Στο «Ρίχτο Ηλία» Σπάσαμε Μπιντέδες

Κείμενο: Φιλίππα Δημητριάδη

Η ταινία του Παντελή Βούλγαρη, «Όλα είναι δρόμος», έμελε, σχεδόν 14 χρόνια μετά την επίσημη προβολή της, να γίνει το viral μιας γενιάς που ανακαλύπτει απ' την αρχή τον ελληνικό κινηματογράφο της δεκαετίας του '90, μιας γενιάς που έρχεται αντιμέτωπη με αυτό που σήμερα θα βάφτιζε cult πραγματικότητα.

Τρία διαφορετικά επεισόδια αφηγούνται τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούν τρεις άντρες, στο πλέον κρίσιμο σημείο της ζωής τους. Στην πρώτη ιστορία, «Χαρώνειο Νόμισμα», ένας αρχαιολόγος (Δημήτρης Καταλειφός) ξεκινά να συναντήσει τους φίλους του φαντάρου - αυτόχειρα γιου του (Κώστας Καζανάς), όταν ένα χρόνο μετά το τραγικό περιστατικό ανακαλύπτει σε ανασκαφή έναν ελληνιστικό τάφο, στην περιοχή των Φιλίππων.

Στη δεύτερη ιστορία, «Η Τελευταία Νανοχήνα», ο γερο-φύλακας (Θανάσης Βέγγος) του βιότοπου στο Δέλτα του Έβρου ξεναγεί δύο ορνιθολόγους στην περιοχή, και εκτελεί χωρίς δεύτερη σκέψη έναν λαθροκυνηγό που ευθύνεται για το φόνο της τελευταίας νανοχήνας.

Στην τρίτη ιστορία, με τίτλο Βιετνάμ, ένας ιδιοκτήτης μεγάλης επιχείρησης (Γιώργος Αρμένης) προσπαθεί μάταια να ξεχάσει τον χωρισμού του με τη γυναίκα του, διασκεδάζοντας σε ένα σκυλάδικο της επαρχίας. Αφού μεθύσει και σπάσει τα πάντα μέσα στο μαγαζί, θα το αγοράσει για να το γκρεμίσει.

Το ξαφνικό revival της ταινίας -που μάλλον προήλθε από φεστιβάλ που την ξανασύστησαν στο κοινό- ορμώμενο από το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο της σπονδυλωτής ταινίας του Βούλγαρη, έγινε σύνθημα σε τοίχους, ατάκα της παρέας και τελικά πάρτι. Ο κύριος Μάκης, που σπάει ό,τι υπάρχει στο μαγαζί -συμπεριλαμβανομένων και των ειδών υγιεινής- μέχρις ότου να το γκρεμίσει εντελώς, έγινε σύμβολο των απανταχού πονεμένων που θέλουν «να πάρουν φόρα και να τα γκρεμίσουν». Η βραδιά «Ρίχτο Ηλία» περιοδεύει ανά την Αττική, αλλά και την επαρχία και αναστατώνει τη νύχτα, επαναφέροντας στο προσκήνιο μια ξεχασμένη ελληνική συνήθεια · αυτή του σπασίματος των πιάτων αλλά και όχι μόνο.

Το θεματικό πάρτι «Ρίχτο Ηλία» είναι μια ιδέα τριών νέων ανθρώπων, του Χρήστου, του Γιώργου και του Δημήτρη. Οργανώνουν πολλά χρόνια θεματικά πάρτι και παίρνοντας αφορμή από την αγάπη τους για την ταινία, αλλά και από το thunder του επεισοδίου «Βιετνάμ» στα social media, θέλησαν να φέρουν στο προσκήνιο το σπάσιμο των. Το πάρτι γίνεται σε διάφορα μαγαζιά στην Αθήνα, αλλά και σε άλλες περιοχές ανά την Ελλάδα. Κάθε φορά το μαγαζί υποτίθεται πως είναι το Βιετνάμ, γι' αυτό και κάπου κοντά στην είσοδο υπάρχει πάντα ένα πανό που σε καλωσορίζει σε αυτό και ένας εκσκαφέας – παιχνίδι ως σύμβολο. Έπειτα ακολουθεί μια πλήρης αναπαράσταση των σεκάνς του επεισοδίου. Οι διοργανωτές φέρνουν τις λεκάνες από τις τουαλέτες, ενώ σε ένα προτζέκτορα προβάλλεται η σκηνή της ταινίας όπου ο κ. Μάκης βάζει φωτιά στην μπεζ καμπαρντίνα του, υπό τη συνοδεία της Μαίρης Μαράντη, λίγο πριν φωνάξει τον Ηλία για να το ρίξει.

Τα πιάτα και οι λεκάνες είναι φτιαγμένα από γύψο έτσι ώστε να αποφεύγονται τραυματισμοί και άλλα ατυχήματα. Γι αυτό το λόγο τα παιδία, ανακάλυψαν ένα εργοστάσιο που μπορούσε να φτιάξει γύψινες ρέπλικες λεκανών και πιάτων. Κάθε εβδομάδα σπάνε περίπου 400 – 500 πιάτα και τέσσερεις με πέντε λεκάνες.

Οι περισσότεροι θαμώνες είναι νεαρής ηλικίας και δε γνωρίζουν την ταινία, όπως μου λέει ο Γιώργος, ο ένας εκ των διοργανωτών της βραδιάς, για αυτό και υπάρχει η προβολή, έτσι ώστε να τους βοηθήσει να μπουν στο κλίμα. Ακόμη και αν γνωρίζουν το στόρι όμως, πολλοί διστάζουν και ντρέπονται να σπάσουν πιάτα και λεκάνες.

Ως λάτρης της ταινίας και πολύ περισσότερο του Γιώργου Αρμένη στο ρόλο του Μάκη, ήμουν προετοιμασμένη να πιάσω τη βαριά, χωρίς ντροπές. Το σύνθημα δίνεται πάντα με το βίντεο στον προτζέκτορα και τον Αρμένη να φωνάζει «Ρίχτο Ηλία. Ηλία, ρίχτο!». Όταν μπαίνει λοιπόν το κομμάτι «Θα πάρω φόρα», ξέρεις ότι έχει έρθει η στιγμή να βγεις μπροστά και να σπάσεις χωρίς έλεος λεκάνες, μπιντέδες και πιάτα. Ενώ οι θαμώνες με έραιναν με γαρύφαλλα, σκεφτόμουν ό,τι μπορεί να με είχε κάνει να θυμώσω τον τελευταίο μήνα και με φόρα ξέσπασα σπάζοντας μια λεκάνη και μια ντουζίνα πιάτα. Αυτό θα πει εκτόνωση. Καμία γιόγκα. Κανένας ψυχοθεραπευτής.

Με τόση φόρα, ήθελα να πω στο μαγαζάτορα «Συνολικά, έτσι όπως το βλέπεις το μαγαζί, πόσο κοστίζει;» κι εκείνος να μου πει «Τι να το κάνεις Φιλίππα μου; Να το δουλέψεις;». «Όχι ρε, άκου να το δουλέψω, να το σπάσω θέλω», θα του απαντούσα. Όμως αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.