Το να Αράζεις σε Νεκροταφείο Είναι Γαμώ τις Φάσεις

Όλοι έχουμε τις συνήθειές μας. Πράγματα που κάνουμε είτε επειδή τα γουστάρουμε είτε επειδή μας ηρεμούν και μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα. Είμαι σίγουρος πως αν κάτσεις σε μια παρέα και τους ζητήσεις να σου εκμυστηρευτούν, χωρίς ντροπές, συγκεκριμένες ενέργειες που κάνουν όταν είναι μόνοι τους σπίτι ή σε κάποιο μέρος που δεν τους βλέπει κανείς, θα ακούσεις πολλά πράγματα που θα σου φανούν περίεργα. Συνήθως, τα πιο μικρά είναι αυτά που δημιουργούν εντύπωση. Για παράδειγμα, έχω ένα φίλο ο οποίος μου έχει πει πως όταν χέζει γδύνεται εντελώς, αράζει ακουμπώντας τα πόδια του ψηλά στον νιπτήρα –που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη λεκάνη–, παίρνει εφημερίδα και το απολαμβάνει. Εντάξει, η εφημερίδα μου ακούγεται λογική επιλογή, όμως δεν μπορώ να καταλάβω δύο πράγματα. Πρώτον, γιατί πρέπει να αράξει τσίτσιδος για να χέσει και, δεύτερον, πώς στο διάολο καταφέρνει να κάνει τη «δουλειά» του σε αυτήν τη στάση; Στο μυαλό μου ο συγκεκριμένος τρόπος χεσίματος υπερβαίνει τους νόμους της φυσικής.

Πριν από λίγες ημέρες είχα βγει για βόλτα με έναν άλλο φίλο μου, τον Νίκο. Αφού ήπιαμε καφέ και χαζέψαμε βιτρίνες μαγαζιών κοροϊδεύοντας αυτά που δεν μας άρεσαν, αρχίσαμε να βαριόμαστε. Έτσι, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και τριγυρνούσαμε χωρίς προορισμό. Ένα από τα βασικά προτερήματα του Νίκου είναι η διάθεσή του για εξερεύνηση κάθε πιθανής γωνιάς της πόλης όπου βρίσκεται την εκάστοτε στιγμή. Αφού αρχίσαμε να βαριόμαστε και τη βόλτα με το αμάξι, μου πετάει ιδέα: «Πάμε νεκροταφείο;» Κάθε λογικός άνθρωπος θα απορούσε με αυτή την πρόταση. Εντάξει, δεν είναι και το πιο τρελό πράγμα στον κόσμο, όμως σίγουρα θα ρωτούσε τον λόγο που κάποιος του προτείνει, από το πουθενά, να πάνε σε ένα μέρος γεμάτο νεκρούς και λυπημένους ανθρώπους. Προσωπικά, απλώς βαριόμουν να πάω σπίτι, οπότε είπα απλώς ένα «πάμε» και πήραμε τον δρόμο για το νεκροταφείο της περιοχής. Αυτό βρίσκεται στην κορυφή μιας πλαγιάς με θέα τη θάλασσα και τη μισή Αθήνα που ονομάζεται «κρεμασμένος λαγός». Resident Evil φάση το όνομα.

Το να μπαίνεις χωρίς ιδιαίτερο λόγο σε ένα πολύ ήσυχο και απομακρυσμένο νεκροταφείο μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς λίγο άβολα. Ειδικά αν το κάνεις ένα συννεφιασμένο απόγευμα και ενώ εκείνη την ώρα βρίσκονται ελάχιστοι άνθρωποι σε αυτό. Λίγο η ερημιά και η απόλυτη ησυχία, λίγο ένας μαύρος σκύλος που θα ορκιζόμουν πως κάποιο περίεργο ρόλο παίζει στην όλη φάση, μου δημιούργησαν άγχος. Όμως, καθώς περνούσε η ώρα και αρχίσαμε τις φιλοσοφικές συζητήσεις με τον Νίκο, με κυρίευσε σιγά-σιγά μια περίεργη γαλήνη. Χαζεύαμε τους τάφους, μιλούσαμε ψιθυριστά και αναρωτιόμασταν πώς μπορεί να είχαν πεθάνει κάποιοι νέοι άνθρωποι που βλέπαμε στις φωτογραφίες (μεταξύ τους, ένα παιδάκι δώδεκα χρονών, του οποίου ο τάφος ήταν καινούργιος). Γενικά, πέραν της ηρεμίας, μαθαίνεις πολλά πράγματα για τους γείτονές σου και μπορεί να σοκαριστείς βλέποντας πως κάποιοι άνθρωποι που έβλεπες συχνά στον δρόμο έχουν πεθάνει. Για παράδειγμα, εγώ ανακάλυψα πως πέρυσι πέθανε ένας δάσκαλος που είχαμε στο δημοτικό αλλά και ένα μεγαλύτερο παιδί από το σχολείο μας.

Δεν θυμάμαι πόση ώρα ακριβώς κάτσαμε εκεί, αλλά μπορώ με σιγουριά να πω ότι φεύγοντας ένιωθα απόλυτα χαλαρός. Ήξερα πως ο Νίκος αράζει εκεί αρκετά συχνά και έτσι αποφάσισα να του κάνω μερικές ερωτήσεις για να δω αν κι αυτός νιώθει το ίδιο όποτε ανεβαίνει εκεί.

Τι είναι αυτό που σου αρέσει όταν περπατάς ανάμεσα σε τάφους;

Συνειδητοποιώ ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε που ο πρώτος άνθρωπος λυπήθηκε και χάρηκε πάνω στη Γη.

Πιστεύεις πως μαθαίνεις πράγματα για την πόλη σου αράζοντας σε ένα τέτοιο μέρος;

Το νεκροταφείο της πόλης σου είναι η αποτυπωμένη σε μάρμαρο ιστορία των ανθρώπων που έμεναν, μένουν και θα μείνουν στη γειτονιά σου, οπότε, ναι, μαθαίνεις αρκετά για την ιστορία και την κοινότητα της πόλης σου.

Φοβάσαι όταν το κάνεις αυτό;

Αυτό που φοβάμαι –αν μπορείς να το πεις φόβο– είναι οι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί και νοσταλγούν τους δικούς τους μέσα από τον θρήνο ενώ εγώ προσπαθώ να τους καταλάβω ζώντας έξω από όλο αυτό.

Ηρεμείς;

Φυσικά και ηρεμώ, μια και το νεκροταφείο της πόλης μου έχει μια από τις ωραιότερες θέες στην Αττική. Είμαι ήσυχος πια ότι μου έχουν κρατήσει μια υπέροχη θέση για να αράζω βλέποντας τη γειτονιά μου από ψηλά.

Πιστεύεις στη μετά θάνατον ζωή;

Πιστεύω, γιατί δεν μπορεί τόσος πόνος, χαρά και όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα των ανθρώπων να μένουν αναλλοίωτα στον χρόνο, δημιουργώντας έναν αέναο κύκλο επανάληψης. Σε αυτό τον κύκλο είμαστε κρίκοι της ίδιας αλυσίδας.

Τι σκέφτεσαι εκεί; Φιλοσοφείς τη ζωή;

Ναι, πρόκειται για ένα υπαίθριο ζωντανό μουσείο που αναδεικνύει με τον πιο λιτό τρόπο τις πραγματικές αξίες της ζωής. Ένα σχολείο για τους ζωντανούς και ένα μνημείο για τους νεκρούς.

Περισσότερα από το VICE

Πώς να Εξοντώσεις τους Ισλαμοφοβικούς με μια Selfie

Επτά Έλληνες Σεφ Μας Λένε Ποιο Είναι το Καλύτερο Street Food Για Το Hangover

Ο Διαβόητος Ναός Του Σεξ Και Η Ιέρεια Τσατσά Που Έκανε Κουμάντο

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.