Το Top Gun Παραμένει Γαμάτο και το Ίδιο Ισχύει για το Soundtrack του

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Noisey

Το «Top Gun» είναι μια από αυτές τις ταινίες που δεν μπορώ να θυμηθώ αν όντως τις έχω δει ξανά ή αν αναφέρεται τόσο συχνά ως κομμάτι της ποπ κουλτούρας που νιώθω ότι τελικά την έχω δει. Με αφορμή όμως την 30ή επέτειο από την κυκλοφορία της αυτή την εβδομάδα, κάθισα και την είδα και κατέληξα ότι είναι απείρως καλύτερη απ' ό,τι θυμόμουν ή φανταζόμουν.

Οι στολές, τα γυαλιά, η γλυκιά αποθεωτική '80s μουσική, όλα τους απίστευτα. Καθώς ακούμε το βασικό μουσικό θέμα του Harold Faltermeyer –Top Gun Anthem– και πέφτουν οι τίτλοι αρχής, μαθαίνουμε τι θα δούμε: μια ιστορία για ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης του κορυφαίου 1% των πιλότων του Πολεμικού Ναυτικού, το λεγόμενο Fighter Weapons School, το οποίο αποκαλείται και «Top Gun». Καθώς ολοκληρώνονται οι τίτλοι, βλέπουμε σιλουέτες ανθρώπων που δουλεύουν πάνω σε ένα αεροπλανοφόρο, με φόντο έναν κοκκινωπό ουρανό. Αμέσως μετά, ακούμε και βλέπουμε μια μηχανή αεροσκάφους να παίρνει μπρος και μαζί της αρχίζει και το Danger Zone του Kenny Loggins. Ως θεατής, ερεθίζεσαι με έναν ξεκάθαρα μη σεξουαλικό, αλλά απόλυτα αληθινό τρόπο. Αισθάνεσαι περίεργα που σου συμβαίνει, αλλά δέκα λεπτά αργότερα, όταν βλέπεις πλάνα μαχητικών αεροσκαφών και ακούς την ατάκα «με αυτό εδώ μου σηκώνεται», αντιλαμβάνεσαι ότι είναι ένας αεριωθούμενος ερεθισμός και όλα καλά. Αυτό πρέπει να γίνει.

Ο Tom Cruise στον ρόλο του Maverick είναι καταπληκτικός. Μιλάμε για μνημειώδη επίδειξη χαρισματικής προσωπικότητας, από τις σπουδαιότερες που έχουν αποτυπωθεί κινηματογραφικά. Τύπου, ότι σ' αυτό τον τύπο θα άναβα πράσινο φως για δάνειο. Με προσωπική εγγύηση. Ο Cruise είχε ήδη «φανεί» στο Risky Business τρία χρόνια νωρίτερα, αλλά με το Top Gun φόρεσε τον τίτλο του κινηματογραφικού αστέρα. Αν και δεν υπάρχουν πολλές σκηνές πτήσης –ενώ κι αυτές που βλέπουμε δεν είναι ξεκάθαρες και εδώ που τα λέμε μπορεί να μη στέκουν καν– αυτό που μας μένει είναι ένα: ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΠΙΛΟΤΟΣ ΛΕΜΕ. Ο δικός μας Maverick μπλέκει πάντα σε μπελάδες και έχει ένα θέμα με τις εντολές, αλλά, διάολε, μιλάμε για μεγάλο πιλότο. Το Top Gun δεν κρύβεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: η μουσική του.

Η μουσική παίζει κομβικό ρόλο στην ταινία. Τα σημεία της ταινίας που δεν λειτουργούν και πολύ καλά, τελικώς τα καταφέρνουν λόγω του ότι είναι ντυμένα με εξαιρετικής δυναμικής μουσική. Σκεφτείτε λίγο τη σκηνή όπου ο Maverick και ο Goose μπαίνουν σε ένα μπαρ –που θα μπορούσε να είναι και λύκειο, δεν υπάρχει θέμα– και ο Maverick περιγράφει τη φάση ως «περιβάλλον γεμάτο στόχους». Σαν φράση έχει λίγη γλίτσα, αλλά ουσιαστικά λειτουργεί ως γέφυρα για να φτάσουμε στο σημείο όπου ο ήρωάς μας τραγουδά το You've Lost that Loving Feeling στην Charlie, το ερωτικό ενδιαφέρον της ταινίας, και, αλήθεια τώρα, δεν βγάζει κανένα νόημα. Ναι, ΟΚ, μαθαίνουμε ότι είναι ένα κόλπο που έχουν χρησιμοποιήσει στο παρελθόν ο Goose με τον Maverick, αλλά γιατί μπαίνουν στο τραγούδι και οι άλλοι πιλότοι; Είναι κάποιος ναυτικός άγραφος κανόνας; Τελικά, όμως, με κάποιον μαγικό τρόπο, εγκρίνουμε τη σκηνή, μιας και οι Righteous Brothers είναι φανταστικοί και ποιος δεν θα ήθελε να ακούσει μια επιτυχία τραγουδισμένη από μια ομάδα ναυτών του Πολεμικού Ναυτικού; Επίσης, η καρδιά μου λέει πως το πανέμορφο αυτό κομμάτι του 1964 θα είναι το ίδιο πανέμορφο το 2064. Απλώς σας το λέω.

Μετά περνάμε στη θρυλική σκηνή με τον αγώνα μπιτς βόλεϊ: ίσως δεν έχει τόσο αντηλιακό και σωματογυαλάδα όσο θυμούνται οι περισσότεροι, αλλά ήταν το Magic Mike πριν από το Magic Mike, ενώ επιπλέον είναι από αυτές τις μεγάλες σκηνές όπου ΑΝΤΡΕΣ διασκεδάζουν το ότι είναι ΑΝΤΡΕΣ, με άλλους ΑΝΤΡΕΣ. Και είναι ΟΚ αυτό. Επειδή είναι ΑΝΤΡΕΣ. Προφανώς και έχουν γίνει πολλά αστεία τα οποία θίγουν το έκδηλο gayness αυτής της σκηνής, αλλά συνήθως αυτά τα αστεία αφήνουν έξω το διαμάντι της μουσικής επιλογής, το περίφημο Playing With The Boys το οποίο στιχουργικά είναι αξεπέραστη μαγεία:

Bodies working overtime, it's man against man
And all that ever matters
Is baby who's ahead in the game
Funny but it's always the same
Playing, playing with the boys
Staying, playing with the boys
After chasing sunsets
One of life's simple joys
Is playing with the boys

Δηλαδή, ΟΚ, αν υπάρχει μεγαλύτερος ύμνος στο ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΡΕΣ ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΤΡΕΣ, ΡΕ ΦΙΛΕ, να μου το πείτε.

Watching every motion in my foolish lover's game
On this endless ocean finally lovers know no shame
Turning and returning to some secret place inside
Watching in slow motion as you turn around and say
Take my breath away
Take my breath away

Και απλώς να το διαβάσει μια κοπέλα, μένει έγκυος. Τι να λέμε τώρα.

Η μουσική σπέρνει λοιπόν. Το δέσαμε αυτό. Αλλά, προφανώς, δεν φτάνει μόνο η μουσική για να κάνει μια ταινία γαμάτη και στην περίπτωση του Top Gun έχουμε μια ταινία που έχει όλα τα στοιχεία μια εξαιρετικής high school ταινίας. Λογικό άλλωστε, μιας και μιλάμε για μια ταινία δράσης από την ντουζένια εποχή του John Hughes. Υπάρχει ρομάντζο. Υπάρχει ένα ανταγωνιστικό «σχολικό» περιβάλλον και ένας ορκισμένος εχθρός, ο Iceman, που παίζει με το στιλό του όπως ακριβώς το έπαιζε και εκείνος ο μαλάκας που μισούσα στο πανεπιστήμιο. Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση αυτό. Αυτός ο τύπος είδε το Top Gun, αποφάσισε ότι ο Iceman ήταν ο αγαπημένος του χαρακτήρας και έμαθε να παίζει με το στιλό του όπως αυτός. ΤΙ ΜΑΛΑΚΑΣ. Επιστρέφουμε στην ταινία. Λοιπόν, πάνω και πριν από όλα, υπάρχει η φιλία μεταξύ Maverick και Goose, μια φιλία που ξεχωρίζει σαν σημαδούρα στην ποπ κουλτούρα. «Είσαι η μόνη οικογένεια που έχω», λέει ο Maverick στον Goose και όταν –SPOILER ALERT ηλικίας 30 ετών– ο Goose πεθαίνει, είναι πολύ πιο έντονο και καταστρεπτικό απ' ό,τι ενδεχομένως θυμάται ο περισσότερος κόσμος. Προσωπικά, έκλαψα τόσο που ήταν λες και κάποιος μου είχε πει ότι πέθανε ο σκύλος μου και μετά μου έσκασε μπουκέτο στη μύτη.

«Όταν πετάς μαχητικά για αρκετό καιρό, κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί», λέει ο διοικητής Metcalf, πετώντας μια σοφία ζωής στο τραπέζι σχετικά με τον θάνατο, το ότι μεγαλώνουμε και γερνάμε και ζούμε και μαθαίνουμε και όλα αυτά τα χρήσιμα. Νομίζω.

Αργότερα, ο Maverick μιλάει με τον γερο-σοφό, μιας και προσπαθεί να αποφασίσει αν πρέπει να παραιτηθεί από το Top Gun ή να αποφοιτήσει. Ο Metcalf λέει πάλι κάτι σοφά, αυτήν τη φορά εξηγεί στον Maverick πόσο μέγας πιλότος ήταν ο πατέρας του (ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΤΟ ΠΗΡΕ) και πόσο δεν τα παράταγε και ο ήρωάς μας φτιάχνεται άσχημα και δεν τα παρατάει, γιατί οι καλοί πιλότοι δεν τα παρατάνε, δεν είναι τίποτα γατάκια.

Εντέλει, ο Maverick ΠΡΟΦΑΝΩΣ και αποφασίζει να συνεχίσει και τα τελευταία 20 λεπτά της ταινίας του προσφέρουν μια εξιλέωση που δεν πολυχρειάζεται εδώ που τα λέμε. Είναι ήρωας, είναι μάγκας μέγας, αλλά αυτά τα ξέραμε ήδη. Μέχρι και το «μπράβο ρε» του Iceman παίρνει, αλλά ούτε αυτό το χρειάζεται. Αποδεικνύει πάντως ότι αν και δεν αποφοιτά πρώτος, είναι ο καλύτερος των καλύτερων, αλλά ούτε κι αυτό έχει σημασία. Το μόνο που έχει σημασία είναι το εξής: ότι η ζωή τόνε ξάπλωσε χάμω, αλλά αυτός δεν τα παράτησε. Ξανασηκώθηκε. Είναι απλό και είναι και κλισέ, αλλά είναι αλήθεια. Όσο μεγαλώνεις, η ζωή σε ρίχνει διαρκώς κάτω, αλλά εσύ πρέπει να σηκώνεσαι ξανά. Αυτό σαν μάθημα το νιώθεις ακόμα πιο δυνατά όταν περάσεις τα 30. Κοινώς, αν ωριμάσουμε όλοι σαν το Top Gun, καλά θα είναι.

Περισσότερα από το VICE Έτσι Αισθάνεται το Ελληνικό Internet για τους Έλληνες Βουλευτές

Η Ιστορία Ενός 30χρονου Ρώσου Ομοφυλόφιλου Άνδρα που Εγκλωβίστηκε Οκτώ Μήνες σε Ελληνική Φυλακή

Τι Έχω Μάθει ως Γιατρός σε Κρατητήριο