Πώς Έζησα ως Μουσουλμάνος τις Ημέρες Μετά το Μακελειό στο Παρίσι

Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE France.

Είμαι 28 ετών και είμαι μουσουλμάνος, λίγο παραπάνω από δέκα χρόνια. Η μητέρα μου είναι άθεη και προέρχεται από μια παλιά οικογένεια της Γαλλίας. Δεν είμαι εδώ για να κάνω μάθημα ή για να παρουσιάσω την απόλυτη αλήθεια. Αυτό που ακολουθεί είναι μόνο αυτό που νιώθω ως μέσος μουσουλμάνος στη Γαλλία μετά τις συντονισμένες επιθέσεις που έπληξαν το Παρίσι, το βράδυ της 13ης Νοεμβρίου 2015, υποτίθεται «στο όνομα του Αλλάχ».

Αλλά πρώτα, νομίζω ότι πρέπει να πάμε πίσω στη στιγμή που προσηλυτίστηκα στο Ισλάμ. Όταν μεγάλωσα αρκετά ώστε να θέσω στον εαυτό μου ερωτήματα για τον σκοπό της ζωής, τη δημιουργία του και «γιατί υπάρχει κάτι αντί για τίποτα» (μια ερώτηση που έχει βασανίσει ολόκληρες γενιές εδώ και χιλιάδες χρόνια), ερεύνησα πολύ. Χρειαζόμουν απαντήσεις, χωρίς να έχει σημασία ποιες θα ήταν. Φαντάστηκα μια Δημιουργία χωρίς Θεό, φαντάστηκα ότι ήμουν εγώ ο Θεός ενός ολόκληρου σύμπαντος το οποίο δημιούργησα εξολοκλήρου. Επίσης φαντάστηκα ότι όλα ήταν μια ψευδαίσθηση. Ρώτησα τους φίλους μου για τις πεποιθήσεις τους και τους δογματισμούς τους. Ήταν βουδιστές, μουσουλμάνοι, καθολικοί, αγνωστικιστές ή άθεοι. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί το Ισλάμ μου φάνηκε ως κάτι αυτονόητο.

Αλλά από τότε γνωρίζω ότι η πίστη ενός ανθρώπου έχει σκαμπανεβάσματα. Το ίδιο και ο τρόπος που ασκεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα. Από τότε που ασπάστηκα το Ισλάμ, υπήρχαν πολύ καλές περίοδοι στη διάρκεια των οποίων εάν αργούσα ένα λεπτό να προσευχηθώ δημιουργούνταν μια έντονη συναισθηματική αντίδραση. Αλλά υπήρχαν και πιο δύσκολες περίοδοι όπου άφηνα την αμφιβολία να τρυπώνει μέσα μου και τότε δεν ασκούσα και τόσο καθήκοντά μου ενώ και η πίστη μου παράπαιε. Η καρδιά του ανθρώπου είναι φτιαγμένη με τέτοιο τρόπο, ώστε είναι εκείνος που δεν πρέπει να αφήσει τον εαυτό του να πέσει σε αδράνεια, να γίνει ένοχος και άπιστος. Πριν να με σχολιάσετε για τους όρους που χρησιμοποίησα, θέλω να διευκρινίσω ότι άπιστος σημαίνει μόνο ότι δεν πιστεύει στον Θεό. Το να αποκαλείς κάποιον άνθρωπο άπιστο δεν είναι υποτιμητικό, αλλά μόνο μια διάκριση μεταξύ εκείνων που πιστεύουν στον Θεό και εκείνων που δεν πιστεύουν.

Θεωρώ την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων ως εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την ύπαρξη και τη διατήρηση της πίστης μου. Επίσης έχω την ανάγκη να νιώσω ότι ανήκω σ' αυτή τη θρησκεία με τον τρόπο που ζω. Πρέπει να καταλάβεις ότι εάν τρώω halal (σ.σ. επιτρεπόμενο είδος τροφής) -αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα- δεν είναι για να τσαντίσω τους ανθρώπους που με καλούν σε δείπνο. Το να καταναλώσω ένα μη επιτρεπόμενο προϊόν (non-halal) θα σήμαινε ότι καταναλώνω απαγορευμένο προϊόν και συνεπώς αυτό θα αντέβαινε στην άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων μου και της πίστης μου. Αλλά μη με θεωρείτε ως τέλειο μουσουλμάνο ή παράδειγμα προς μίμηση. Ασκώ τα θρησκευτικά μου καθήκοντα όσο καλύτερα μπορώ αλλά εξακολουθώ να είμαι αμαρτωλός. Έστω κι αν προσεύχομαι πέντε φορές την ημέρα και πηγαίνω συχνά στο τζαμί, ακόμα κι αν στρέφω το πρόσωπό μου όταν βλέπω τα οπίσθια μιας γυναίκας, περνάω τον μισό χρόνο μου ακούγοντας ράπερ να μιλούν για ναρκωτικά και σεξ, διαβάζω τις ιστορίες του Donald Goines που επίσης αφορούν τα ναρκωτικά και το σεξ και θαυμάζω χαρακτήρες όπως οι Tony Soprano και Omar Little στο The Wire. Εν συντομία, απέχω πολύ από το να είμαι παράδειγμα και επίσης δεν εκπροσωπώ το Ισλάμ στη Γαλλία.

Το θέμα είναι ότι εδώ και λίγες μέρες, μετά τα δυσάρεστα γεγονότα που στοίχισαν τη ζωή σε 129 αθώους, νιώθω άσχημα. Νιώθω διχασμένος. Από τη μία πλευρά, η δυτική κοινή γνώμη με βλέπει ως συνυπεύθυνο για αυτό το δράμα και μου ζητάει να διαχωρίσω τη θέση μου από αυτό. Σαν να ζητάς από έναν Κορσικανό να διαχωρίσει τη θέση του από το FLNC ή έναν Νορβηγό να πράξει ανάλογα με τον Anders Breivik. Μου ζητείται να δικαιολογώ τον εαυτό μου κάθε φορά που μπαίνω σε τζαμί. Η γενειάδα μου τρομάζει τους πάντες. Φοβάμαι ότι οι skinheads, οι δήθεν πατριώτες ή οι ηλίθιοι, θα επιτεθούν σε ομόθρησκούς μου μουσουλμάνους, τη σύζυγό μου ή τα παιδιά μου. Από την άλλη πλευρά, το Ισλαμικό Κράτος με βλέπει σαν εχθρό. Πολλοί άνθρωποι φαίνεται να το ξεχνούν αυτό.

Για εκείνους είμαι ένας μουσουλμάνος που ζει στη χώρα των βδελυγμάτων και της διαστροφής. Είμαι ένας μουσουλμάνος που αρνείται να ορκιστεί πίστη στον ψευδοχαλίφη Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι. Είμαι μουσουλμάνος που αρνείται να πολεμήσει στο πλευρό των αδερφών του. Το Ισλαμικό Κράτος βλέπει τον κόσμο μ' έναν μανιχαϊστικό τρόπο. Υπάρχουν οι καλοί από τη μία πλευρά και οι κακοί από την άλλη. Κατά τη γνώμη τους δεν θα έπρεπε να ζω ανάμεσα σε άθεους, αγνωστικιστές, σιίτες και προτεστάντες. Δεν είμαι θεολόγος, ειδικός στη θρησκεία ή ιμάμης αλλά κάτι που έχω καταλάβει για τη θρησκεία μου είναι ότι μεταφέρει ένα παγκόσμιο μήνυμα ανεκτικότητας. Μας ωθεί να ζήσουμε με άλλους και να ακολουθήσουμε το μονοπάτι του καλού. Προκειμένου να διαδώσουμε το λόγο του Θεού, η φιλοξενία και η φιλανθρωπία αξίζουν πολύ περισσότερο από το να γεμίσουμε το όπλο και να επιτεθούμε. Στο σούρα 9, στίχο 6 του Κορανίου λέει «εάν ένας άπιστος ζητήσει άσυλο, δώσε του καταφύγιο· έτσι θα ακούσει το λόγο του Θεού».

Φυσικά το Ισλαμικό Κράτος είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση.

Δεν είμαι ειδικός στα γεωπολιτικά 2.0, ούτε έχω εμπειρία στις θεωρίες συνωμοσίας που είναι πολύ δημοφιλής στο Youtube και το Twitter, αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω τι είναι αληθινό και τι όχι στην προπαγάνδα του Daesh. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθώ να είμαι σίγουρος ότι η θρησκεία είναι στον πυρήνα της ιδεολογίας τους. Αρνούμαι να πω ότι δεν είναι μουσουλμάνοι. Από πολλές απόψεις, η προσέγγισή τους είναι θρησκευτικά συνεκτική. Η εφαρμογή της σαρία συνεπάγεται το δικαίωμα ενός δωρεάν σπιτιού, προγράμματα κοινωνικών παροχών και εγγυήσεις ότι όλοι θα έχουν τροφή. Σύμφωνα με το εκτενές άρθρο του The Atlantic για τις αποκαλυπτικές φιλοδοξίες του Ισλαμικού Κράτους, αυτές οι αρχές ακολουθούνται αυστηρά στις κατεχόμενες περιοχές.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η οργάνωση δεν κρύβει ότι πραγματοποιεί σφαγές, καίει ή πνίγει κρατουμένους - μερικές φορές και χειρότερα πράγματα. Είναι σαν ένας δολοφόνος κατά συρροή να νιώθει ελεύθερος να διαπράττει θηριωδίες χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία το γεγονός ότι κάνει εθελοντική εργασία στα Εστιατόρια της Αγάπης τα σαββατοκύριακα.

Φυσικά μπορώ να καταλάβω ότι εν καιρώ πολέμου, κανείς δεν μπορεί να μείνει αδιάφορος όταν υπάρχουν αθώα θύματα. Αλλά στο Ισλάμ, υπάρχουν πολύ ακριβείς κανόνες. Το βασανιστήριο, ο ακρωτηριασμός ή η εκτέλεση ενός κρατούμενου απαγορεύονται αυστηρά. Σε ενθαρρύνει κιόλας να συμπεριφέρεσαι καλά στον αιχμάλωτο πολέμου μέχρι να απελευθερωθεί. Για παράδειγμα, στο σούρα 76 του Κορανίου λέει «ο ενάρετος προσφέρει φαγητό στους φτωχούς, τα ορφανά, και τους φυλακισμένους. Σε ταΐζουμε για Χάρη του Θεού. Δεν περιμένουμε καμία ανταμοιβή ή ευγνωμοσύνη από σένα».

Το να δολοφονείς γυναίκες, παιδιά ή ακόμα και άνδρες που αρνούνται να πολεμήσουν επίσης απαγορεύεται αυστηρά. Δεν πρόκειται για υπόθεση ή μια αόριστη ερμηνεία λίγων στίχων που επιλέχθηκαν τυχαία, είναι μια πραγματικότητα. Οι αποδείξεις στο Κοράνι είναι πολυάριθμες. Συχνά αναφέρουμε το στίχο «εάν κάποιος σκότωνε έναν άνθρωπο, θα ήταν σαν να σκότωνε όλους τους ανθρώπους». Είναι προφανές ότι ο στίχος αντιπροσωπεύει με τον καλύτερο τρόπο αυτό το οποίο είναι το Κοράνι. Αλλά στο υπάρχον πλαίσιο, αφού η Γαλλία σύμφωνα με τα λόγια του Daesh είναι «ο μεγαλύτερος εχθρός του», αυτό που μπορούμε να πούμε βρίσκεται στο σούρα 5, στίχος 5 του Κορανίου «Μην είσαι άδικος λόγω του μίσους που έχεις για έναν λαό. Να είσαι δίκαιος, γιατί αυτό είναι πιο κοντά στην αφοσίωση. Και να έχεις φόβο Θεού. Γιατί ο Θεός ξέρει ακριβώς τι κάνεις». Ή εάν αναφερόμαστε στις επιθέσεις που έγιναν την περασμένη εβδομάδα: «Πολέμα στο δρόμο του Θεού εκείνους που σε πολεμούν, αλλά μην επιτίθεσαι στους άλλους. Στον Θεό δεν αρέσουν οι επιτιθέμενοι» (σούρα 2, στίχος 190). Απαγορεύεται επίσης να αναγκάσεις κάποιον να αλλαξοπιστήσει για να πιστέψει στο Ισλάμ, να ασκεί τη θρησκεία ή να πιστεύει σ'ένα συγκεκριμένο δόγμα («κανένας περιορισμός στη θρησκεία» λέει το Κοράνι).

Το τελευταίο που δεν καταλαβαίνω είναι οι καμικάζι. Το να πεθάνεις στο πεδίο της μάχης για κάποιο λόγο, θεωρούμε δικαιολογημένα ότι είναι θαρραλέο. Το να αφαιρείς ζωές αθώων που δεν ζήτησαν τίποτα, δεν είναι. Το να πεθαίνεις στο πεδίο της μάχης πατώντας τον πυροκροτητή και να παίρνεις μαζί σου αθώους, δεν έχει κανένα νόημα. Η αυτοκτονία είναι μια από τις χειρότερες αμαρτίες στο Ισλάμ. Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό. Επομένως, το να γίνεις μάρτυρας αυτοκτονώντας είναι μια απόλυτη ανοησία.

Αυτό που με τρομάζει πραγματικά με το Ισλαμικό Κράτος είναι ο ολοκληρωτισμός του. Μου φαίνεται χειρότερος από το ναζισμό όσον αφορά την αποφασιστικότητα και την ηγεμονία των συνειδήσεων. «Η ιστορία μας λέει ότι η ιστορία δεν μας λέει τίποτα». Πάντα πίστευα ότι αφού νικήσαμε τον ναζισμό, η ανθρωπότητα δεν θα επαναλάμβανε ποτέ τα ίδια λάθη. Αλλά ως μουσουλμάνος γνωρίζω επίσης ότι τίποτα δεν είναι ισχυρότερο από την πίστη ενός άλλου μουσουλμάνου. Εάν νομίζει ότι η πίστη του συνεπάγεται την εξάπλωση του χάους και της καταστροφής, τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. Γιατί δεν φοβάται να πεθάνει ή να αιχμαλωτιστεί. Είναι βαθιά πεπεισμένος στην ψυχή του ότι οι πράξεις του είναι σωστές.

Η ανθρωπότητα αντιμετωπίζει έναν καρκίνο που δεν θα εξαλειφθεί με λίγες βόμβες. Και τα εκατοντάδες εκατομμύρια των Μουσουλμάνων που ζουν ειρηνικά σε όλο τον κόσμο δεν έχουν καμία απολύτως δύναμη ή λύση για να βγούμε από αυτή την κρίση. Το Ισλαμικό Κράτος θεωρεί εχθρό κάθε μουσουλμάνο που δεν συμμετέχει στην οργάνωση. Ακόμα και οι υψηλά ιστάμενοι της αλ Κάιντα έχουν αφοριστεί από το Daesh. Όπως και όλοι οι άλλοι, ούτε εγώ έχω ιδέα πόσο θα διευρυνθεί αυτός ο πόλεμος. Έχω επίγνωση ότι θα διαρκέσει πολύ και ότι θα πρέπει να συνηθίσουμε να ζούμε με την ιδέα των τακτικών επιθέσεων στη Γαλλία και στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Θα υπάρξουν χιλιάδες θύματα και στις δύο πλευρές.

Ξέρω ότι η θρησκεία μου θα αμαυρωθεί. Οι θρησκευτικοί πόλεμοι διήρκεσαν αιώνες και οι χριστιανοί σταυροφόροι έσφαξαν χιλιάδες ανθρώπους χωρίς να πείσουν κανέναν για την ομορφιά που υπάρχει στα λόγια του Χριστού. Οποιοδήποτε μέλος του Ισλαμικού Κράτους θα με αποδοκιμάσει για το μονόπλευρο όραμά μου για τη θρησκεία. Με ακριβώς τον ίδιο τρόπο θα τον αποδοκιμάσω για τη μονόπλευρη εκδοχή της θρησκείας του. Το δεύτερο σούρα του Κορανίου λέει «οι καρδιές σας έγιναν σκληρές. Έγιναν σαν πέτρες ή ακόμα σκληρότερες· γιατί τα ποτάμια μπορεί να πηγάζουν από κάποιες πέτρες, κάποιες πέτρες θα σπάσουν και θα αφήσουν τα ποτάμια να ξεχυθούν, άλλες θα καταρρεύσουν υπό το φόβο τους για τον Θεό. Και ο Θεός δεν αγνοεί ποτέ τις πράξεις που κάνεις» (Στίχος 74).

Ξέρω ότι ο Θεός δεν αγνοεί τις πράξεις μας και ελπίζω ότι οι σκληρές καρδιές του Daesh τελικά θα δουν το μεγαλείο Του. Ελπίζω να ανοίξουν τις καρδιές τους και να πάρουν ξανά το μήνυμα της αγάπης, της ειρήνης και της αδελφοσύνης. Αυτός ο δημιουργός που εγώ ονομάζω Αλλάχ, ένας Εβραίος τον λέει Γιαχβέ, κάποιος άλλος Ιεχωβά. Για άλλους θα είναι απλά η Φύση, ενώ ο φυσικός θα τον βλέπει ως Αρχική Μοναδικότητα που προηγείται της εποχής Πλανκ. Το Ισλάμ είναι το πλαίσιο της πίστης που καθοδηγεί εμένα, με καθησυχάζει και με ωθεί να ξεπεράσω τον εαυτό μου ως άτομο. Ενάντια σε κάθε προκατάληψη, μου επιτρέπει να ανοίξω την καρδιά μου και το πνεύμα μου στους άλλους· τον ξένο, τον χριστιανό, τον εβραίο, τον βουδιστή, τον άθεο… Στο άγνωστο. Σε άνδρες, γυναίκες. Στις επιστήμες, τα μαθηματικά και την φιλοσοφία.

Με τη Χάρη του Θεού, είμαι Μουσουλμάνος. Ο Θεός είναι μεγάλος, μακάρι να σε κάνει να νιώσεις την Αγάπη Του. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ελπίδα.

Περισσότερα από το VICE

Τα Ναρκωτικά των Τζιχαντιστών

Σπάνιες Εικόνες από το «Σκοτεινό» Νησί της Λίμνης των Ιωαννίνων

Πώς Ένας Παραπληγικός Σύρος Έγινε η Γραμμή Έκτακτης Ανάγκης για Χιλιάδες Πρόσφυγες