Κυριακή βράδύ. Κάπου ανάμεσα στον πονοκέφαλο από το προηγούμενο βράδυ, τη δουλειά που είχα να κάνω και τη χαλάρωση -γιατί όπως και να το κάνεις ήταν Κυριακή- έριχνα και κλεφτές ματιές στο GP Αργεντινής. Πάντως στην αρχή ήμουν σχετικά αδιάφορος -βλέπεις ο «δικός» μου δεν ξεκίνησε καλά- προς το τέλος άρχισα να πωρώνομαι. Και δύο γύρους πριν το τέλος, ο Valentino Rossi κάνει την κίνηση ματ, προσπερνάει τον Marc Marquez και παίρνει την δεύτερη νίκη του στους 3 πρώτους αγώνες της σεζόν. Και φυσικά συνεχίζει να οδηγεί την κούρσα του παγκόσμιου πρωταθλήματος και μοιάζει ικανός να φτάσει στον 10ο τίτλο του - και πρώτο του μετά το 2009.

Τώρα θα μου πεις, πόσο κάγκουρας είμαι και τρελαίνομαι με τις μηχανές. Καμία σχέση. Δεν έχω πώρωση με τις μηχανές. Ούτε καν οδηγώ - και για πολλούς αυτό είναι καλό για την ανθρωπότητα. Δεν παθιάζομαι με το MotoGp - παθιάζομαι όμως με τον Valentino Rossi. Όχι επειδή είναι ο αναβάτης-ζωντανός θρύλος, ούτε επειδή είναι ο καλύτερος, ούτε επειδή έχει τους περισσότερους τίτλους - άλλωστε ποτέ δεν ήμουν με τους ισχυρούς, σκέψου ότι στο ποδόσφαιρο στηρίζω ΑΕΚ και Λίβερπουλ. Τον «Doctor» τον πάω ως άνθρωπο, έστω κι αν δεν τον ξέρω. Είναι αυτό το «ωραίο» που μου βγάζει όταν τον βλέπω στους αγώνες. Και όταν κερδίζει είναι σαν να κερδίζει το «καλό». Ναι, το ξέρω, ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι σαν να βλέπεις το Star Wars. Ποτέ δεν στηρίζεις τον Αυτοκράτορα. Είσαι Jedi μέσα σου, το ξέρεις. Ε, έτσι είναι η αίσθηση και με τον Rossi.

Και στην τελική, αν τον δεις καλύτερα, τότε καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ένας αναβάτης - είναι ένας guru της ζωής. Και αυτά είναι τα «μαθήματά» του σε αυτό το ξεκίνημα του πρωταθλήματος.

Και λέγοντας «μέγεθος» δεν χρειάζεται να πάει αμέσως το μυαλό σας στο κακό. Δεν έχει κάποιο σεξουαλικό υπονοούμενο, απλά αναφέρομαι στη μηχανή του. Η αλήθεια είναι ότι ο Rossi δεν έχει την καλύτερη μηχανή του MotoGP - αυτή ανήκει στη Honda. Ούτε καν τη μηχανή για την οποία συζητάνε όλοι - αυτή ανήκει στη Ducati. Όμως ο «Doctor» έδειξε ότι το θέμα δεν είναι τι έχεις, αλλά πως το χρησιμοποιείς. Έτσι έχει φτιάξει τη Yamaha του στα μέτρα του, γρήγορη όταν χρειάζεται, αλλά ικανή να κάνει θαύματα στις στροφές και έτσι καταφέρνει πάντα να είναι κοντά στην κορυφή. Εύκολα ή δύσκολα.

Πολλοί πίστεψαν το 2010 ότι θα έπρεπε να τα είχε παρατήσει που ήταν ακόμα στην κορυφή. Τα ίδια ακούστηκαν και το 2011 όταν πήγε στη Ducati και έκανε δύο καταστροφικές χρονιές. Εκείνος όμως στον κόσμο του και τον χαβά του. Και όταν το καλοκαίρι δήλωσε ότι φέτος πάει για τον 10ο τίτλο, πολλοί ήταν αυτοί που γέλασαν. Το θέμα είναι ότι κανείς δεν γελάει τώρα μαζί του.

Στα 36 του χρόνια ο Rossi θεωρείται βετεράνος του MotoGP. Τι βετεράνος; Άλλοι στην ηλικία του θα ήταν «απόστρατοι». Αυτός όμως είναι από άλλον πλανήτη. Στα 36 του μοιάζει να περνάει δεύτερη εφηβεία και πιο μάγκας από πολλούς άλλους νεότερους οδηγούς. Σκέψου με ποιους έχει να τα βάλει: Marc Marquez 22, Andrea Iannone 25, Bradley Smith 24, Maverick Vinales 20, Scott Redding 22 και πολλούς ακόμα νεότερούς του. Και εκείνος συνεχίζει να μην καταλαβαίνει τίποτα.

Το θέμα είναι να φτάνεις στο τέλος στην κορυφή. Και αυτό κάνει ο Valentino Rossi μέσα στην πίστα. Δεν είναι τυχαίο ότι και στους δύο αγώνες που κέρδισε φέτος ξεκίνησε από την 8η θέση, μελέτησε τους αντιπάλους του στους πρώτους γύρους και σιγά-σιγά έκανε τα «βήματά» του. Βήματα και στρατηγική που τον οδήγησαν στην κορυφή.

Από το 1997, όταν και κέρδισε τον παγκόσμιο τίτλο στα 125cc, είναι αστέρι. Όλα αυτά τα χρόνια έχει κάνει ακριβά συμβόλαια, έχει κερδίσει τίτλους και δόξα, έχει βγάλει απίστευτα χρήματα. Και όμως ποτέ ο Rossi δεν φαίνεται να έχει καβαλήσει το καλάμι. Δεν έχει επιτρέψει στους φωτογράφους να ασχολούνται μαζί του εκτός πίστας, δεν σου τρίβει στα μούτρα τις ακριβές μηχανές και τα αυτοκίνητα που (σίγουρα) έχει, δεν πουλάει τσαμπουκάδες και ατάκες τύπου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;». Τίποτα. Έχεις την αίσθηση ότι μόλις φεύγει από τον αγώνα γίνεται «αόρατος» - ο τύπος της διπλανής πόρτας. Και αυτό τον κάνει ακόμα πιο συμπαθητικό στα μάτια μας.

Αλήθεια, γιατί να μην κάνεις; Και ο Rossi ξέρει να κάνει από τους καλύτερους χαβαλέδες. Αρκεί κάποιος να σκεφτεί τους τρελούς τρόπους με τους οποίους έχει πανηγυρίσει τόσα χρόνια μέσα στις πίστες. Ναι, τελικά δεν βλάπτει να είσαι καραγκιοζάκος που και που.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.