Γιατί Φοβάμαι Τόσο Πολύ τους «Παππούδες» στα Clubs;

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Thump.

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε, έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία clubbing στην πρωτεύουσα, πήγα στο Ministry of Sound για πρώτη φορά. Ο λόγος που πήγα μέχρι το Elephant and Castle ήταν απλός. Στο συγκεκριμένο club του νότιου Λονδίνου έπαιζε ο DJ Harvey, για πρώτη φορά ύστερα από είκοσι χρόνια. Το να χάσεις μια εμφάνιση του Harvey είναι σαν να σου προσφέρουν τζάμπα τηγανητές πατάτες καθώς βγαίνεις από το μετρό και να αρνείσαι ή σαν να προσπερνάς την τελευταία ξαπλώστρα στην πισίνα. Θα βασανιζόσουν μ' αυτό για χρόνια. Θα σε στοίχειωνε. Θα σε κατέστρεφε. Κι όταν θα έφτανες στα τελευταία σου, θα έβλεπες την γκριμάτσα στο πρόσωπο του Harvey και θα άρχιζες να βρίζεις τον εαυτό σου μέσα στον τάφο σου. Έτσι, λοιπόν, βρέθηκα να περιτριγυρίζομαι στο club από τυπάδες που έδειχναν να έχουν βρεθεί ανάμεσα στο κοινό του Top Gear τουλάχιστον μία φορά ένα σαββατιάτικο βράδυ.

Έπαιζε λοιπόν ο Harvey και, αν σκεφτεί κανείς ότι ξεκίνησε την καριέρα του ως DJ την εποχή που εγώ δεν βρισκόμουν ούτε καν σαν ιδέα στο μυαλό του πατέρα μου, δεν προκαλεί έκπληξη ότι το κοινό στις συναυλίες του είναι λίγο μεγαλύτερο σε ηλικία από όσο θα περίμενε κανείς σε ένα club. Παρόλο που εξακολουθεί να είναι σύγχρονος και παρά την τεράστια συλλογή δίσκων του, το να βλέπεις τον Harvey να παίζει είναι ένα νοσταλγικό ταξίδι έκστασης για τους περισσότερους. Εννοείται ότι στο club υπήρχε η αεικίνητη νεολαία, όμως για κάθε τρελαμένο 22χρονο υπήρχε κι ένας φαλακρός μεσήλικας που είχε ξεχάσει πόσο πολύ μπορεί να την ακούσει με αυτή τη διασκέδαση.

Στο ταξί για το σπίτι, καθώς επέστρεφα στο Hackney ακούγοντας το Angels στο Magic FM, άρχισα να σκέφτομαι πώς βλέπει ο κόσμος τους μεσήλικες και, πιο συγκεκριμένα, για ποιο λόγο δεν μας αρέσει να βλέπουμε μπαρμπάδες στα clubs. Τι έχουν οι σαραντάρηδες που μας ξενερώνει τόσο πολύ;

O πιο προφανής και θλιβερός λόγος που ένα ρίγος διαπερνά μερικούς από εμάς όταν βλέπουμε να πέφτουν καραμέλες Murray Mints από την τσέπη του θαμώνα ενός μπαρ, είναι ο θάνατος. Τα ηλικιωμένα ζόμπι μάς θυμίζουν διαρκώς τη δική μας θνησιμότητα. Τριγυρνούν στα σούπερ μάρκετ προσπαθώντας να αποφασίσουν ποια είναι η καλύτερη προσφορά ελαιόλαδου πριν βάλουν το μπουκάλι στο καρότσι τους, ενώ δείχνουν να αγνοούν ότι σύντομα θα πεθάνουν· και ακριβώς επειδή θα πεθάνουν δεν έχει καμία σημασία αν κερδίζουν 32 cents από το λάδι. Αυτό ακριβώς είναι που σε κάνει να νιώθεις τόσο άβολα όταν βλέπεις ηλικιωμένους στα clubs. Τα αρθριτικά, ο πόνος στη μέση, η πιθανότητα της αποτυχίας. Αυτή είναι η πραγματικότητα, αυτό είναι το μέλλον όλων μας, όμως ποιος πάει για clubbing για να έρθει αντιμέτωπος με τις καταθλιπτικότερες πτυχές της ζωής, τις οποίες δεν θέλει καν να αναλογίζεται μέσα στη μέρα, πόσο μάλλον στις 4 τα ξημερώματα σε έναν χώρο γεμάτο με ανθρώπους που βρίσκονται σε διάφορα στάδια αποσύνθεσης; Μόνο ένας σαδιστής.

Μετά υπάρχει και το ζήτημα με τις καταχρήσεις. Το θέμα με τα παππούδια –τους τύπους και τις τύπισσες που κάποτε «κούμπωναν» Ροζ Πάνθηρες λες και ήταν καραμέλες, τότε που τα rave party ήταν ακόμα ελεύθερα και διασκεδαστικά και δεν είχε υπογραφεί η Πράξη περί Ποινικού Δικαίου και Δημοσίας Τάξης (Criminal Justice and Public Order Act) του 1994 στη Βρετανία– είναι ότι πέρασαν οι μέρες της δόξας τους και ότι ορκίστηκαν να μην ξανακουμπήσουν ουσίες μόλις εμφανίστηκε ένα παιδί στο προσκήνιο. Γι' αυτό τον λόγο, στις 2 τα ξημερώματα παραπατάνε, ξερνάνε και μεταμορφώνονται σε μια ασυνάρτητη μάζα ενέργειας που το μόνο που θέλει είναι να μιλάει για το πόσο σημαντικός είναι ένας καλός λογαριασμός ταμιευτηρίου και για τις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις. Και υπάρχει κάτι πολύ τρομακτικό όταν το βλέμμα σου συναντιέται με το βλέμμα ενός λαχανιασμένου, ιδρωμένου 52χρονου μεσίτη που φοράει ριγέ μπλουζάκι και ξεσκισμένα Adidas Sambas στη γωνία ενός club. Σε γενικές γραμμές δείχνει να λέει «γουστάρω τρελά», όμως το ανεξέλεγκτο σαγόνι του ουρλιάζει σιωπηλά: «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΗΓΑΙΝΕ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΜΟΥ ΟΣΟ ΠΙΟ ΓΡΗΓΟΡΑ ΓΙΝΕΤΑΙ. ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ, ΕΙΠΑ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ ΟΤΙ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΣΤΗ ΜΙΑ. Ω ΘΕΕ ΜΟΥ, ΤΟ ΓΑΜΗΣΑ ΤΕΛΕΙΩΣ. ΑΥΡΙΟ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΓΑΜΗΣΑ ΤΕΛΕΙΩΣ».

Άρχισα να σκέφτομαι τους γονείς μου καθώς καθόμουν στο πίσω μέρος του ταξί. Σκέφτηκα πώς μπορεί να ένιωθα αν έβλεπα τον μπαμπά μου στις τουαλέτες του club με κατεστραμμένα σαγόνια που μασάνε τσίχλα, διεσταλμένες κόρες που πάλλονται στους ρυθμούς του Wanna Dance του Peter Visti και ιδρώτα που στάζει από το κεφάλι του λες και είναι ο Phil Mitchell μέσα σε σάουνα. Σκέφτηκα την απόλυτη αίσθηση τρόμου που θα με κυρίευε και κοιτώντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη με είδα να γίνομαι κατάλευκος σαν κόλλα Α4, στην προσπάθειά μου να μην ξεράσω από την αηδία. Και σκέφτηκα ότι εκείνο το βράδυ, κάποιος μπορεί να είχε βιώσει αυτή την εμπειρία. Εκεί που καθόταν ωραία και ανέμελα ζώντας τα νιάτα του, ξαφνικά με την άκρη του ματιού του εντόπισε τη μάνα του με τα χέρια ψηλά κι ένα cocktail στην παλάμη, προσπαθώντας να μπει στον θάλαμο με τον Harvey. Δεν θα ξαναέβγαινε ποτέ έξω ύστερα από αυτό, έτσι;

Και ξαφνικά, με έναν τρελό και θλιβερό τρόπο, όλα έγιναν ξεκάθαρα. Δεν φταίνε τα γεροντάκια του Soho, αλλά εγώ. Εμείς. Αυτήν τη στιγμή που γράφω, συνειδητοποιώ ότι στα 26 δεν είμαι πια και τόσο νέος. Σύντομα θα είμαι 30, που σημαίνει ότι θα είμαι (κοινωνικά) νεκρός. Το μόνο για το οποίο θα ανυπομονώ είναι να παίζω Scrabble σε παμπ όπου μια μπίρα και ένα γεύμα κάνουν 22 λίρες τα απογεύματα στο B&Q, και θα συνεχίσω να κατρακυλάω σταθερά μέχρι να με εγκαταλείψει η οικογένειά μου μερικά χρόνια μετά, όταν θα κατουριέμαι πάνω μου.

Και ίσως όταν φτάσω σε αυτό το σημείο να θέλω να φορέσω τα παλιά μου παπούτσια και να αρχίσω να προσεγγίζω προσεκτικά τους θαμώνες των καπνιστηρίων, σε μια σχεδόν μάταιη απόπειρα να αγοράσω ναρκωτικά. Η αργκό που θα χρησιμοποιώ θα είναι ξεπερασμένη. Θα σαμποτάρω από μόνος μου τον εαυτό μου. Θα βλέπω τον εαυτό μου από την άλλη πλευρά του δωματίου, όπως έβλεπα εκείνους τους τύπους το Σάββατο. Και θα με λυπάμαι. Όμως ίσως υπάρχει μια πιθανότητα να με καταλάβω κιόλας.

Βλέποντας αυτούς που είναι λίγο μεγαλύτεροί μας σε ένα κοινωνικό event, σκεφτόμαστε την ασταμάτητη φύση του χρόνου και μας κάνει να συνειδητοποιούμε ότι το να κυνηγάμε τη νιότη είναι ένα άθλημα που δεν μπορούμε ποτέ να παρατήσουμε. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου εκατομμύρια άνθρωποι μεγάλωσαν στα clubs και ίσως είναι παιδαριώδες να νομίζουμε ότι υπάρχει κάποιο όριο ηλικίας στο clubbing. Παρ' όλα αυτά, πρέπει να κοιτάς και λίγο μπροστά σου, παππού. Α, και άσε και λίγα ναρκωτικά για τους υπόλοιπους. Να 'σαι καλά.

Περισσότερα από το VICE

Πως οι Εγκληματίες Δικαιολογούν τις Παρανομίες τους στον Εαυτό τους

Κρίση, Εγκατάλειψη και το «Τέλος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Η Μπίρα Μπορεί να σε Βοηθήσει να Χάσεις Βάρος Λέει Νέα Μελέτη