Αυτές οι Γυναίκες Αντιμετωπίζονται σαν Σκουπίδια Όταν Πάνε να Κάνουν Ιατρικές Εξετάσεις

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Τα φώτα της δημοσιότητας έχουν στραφεί στη βιομηχανία του σεξ από τότε που η Διεθνής Αμνηστία πρότεινε την αποποινικοποίησή της, με πολλούς σταρ του Χόλιγουντ -συμπεριλαμβανομένων της Μέριλ Στριπ και της Έμα Τόμσον- να ζητούν από την οργάνωση να απορρίψει την ίδια της την πρόταση. Στο μεταξύ, η Βόρειος Ιρλανδία έχει καταθέσει πρόταση νόμου για το Εμπόριο και την Εκμετάλλευση Ανθρώπων (Human Trafficking and Exploitation Bill) η οποία αντιμετωπίζει ως εγκληματίες τους άντρες που πληρώνουν για σεξ αντί για τις γυναίκες στη βιομηχανία του σεξ - μια πρόταση που είναι γνωστή και ως σουηδικό μοντέλο. Μόλις λίγα χιλιόμετρα από τη Σκοτία, νομοθέτες βρίσκονται σε διαβούλευση για ένα νόμο που θα κάνει ακριβώς το αντίθετο: θα αποποινικοποιεί τη σεξουαλική εργασία.

Όμως, μακριά από τη χάραξη πολιτικής και την πολιτική -και ανεξάρτητα από το ποιο μοντέλο πιστεύουν ότι έχει καλύτερο αποτέλεσμα- οι γυναίκες στη βιομηχανία του σεξ αντιμετωπίζουν όλες το ίδιο στίγμα όταν πρόκειται για υγειονομική περίθαλψη. Όταν τις βιάζουν, τους λένε πως είναι «κίνδυνος του επαγγέλματος». Όταν κάνουν ιατρικές εξετάσεις, τους λένε πως είναι βάρος για τις υγειονομικές υπηρεσίες. Τους κάνουν θεραπεία χωρίς παυσίπονο και συνήθως τις ντροπιάζουν, τις επικρίνουν και τις αντιμετωπίζουν σαν υπάνθρωπους.

Ενώ μερικές γυναίκες μπορεί να αναφέρουν αυτά τα περιστατικά, η αλήθεια είναι ότι πολλές δεν θα επιστρέψουν ποτέ στο νοσοκομείο ή την κλινική όπου τις αντιμετώπισαν περισσότερο ως πρόβλημα παρά ως ασθενή. Κάποιες ταξιδεύουν σε όλη τη χώρα για να βρουν γιατρό που δεν τις επικρίνει, άλλες διακινδυνεύουν να πάρουν λάθος διάγνωση λέγοντας ψέματα για το πώς τραυματίστηκαν - και υπάρχουν κι εκείνες που αποφεύγουν εντελώς να πάνε σε γιατρό, ακόμα κι όταν ο πόνος είναι τόσο άσχημος που δεν μπορούν να τον σταματήσουν.

Αν και υπάρχουν επαγγελματίες στον χώρο της υγείας που αντιμετωπίζουν άπαντες με τον ίδιο βαθμό σεβασμού και συμπόνιας, η απορριπτική και υποτιμητική συμπεριφορά κάποιων σημαίνει ότι οι γυναίκες στη βιομηχανία του σεξ δεν έχουν την υγειονομική περίθαλψη που χρειάζονται. Ακολουθούν οι ιστορίες επτά γυναικών από όλο το πολιτικό φάσμα οι οποίες είχαν κακές εμπειρίες με επαγγελματίες της υγείας, γεγονός λυπηρό και ορισμένες φορές τρομακτικό.

Samantha Bentley
Είμαι 28 και είμαι ηθοποιός σε πορνό.

Όταν πρωτοξεκίνησα να εργάζομαι στη βιομηχανία, πριν από επτά χρόνια, πήγα στη δωρεάν κλινική του Paddington, στο Λονδίνο, που υποτίθεται ότι ειδικεύεται στη φροντίδα εργατριών του σεξ και ηθοποιών σε ταινίες πορνό. Συνήθιζαν να μου κάνουν κατήχηση για τα προβλήματα υγείας που δημιουργούνται λόγω της δουλειάς μου και με έκαναν να αισθάνομαι ότι ήμουν εμπόδιο στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Είχαν υπεροπτική και επικριτική στάση. Ένιωθα ότι μου έκαναν επίθεση, οπότε άρχισα να πηγαίνω σε ιδιωτική κλινική όπου είχα έναν υπέροχο γιατρό.

Πηγαίνω στην Dean Street (κλινική σεξουαλικής υγείας στο Σόχο του Λονδίνου) τους τελευταίους 18 μήνες. Στην αρχή, πολλές νοσηλεύτριες δεν είχαν προηγουμένως έρθει σε επαφή με εργάτριες του σεξ. Ήταν επικριτικές και με έκαναν να νιώθω άσχημα. Τώρα το έχουν συνηθίσει. Κάθε φορά που πάω είναι και καλύτερα.

Στο παρελθόν, έπασχα από κατάθλιψη. Όταν βλέπω τον γιατρό μου, το αποδίδει στη δουλειά μου. Νιώθω ότι προσπαθεί να με ξεφορτωθεί κι ότι δεν μου δίνει την προσοχή που θα μου έδινε εάν δεν έκανα αυτήν τη δουλειά.

Laura Renvoize
Είμαι 22 ετών. Είμαι συνοδός και πρόεδρος της ένωσης Sex Workers Solidarity Society στο Goldsmiths.

Όταν ήμουν 19 ετών, με βίασαν. Ήμουν σε ευάλωτη κατάσταση και πήγα να δω την τοπική γενική γιατρό στο New Cross. Ήταν υποστηρικτική και είπε ότι ήμουν γενναία, αλλά όταν της είπα τι δουλειά έκανα άλλαξε εντελώς στάση. Ήταν υποτιμητική και είπε ότι ήταν ένας από τους κινδύνους της δουλειάς μου. «Ξέρεις τους κινδύνους όταν εργάζεσαι ως συνοδός», είπε.

Την προηγούμενη μέρα, είχα μιλήσει στην αστυνομία και είπαν ότι δεν υπήρχε λόγος να το αναφέρουμε, αφού ο δράστης δεν θα διωκόταν. Ένιωσα ότι δεν είχα καμία σημασία. Ένιωσα κρινόμενη και περιθωριοποιημένη, σαν να μου έλεγαν: «Οι πόρνες είναι όλες τρελές ναρκομανείς». Ενισχύθηκε το αίσθημα ότι κανένας δεν νοιαζόταν για μένα.

Ήμουν μουδιασμένη και προσπαθούσα να αντιμετωπίσω αυτό που μου συνέβη. Νόμιζα ότι η γιατρός μου θα ρωτούσα πώς με επηρέασε σωματικά το γεγονός, αλλά δεν ρώτησε εάν ήμουν πληγωμένη ή τραυματισμένη. Είχα χτυπήσει και δεν μπορούσα να περπατήσω καλά για πολύ καιρό. Χρειαζόμουν εξέταση STI, αλλά μου είπε να κλείσω ένα άλλο ραντεβού. Ρώτησα εάν μπορούσε κάποιος να με βοηθήσει και μου έγραψε συνταγή για να πάρω Prozac.

Δεν με βοήθησαν καθόλου και πραγματικά το γεγονός με επηρέασε. Οι γιατροί έχουν καθήκον να είναι αμερόληπτοι και όχι να αποφασίζουν ποιος είναι ανθρώπινο ον, τοποθετώντας κάποιες από εμάς στην κατηγορία των ανθρώπων που επιτρέπεται να κακοποιηθούν. Πραγματικά εξοργίζομαι μ' αυτό το πράγμα. Είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα.

Rebecca Mott
Είμαι 53 ετών. Είμαι πρώην εκπορνευόμενη και ακτιβίστρια.

Απέφευγα πάντα τα νοσοκομεία, αλλά έπρεπε να πάω. Η νοσοκόμα έψαξε την τσάντα μου και είχα περίπου 390 ευρώ γιατί μόλις είχα πληρωθεί. Φώναξε στον κόσμο στην αίθουσα αναμονής ότι ήμουν πόρνη. Ήταν Σάββατο βράδυ και η αίθουσα αναμονής στα επείγοντα ήταν γεμάτη. Ένα κομμάτι μου έλεγε «ναι λοιπόν, είμαι!». Το άλλο όμως έλεγε «ε και; Θα έπρεπε να με φροντίζεις!» Μου είπε ότι σπαταλούσα τον χρόνο της και προσπάθησε να κάνει τον κόσμο να με κοροϊδέψει. Ήταν φρικτό και ντροπιαστικό. Ο γιατρός της είπε να μου δώσει αναισθητικό - αλλά εκείνη έραψε τον πρωκτό μου χωρίς αναισθητικό, σαν ένα είδος τιμωρίας. Δεν το άξιζα. Πραγματικά πόνεσα. Ο γιατρός ήταν καλός - προσπάθησε να μου βρει κρεβάτι, αλλά αμέσως μόλις τελείωσε εκείνη, έφυγα. Ήμουν σχεδόν παράλυτη για τρεις μέρες.

Μετά από αυτό, όταν πονούσα ή είχα τραύματα συνέχιζα σαν να ήμουν ΟΚ. Μου πήρε πολύ καιρό να εμπιστευτώ τους γιατρούς ξανά. Μερικές φορές ο πόνος ήταν τόσο άσχημος που δεν μπορούσα να τον σταματήσω, αλλά προσποιούμουν ότι ήμουν εντάξει γιατί δεν ήθελα να με εξετάσει κανείς. Νιώθω πραγματικά οργή για τους γιατρούς. Εάν είχαν εκπαιδευτεί σωστά, θα βοηθούσαν ταχύτερα τις περισσότερες πόρνες. Υπάρχει η αίσθηση ότι οι επαγγελματίες υγείας πιστεύουν πως οι πόρνες προκαλούν μόνες τους τα προβλήματα και πως σπαταλούν τον χρόνο των ειδικών. Εάν πας πάνω από μία φορά, λένε: «Ωχ, Θεέ μου, πάλι εδώ είσαι». Αυτό είναι που μου τη δίνει πραγματικά. Αισθάνεσαι ότι παίρνεις τη σειρά των αληθινών ασθενών.

Charlotte Rose
Είμαι 35 ετών και είμαι εργάτρια του σεξ, εκπαιδεύτρια σεξ, πολιτική ακτιβίστρια, ραδιοφωνική παραγωγός και περφόρμερ.

Υποφέρω από πόνους στην πλάτη, πρόβλημα που προέκυψε από τις δυο εγκυμοσύνες μου και το πολύ βάρος που πήρα στη διάρκειά τους. Πήγα στον γιατρό μου στο Exeter (στη Βρετανία) και μιλούσαμε κανονικά, μέχρι που διάβασε τις σημειώσεις μου και είδε το επάγγελμά μου. Τότε είναι που με κοίταξε σαν να έλεγε «Όχι κι εσύ; Είσαι μία από εκείνες;». Έπειτα μου φέρθηκε σαν ο πόνος στην πλάτη μου να οφειλόταν στο ότι όλη μέρα ήμουν ξαπλωμένη και πηδιόμουν, πράγμα που δεν συνέβη. Εντάξει, δεν με περιέφερε στην πόλη με τον γερανό για να με δείξει, αλλά το στίγμα υπήρχε και δεν ξαναπήγα ποτέ.

Σπανίως πάω πια σε γιατρούς. Τηλεφωνώ στη μαμά μου - είναι εγκυκλοπαίδεια ασθενειών. Μου λέει τι νομίζει ότι θα μπορούσε να είναι και ψάχνω στο διαδίκτυο. Εάν έχει σχέση με το σεξ, πηγαίνω στην κλινική GUM (ουρογεννητικής ιατρικής). Εάν πρέπει να πάω στους γιατρούς, λέω ψέματα για το τι δουλειά κάνω. Εάν έχω τραύμα στην πλάτη ή τα γόνατα το οποίο έχει προκληθεί από τη σεξουαλική εργασία, λέω ότι είναι τραύμα από σπορ. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μη γίνει σωστή διάγνωση ή να μην πάρω την κατάλληλη θεραπεία, γιατί το να χτυπήσεις το πόδι σου παίζοντας σκουός δεν προϋποθέτει την ίδια κίνηση με εκείνη που κάνεις όταν πηδάς κάποιον από πίσω φορώντας strap-on.

Γνωρίζω ότι άλλες εργάτριες του σεξ φοβούνται πώς θα τις αντιμετωπίσουν οι γιατροί. Η κοινωνία μάς έχει βάλει ετικέτα ως οι κατώτερες όλων και δεν θεωρούμαστε άξιες ιατρικής προσοχής.

Fiona Broadfoot
Είμαι 47 ετών και είμαι επιζήσασα σωματεμπορίας. Είμαι ακτιβίστρια για την κατάργηση της σωματεμπορίας.

Όταν ήμουν 19 ετών, μου επιτέθηκε ο νταβατζής μου και με άφησε σχεδόν νεκρή. Με έβαλαν στην ψυχιατρική πτέρυγα του St. Mary στο Paddington και με άφησαν εκεί σαν να ήμουν τέρας. Κανένας δεν μου μίλησε, ούτε καν κάποιος ψυχίατρος. Δεν υπήρχε συμπόνια ή κατανόηση και ένα πρωί ξύπνησα και βρήκα έναν άντρα ασθενή να έχει το χέρι του στο νυχτικό μου.

Όταν ήμουν έγκυος στον γιο μου, ήμουν εκτός δουλειάς κάποιο διάστημα, αλλά ήταν στα ιατρικά αρχεία μου και δεν μπορούσα να έχω καλή προγεννητική φροντίδα. Ένιωσα ότι ήμουν χειρότερη από σκατά. Ήταν φρικτό συναίσθημα. Όταν πήγα να γεννήσω, με άφησαν για μέρες σ' ένα δωμάτιο, από την Παρασκευή έως την Κυριακή. Τότε το ανακάλυψε η ξαδέρφη μου και εξοργίστηκε. Είναι παιδίατρος και είπε «γιατί αφήσατε αυτήν τη γυναίκα από την Παρασκευή ενώ το μωρό κινδυνεύει;» Με έβαλαν επειγόντως στο χειρουργείο για να μου κάνουν καισαρική.

Όταν με αντιμετώπιζαν σαν σκουπίδι, δεν ένιωθα να αξίζω τίποτα έτσι κι αλλιώς. Αλλά από τότε εργάζομαι ως εσωτερικός φροντιστής, έχω δει πώς συμπεριφέρονται σε άλλες γυναίκες και πονάει η καρδιά μου. Γνωρίζω κάνα δυο πολύ καλούς γιατρούς, αλλά γενικά δεν αντιλαμβάνονται τη βία και την κακοποίηση που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στην πορνεία. Πιστεύουν ότι εμείς είμαστε το πρόβλημα, αντί να μας δουν ως ανθρώπους που έχουν ανάγκη υποστήριξης.

Sarah Jane
Είμαι 29 ετών. Είμαι περφόρμερ στη βιομηχανία ενηλίκων και βλέπω πελάτες κατ' ιδίαν.

Πήγα στο τοπικό δημόσιο νοσοκομείο στο Kent της Αγγλίας για να κάνω έναν έλεγχο σεξουαλικής υγείας. Ο γιατρός ρώτησε το επάγγελμά μου και όταν του είπα, μου είπε ότι χρειάζεται να αλλάξω δουλειά. Μου είπε ότι ήταν επικίνδυνη δουλειά και πως έβαζα την υγεία μου σε κίνδυνο. Οι νοσοκόμες στο δωμάτιο με κοίταζαν και ένιωσα ότι όλοι με επέκριναν. «Απολαμβάνω αυτό που κάνω» είπα, αλλά ένιωσα ενοχλημένη και πραγματικά τόσο δα μικρή.

Όταν βγήκα έξω έκλαψα. Έγραψα μια επιστολή για να τον αναφέρω και ζήτησαν συγγνώμη, αλλά δεν ήταν και καμιά φοβερή απάντηση. Εάν είσαι γιατρός, θα έπρεπε να δείχνεις κατανόηση. Υποτίθεται πως πρέπει να σε κάνουν να αισθάνεσαι ασφαλής και σίγουρη. Εάν στα κορίτσια που είναι νέα στη δουλειά μιλάνε με αυτό τον τρόπο, αυτό μπορεί να τις τρομάξει και να τις αποτρέψει να κάνουν τις ιατρικές εξετάσεις τους ή να ζητήσουν βοήθεια όταν τη χρειάζονται. Πληρώνω τους φόρους μου και η βιομηχανία ενηλίκων είναι η ασφαλέστερη, γιατί όλοι κάνουν εξετάσεις – είναι πιο πιθανό να κολλήσεις κάτι από σεξ μιας βραδιάς.

Τώρα πηγαίνω σε κλινικές που απευθύνονται στους εργαζόμενους αυτής της βιομηχανίας, όπως η The Cottage στο Paddington του Λονδίνου. Είναι φανταστικοί και μπορούν να μιλήσουν για όλα. Πρέπει να ταξιδεύω στο Λονδίνο κάθε φορά. Το κάνω τα τελευταία τρία χρόνια και είναι ενοχλητικό, αλλά δεν πρόκειται να επιστρέψω στο τοπικό νοσοκομείο της περιοχής μου.

Diane Martin CBE
Είμαι επιζήσασα πορνείας και σωματεμπορίας. Διευθύνω την πρωτοβουλία Dovetail Initiative.

Έχω δει επικριτικές συμπεριφορές και φρικτά πράγματα, όπως η έλλειψη παυσίπονων, που είναι μια μορφή τιμωρίας. Όμως έχω δει και το αντίθετο: γιατρούς με πραγματική κατανόηση και φροντίδα. Εξαρτάται σε ποιον θα πέσεις. Είναι σημαντικό για τις γυναίκες στην πορνεία να έχουν υποστήριξη - να έχουν μαζί τους φροντιστές που θα παρίστανται στα ραντεβού τους, παρόλο που μερικές φορές το ιατρικό προσωπικό μιλάει περισσότερο με τους φροντιστές παρά με το άτομο που έχει ραντεβού μαζί τους. Πρέπει να πουν «γιατί δεν μιλάτε στην Jane; Δικό της είναι το ραντεβού!»

Οι επαγγελματίες στον χώρο της υγείας έχουν βελτιώσει τον τρόπο αντίδρασής τους στην ενδοοικογενειακή βία. Γνωρίζουν τι ερωτήσεις πρέπει να κάνουν για να βοηθήσουν τις γυναίκες να μιλήσουν γι' αυτό. Παρόμοια πρόοδος πρέπει να γίνει για τις γυναίκες στην πορνεία. Συχνά οι γυναίκες κάθονται εκεί και σκέφτονται «παρακαλώ, ας δει κάποιος ότι χρειάζομαι βοήθεια». Μπορεί να είναι δύσκολο να το εκφράσουν με λόγια. Το ιατρικό επάγγελμα πρέπει να θέσει τα σωστά ερωτήματα και να ανατρέχει στο παρελθόν - να ενώσει τις τελείες και να καταλάβει πότε μια γυναίκα χρειάζεται κάποιον να μιλήσει και πρόσβαση σε άλλες υπηρεσίες.

Η κλινική 56 Dean Street και το νοσοκομείο St. Mary's Hospital στο Paddington κλήθηκαν να σχολιάσουν αλλά αρνήθηκαν να απαντήσουν.

Περισσότερα από το VICE

Στην Αντίπαρο Παίζουν Βόλεϊ Μεσοπέλαγα

Το να Είσαι Υποχόνδριος δεν Είναι Αστείο

H Ιστορία του Φοιτητή που Λήστευε Τράπεζες Θέλοντας να Γίνει Ένας Νέος Ρομπέν των Δασών