ και θαυμάζει την τέχνη που εκτυλίσσεται μπροστά του, καθώς η Rihanna κάνει μερικά βήματα προς τα πίσω και τραγουδάει.

Φοβερά, φοβερά πράγματα. Θα ήθελα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ να δω να κάνουν σεξ η Rihanna και ο Drake, οπότε μπράβο στους δύο σκηνοθέτες, τον Director X και τον Tim Erem. Τα καταφέρατε πολύ καλά και μπράβο σας.

Βέβαια, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας πω πως εδώ και κάποια ώρα το διπλό βίντεο του «Work» δεν μας ενδιαφέρει πια καθόλου, γιατί υπάρχει πια αυτό το Vine video που δείχνει έναν τύπο να χορεύει με το νέο single της Rihanna και να του βγαίνουν το πουλί και τα παπάρια από το παντελόνι:

— ıllıllı jim ıllıllı (@jimgroome)February 23, 2016

Αφήστε το να παίξει σε λούπα 70, ίσως και 80 φορές. Βυθιστείτε σε αυτό. Μπείτε στα έγκατά του. Υπάρχουν ανθρώπινα συναισθήματα εδώ. Είναι ένα έργο τριών πράξεων μέσα σε έξι δευτερόλεπτα. Υπάρχει ταπείνωση και υπάρχει λύτρωση. Υπάρχει χαρά και υπάρχει πόνος. Αυτό το Vine του τύπου που του βγαίνουν το πουλί και τα παπάρια από το κοστούμι του έχει τα πάντα.

Όλοι έχουμε αισθανθεί ντροπή, έτσι δεν είναι; Θα κάνω εγώ την αρχή: τη μεγαλύτερη ντροπή της ζωής μου την έχω νιώσει σε ένα διάλειμμα, όταν πήγαινα ακόμα σχολείο. Μερικά πράγματα που θα πρέπει να ξέρετε: ήμουν εξαιρετικά παχύς τυπάκος και έμοιαζα με 40χρονη νοικοκυρά. Στο σχολείο μας, τα μεγαλύτερα παιδιά μπορούσαν να βγαίνουν έξω από το κτίριο στα διαλείμματα για να πάνε στα κοντινά μαγαζιά ή για να καπνίσουν ακουμπώντας σε έναν χαμηλό τοίχο που βρισκόταν στον κεντρικό δρόμο που περνούσε μπροστά από την κεντρική είσοδο του σχολείου. Σκεφτείτε το λοιπόν: ένας ολόκληρος τοίχος τίγκα στα κουλ σχολιαρόπαιδα, τα οποία καπνίζουν, και μετά είμαι εγώ, ο χοντρός πουθενάς, που περιμένει να περάσει από τη διάβαση των πεζών.

Έχω διασχίσει λοιπόν περίπου τα μισά της διάβασης, όταν βλέπω να έρχεται καταπάνω μου ένα φορτηγό με αρκετά μεγάλη ταχύτητα. Εκείνη τη στιγμή κάτι δεν πήγε καλά στον εγκέφαλό μου. Ο πανικός τον έπνιξε και εκείνος διέταξε τα εξής: το ένα πόδι πήγε προς τα εμπρός και το άλλο προς τα πίσω, προς την κατεύθυνση των κουλ παιδιών. Το αποτέλεσμα: κατέληξα να κάνω σπαγκάτο στη μέση της διάβασης.

Φανταστείτε τον οδηγό τώρα, ο οποίος τελικά φρέναρε μια χαρά. Φανταστείτε τι είδε: έναν χοντρό, χεσμένο τύπο να κάνει σπαγκάτο στη μέση του δρόμου, ακριβώς μπροστά του, ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟ.

Ο οδηγός γελούσε τόσο δυνατά που δεν μπορούσε να οδηγήσει. Πίσω του είχε μαζευτεί μια ουρά αυτοκινήτων, επειδή απλώς δεν μπορούσε να πιάσει το τιμόνι από τα γέλια. Όλα τα κουλ παιδιά του σχολείου με είδαν να προσπαθώ να σηκωθώ μόνο με τα χέρια μου, βάζοντας τόση πίεση που μου 'πεσε το παντελόνι τόσο ώστε να φανεί η κωλοχαράδρα μου.

Αυτό που θέλω να πω είναι πως όλοι έχουμε νιώσει ντροπή. Αλλά τελικά έχουμε νιώσει τόση ντροπή όσο ο τύπος που χόρευε και του πετάχτηκαν το πουλί και τα παπάρια από το παντελόνι; Δεν ξέρω.

Το θέμα είναι το εξής: το Work σκοτώνει. Είναι πολύ δύσκολο, ειδικά αν έχεις κοπανήσει τα ποτάκια σου, να μην παρασυρθείς από το Work. Σκέφτεσαι πως «ναι, μπορώ να κάνω twerking». Σκέφτεσαι πως «ναι, μπορώ να δώσω πόνο». Το Work σου δίνει μια αυτοπεποίθηση που μόνο τα μεγαλύτερα ποπ κομμάτια μπορούν να σου χαρίσουν. Σε κάνει να αισθάνεσαι αλεξίσφαιρος, σε κάνει να αισθάνεσαι ζωντανός. Σε κάνει να πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις κάποιες χορευτικές φιγούρες που δεν θα έπρεπε να κάνεις, ειδικά αν φοράς παντελόνι. Σε κάνει να κάνεις κινήσεις που κάνουν το παντελόνι σου να σκιστεί με τόση δύναμη, που είναι λες και ανοίγει ένα πακέτο πατατάκια.

Γιατί, εδώ που τα λέμε, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν είδα αυτό το Vine με τον τύπο να πετάει έξω το πουλί του και τα παπάρια του ήταν: ρε φίλε, ο τύπος έσκισε σώβρακο και παντελόνι ΜΕ ΤΗ ΜΙΑ; Πόση δύναμη έχει τελικά η λεκάνη του; ΜΕΓΑΛΕ. Αλλά μετά το είδα ξανά και ξανά και ξανά και κατέληξα ότι ο τύπος παίζει να μη φορούσε σώβρακο. Εκτός αν το σώβρακο εξαϋλώθηκε όταν έπαιξαν οι πρώτες νότες του Work.

Και φτάνουμε και στη γλυκόπικρη καρδιά αυτής της ντροπιαστικής επικότητας. Ο τύπος ξεκίνησε να χορεύει με μια αγνή, αθώα αίσθηση να διαπερνάει το κορμί του, χωρίς να φαντάζεται ότι θα ακολουθήσει αστραπιαία η στιγμή που θα θυμάται με ντροπή για όλη του τη ζωή, η στιγμή που θα τον καθορίσει ως άντρα. Μέσα σε έξι δευτερόλεπτα, βλέπουμε τη ζωή ενός άντρα να τελειώνει και μια άλλη να ξεκινάει. Σε αυτήν ακριβώς τη μοιραία στιγμή ξαναγεννιέται.

Πριν:

Μετά:

Μετά έχεις και την αντίδραση. Η ντροπή είναι περίεργο συναίσθημα. Μας κάνει κόκκινους, μας κάνει να καιγόμαστε και για κάποιο λόγο όταν έρθει δεν λέει να φύγει. Από τη λύπη και την απόγνωση φεύγουμε σε κάποια φάση, από τη χαρά μπορούμε να κρεμαστούμε όσο μας παίρνει. Αλλά η ντροπή μας αφήνει σημάδι. Βαθύ. Τη θυμόμαστε δέκα-είκοσι χρόνια μετά και μας πονάει τόσο όσο εκείνη τη φορά. Κανένα άλλο συναίσθημα δεν διαρκεί ούτε δυναμώνει από το πουθενά έτσι. Είναι η σάλτσα μπολονέζ των συναισθημάτων. Όταν τη ζεσταίνεις και την τρως για δεύτερη φορά έχει καλύτερη γεύση.

Μπορούμε όμως να μάθουμε από τα λάθη μας; Από τα λάθη των άλλων; Από τις δυσκολίες που ξεπερνούν και εντέλει τους θριάμβους τους; Όταν κάποιος πετάει (κατά λάθος) έξω το πουλί του και τα παπάρια του ενώ φοράει κοστούμι και χορεύει με το Work, πρέπει να δούμε τι μπορούμε να μάθουμε από αυτό, τι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε από αυτό για να ωριμάσουμε περισσότερο.

Μάθημα πρώτο: δεν επιχειρούμε να κάνουμε drop, εκτός και αν το παντελόνι μας έχει ραφές από ατσάλι. Μάθημα δεύτερο: τα εσώρουχα είναι καλό πράμα. Μάθημα τρίτο: η εμφανής ντροπή είναι ένα ένστικτο που μας σώνει από την άβυσσο. Στιγμές όπως αυτή -όταν το πουλί σου και τα παπάρια σου την κάνουν από το παντελόνι σου και όλο αυτό καταλήγει στο Vine- μπορούν να ορίσουν έναν άνθρωπο. Αλλά μέσω μιας τέτοιας διαδικασίας γινόμαστε κάτι άλλο: πιο δυνατοί, πιο σκληροί, πιο αλεξίσφαιροι, με έναν τρόπο που δεν μπορεί να παραχθεί έξω από τέτοιες στιγμές.

Όλοι και όλες μας, με τον τρόπο μας, έχουμε πετάξει κατά λάθος έξω από το παντελόνι μας το πουλί και τα παπάρια μας. Και το έχουμε ξεπεράσει. Μπορούμε να είμαστε πιο δυνατοί αφού μας συμβεί. Έτσι μπορεί να γίνει και με σένα, πουλοπάπαρε τύπε που χόρευες το Work. Όχι, αλήθεια.

Περισσότερα από το VICE

Πώς Είναι να Είσαι Θύμα Trafficking και να Εξαναγκάζεσαι σε Σύγχρονη Δουλεία;

Να Γιατί η Βιέννη Ίσως να μην Eίναι Τελικά η Καλύτερη Πόλη στον Κόσμο

Οι πιο Άβολες Live Στιγμές της Ελληνικής Τηλεόρασης