Τι Oδηγεί Κάποιους Nέους Άνδρες στον Βιασμό Κοριτσιών;

To θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο Broadly.

Πριν από δέκα μέρες, ένα 18χρονο κορίτσι περπατούσε με τον πατέρα της, σε μια παιδική χαρά του Μπρούκλιν, όταν μια ομάδα έφηβων αγοριών τους πλησίασε. Το CBS News μετέδωσε ότι ένας από τους νεαρούς έβγαλε πιστόλι και διέταξε τον πατέρα του κοριτσιού να φύγει. Καθώς ο πατέρας της έτρεξε και πήγε να φέρει βοήθεια, τα αγόρια βίασαν την κόρη του. Τέσσερις από αυτούς βρίσκονται υπό κράτηση. Από τότε βέβαια έχουν έρθει στο φως και άλλα στοιχεία, κάνοντας την υπόθεση ακόμα πιο περίεργη και φρικιαστική.

Σύμφωνα με το Εθνικό Δίκτυο Βιασμού, Κακοποίησης & Αιμομιξίας (RAINN), κάθε χρόνο σημειώνονται περίπου 293.000 περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης. Από αυτά, το 68% δεν αναφέρονται ποτέ και το 98% των βιαστών ποτέ δεν θα μπουν στη φυλακή. Ο βιασμός είναι μια πράξη βίας και εξουσίας. Τις μεμονωμένες περιπτώσεις μοναχικών δραστών, κατά κάποιο τρόπο, είναι ευκολότερο να τις κατανοήσει κανείς, συγκριτικά με τις ομαδικές επιθέσεις. Το σοκ που νιώθουν οι άνθρωποι όταν διαπράττονται τέτοια εγκλήματα ενισχύεται όταν οι ίδιοι οι βιαστές είναι τόσο νέοι, γεγονός που αφήνει το κοινό αμήχανο από τη βία. Τι ρόλο παίζει η νεότητα και το φύλο στο φαινόμενο του ομαδικού βιασμού και ποια είναι η σχέση ανάμεσα στην ομαδική και τη μεμονωμένη σεξουαλική επίθεση;

Ο Δρ N. G. Berrill είναι ιατροδικαστής-ψυχολόγος και διευθύνων σύμβουλος της New York Forensics, μιας ομάδας που κάνει αξιολογήσεις σε ποινικές επιθέσεις για το δικαστήριο, συμπεριλαμβανομένης της σεξουαλικής επίθεσης. Μας εξηγεί ότι οι δράστες ενός ομαδικού βιασμού και οι μοναχικοί δράστες έχουν πολύ διαφορετικά ψυχολογικά προφίλ. «Ομαδικά, δρουν συνήθως έφηβα αγόρια. Υπάρχουν περιπτώσεις σαν κι αυτή σε όλη τη χώρα· κι αν δεν είναι βιασμός, είναι ομαδικός ξυλοδαρμός ή μπορεί να βάλουν φωτιά σε άστεγους», λέει ο Δρ Berrill. «Τα έφηβα αγόρια που δρουν ομαδικά, μπορεί να είναι τα πιο επικίνδυνα ανθρώπινα όντα στον πλανήτη». Σύμφωνα με τον ίδιο, υπάρχει κάτι στην κοινωνική ψυχολογία τους που μπορεί να τοποθετήσει σε εννοιολογικό πλαίσιο την, κατά τ' άλλα, ανεξήγητη, βίαιη ομαδική συμπεριφορά.

«Αντίθετα, ο μεμονωμένος βιαστής, ο οποίος υποφέρει ας πούμε από παραφυλική διαταραχή (δηλαδή, απολαμβάνει τον βιασμό ή τον φαντασιώνεται) είναι ένας εντελώς διαφορετικός τύπος ατόμου», υποστηρίζει. Αυτός ο τύπος παραφυλικού βιαστή είναι κάποιος που συνειδητά, με εμμονή, φαντασιώνεται τον βιασμό. «Δουλεύει ανεξάρτητα και γίνεται ειδικός στο να βρίσκει γυναίκες σε ευάλωτα σημεία. Συνήθως, ερεθίζονται παρά πολύ από αυτό που κάνουν και απολαμβάνουν να προκαλούν πανικό ή φόβο. Ο βιασμός τούς ερεθίζει, είναι κάτι που φαντασιώνονται».

Ο Δρ Berrill αμφιβάλλει ότι υπάρχει στρατηγικός σχεδιασμός στην πλειονότητα των περιστατικών όπου νεότεροι άνδρες διαπράττουν ομαδικούς βιασμούς. Επίσης, αμφιβάλλει ότι έχουν φαντασιώσεις βιασμού. «Δεν μίλησα με τα αγόρια από την υπόθεση του Μπρούκλιν, αλλά αναρωτιέμαι πόσο καιρό συζητούσαν να κάνουν κάτι τέτοιο. Η αίσθησή μου είναι ότι, μερικές φορές, η βία που διαπράττεται από έφηβα αγόρια είναι αυθόρμητη», λέει. «Πρόκειται για μια επιθετική, παρορμητική παρόρμηση της στιγμής, που σε κάποιο βαθμό προκαλείται από τη στιγμή». Αλλά ποιοι παράγοντες προκαλούν τη σεξουαλική βία;

Σύμφωνα με τον Δρ Berrill, ο παράγοντας της ομάδας λειτουργεί ως ισχυρό κίνητρο για τα άτομα προκειμένου να κάνουν πράγματα, τα οποία σε διαφορετική περίπτωση ίσως να μην έκαναν. Μόνοι, μπορεί να μη διέπρατταν ποτέ βιασμό. Είναι ευκολότερο να ακολουθήσεις τις ενέργειες άλλων ανθρώπων, «ειδικά εάν έχεις ανάγκη να γίνεις αποδεκτός και όλοι οι άλλοι στην ομάδα αποφασίσουν να το κάνουν. Μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά κατά τη γνώμη μου θα χρειαζόταν περισσότερο κουράγιο να φύγεις, να τρέξεις προς την άλλη κατεύθυνση, από το να κάνεις κάτι φρικτό».

Ένας από τους λόγος που ο ομαδικός βιασμός συχνά διαπράττεται από νεαρά άτομα είναι ο φόβος της επίκρισης από τους συνομηλίκους τους. Το γεγονός ότι θα μπορούσαν να συλληφθούν ή να προσαχθούν για το έγκλημα μπορεί να μην το σκέφτονται καν, καθώς η ομάδα έχει το δικό της σύστημα κρίσης. «Κατά την άποψή τους, μπορεί να υπάρξουν μακροχρόνιες επιπτώσεις εάν υπαναχωρήσουν· θα τους θεωρήσουν "δειλούς", "κότες" ή ο,τιδήποτε άλλο υποτιμητικό».

Όσο για εκείνους που απολαμβάνουν τον τρόμο του βιασμού, η διάπραξή του θα ενισχύσει την επιθυμία τους, εξηγεί ο Δρ Berrill. «Όμως, για εκείνους που έχουν την ικανότητα να νιώθουν συμπάθεια, ο βιασμός ενός ατόμου μπορεί να έχει αρνητική αντίδραση». Όταν τους τσακώσουν οι γονείς τους ή το ποινικό σύστημα δικαιοσύνης, μπορεί να νιώσουν ενοχή ή τύψεις. «Εκείνοι που φαίνονται να μην νιώθουν ενοχή ή τύψεις μπορεί να είναι εντονότερα αντικοινωνικοί ή ψυχοπαθητικοί και αυτά θα είναι τα πιο επικίνδυνα αγόρια».

Οι άνδρες που εμπλέκονται σε έναν ομαδικό βιασμό μπορεί να ανησυχούν περισσότερο για τη φήμη που έχουν μεταξύ τους και τη θέση τους ως κυρίαρχα αρσενικά, από ό,τι για τη ζωή των γυναικών τις οποίες κακοποιούν.

Το φύλο των βιαστών που διαπράττουν ομαδικούς βιασμούς δεν είναι τυχαίο. Όπως δηλώνει ο Δρ Berrill, η απειλή να είναι κανείς στο περιθώριο, ή ευνουχισμένος από τους συνομήλικους του, είναι αρκετό κίνητρο για να οδηγηθούν κάποιοι νεαροί άνδρες στο βιασμό. Ωστόσο κι άλλες πτυχές της ανδρικής νεότητας μπορεί επίσης να υποθάλπουν τη βία, συμπεριλαμβανομένων της επιθετικότητας που δεν διοχετεύεται κάπου και της ανώριμης νευροανάπτυξης. «Ο μετωπιαίος λοβός είναι εκεί όπου βρίσκονται οι εκτελεστικές λειτουργίες μας, όπως αυτή της κρίσης», λέει ο Δρ Berrill.

«Ως έφηβοι θα κάνουν πράγματα που δεν θα έκαναν στα 45 τους - "ας βάλουμε φωτιά σ' αυτόν τον τύπο που κοιμάται στο σοκάκι. Δεν θα 'χει πλάκα;". Επίσης, βλέπουμε τέτοια περιστατικά σε πανεπιστημιακές αδελφότητες, ειδικά εάν στην ομάδα υπάρχει αντικοινωνική τάση, ή γίνεται χρήση ναρκωτικών ή αλκοόλ». Η επικράτηση του βιασμού στις πανεπιστημιουπόλεις των κολεγίων είναι ένα παράδειγμα για το πώς οι νέοι άνδρες, ειδικά σε ομάδες, μερικές φορές διαπράττουν πράξεις σεξουαλικής βίας.

Οι άνδρες που εμπλέκονται σε έναν ομαδικό βιασμό μπορεί να ανησυχούν περισσότερο για τη φήμη που έχουν μεταξύ τους και τη θέση τους ως κυρίαρχα αρσενικά, από ό,τι για τη ζωή των γυναικών τις οποίες κακοποιούν. Ίσως να μη συνειδητοποιούν ή να μην ενδιαφέρονται για το ότι «βλάπτουν κάποιο άλλο άτομο», εξηγεί ο Δρ Berrill. Η ομαδική βία που διαπράττεται από άνδρες, συχνότερα στρέφεται προς τις γυναίκες τις οποίες θεωρούν κοινωνικά υποδεέστερες. Όταν αυτοί οι παράγοντες συνδυάζονται, «όταν έχεις αγόρια στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης και ίσως με την ίδια αχαλίνωτη επιθετικότητα και σεξουαλικές ορμές, τότε συμβαίνουν πράγματα σαν κι αυτό».

Περισσότερα από το VICE

Οι Ιερόδουλες του Παρισιού

Αυτές Είναι οι Χώρες που θα Πρέπει να Φοβάσαι το 2016

Τα Κορυφαία Tweets για την «Επανάσταση των Γαρυφάλλων» του Παντελίδη