Ζω με τη Γυναίκα που με Απατά

Ζούμε σε ένα τέλειο δυάρι. Είναι πολύ προσεκτικά διακοσμημένο, γεμάτο από πίνακες και polaroids που απεικονίζουν εμάς τους δύο μέσα στον έρωτα, αλλά με χρώματα που έχουν ξεθωριάσει. Ένα βράδυ, καθώς τα μόνα φώτα στο σπίτι μας προέρχονταν από την τηλεόραση και το laptop, κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ή, μάλλον, πως κάτι δεν πήγαινε ΠΛΕΟΝ καλά.

Φορούσαμε και οι δύο ακουστικά. Ακούγαμε και οι δύο τις μουσικές μας. Δεν υπήρχε άλλος θόρυβος. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα μια απίστευτη αίσθηση κατάθλιψης. Ο χρόνος περνούσε και όλο αυτό, αυτή η αίσθηση, θα παρέμενε μέχρι τα μεσάνυχτα τουλάχιστον, όταν και θα πηγαίναμε για ύπνο. Δεν θα τελείωνε εκεί, όμως, γιατί ο εφιάλτης θα συνεχιζόταν.

Στο κρεβάτι, ο καθένας μας έμενε στην πλευρά του. Δεν ανταλλάσσαμε κουβέντα, ούτε καν ένα βλέμμα. Ούτε μια λέξη. Καθώς με έπαιρνε ο ύπνος ένα βράδυ, το κατάλαβα: δεν μιλούσαμε πια. Λέγαμε τα απλά: «Καλημέρα». «Χαμήλωσέ το». «Πλύνε τα πιάτα». Πώς είχαμε φτάσει εδώ; Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Έχω πλέον τον χρόνο.

Δεν ήταν πολύ παλιά, αλλά στην αρχή ένιωθα ότι όλα ήταν καλά. «Σε αγαπώ, με αγαπάς, αγαπιόμαστε». Η αγάπη μας είχε τη σφραγίδα του Facebook. Κοιτάξτε, λέγαμε στους φίλους μας, είμαστε ευτυχισμένοι.

Όλα ξεκίνησαν σε ένα φοιτητικό πάρτι. Την είχα δει εκατοντάδες φορές, αλλά δεν είχα το θάρρος να της μιλήσω. Το ότι ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο και πίναμε, με βοήθησε. Κάπως έτσι ερωτευτήκαμε. Ξαφνικά, ήμασταν διαρκώς ο ένας στο διαμέρισμα του άλλου. Δεν φεύγαμε από το κρεβάτι. Είχαμε διαρκώς τις κουρτίνες κλειστές. Ζούσαμε την απόλυτη σεξουαλική σύνδεση. Διήρκεσε ένα χρόνο περίπου και μετά είπαμε να μείνουμε μαζί. Θα πληρώναμε έτσι λιγότερο νοίκι και δεν θα πηγαινοερχόμασταν σε δύο διαμερίσματα. Θα κάναμε και περισσότερο σεξ.

Είπα στον εαυτό μου από εκείνο το σημείο και πέρα: «Είναι τόσο πασιφανές ότι αγαπιόμαστε». Τα Σαββατοκύριακά μας ήταν τέσσερις λέξεις: σούσι – ταινίες – τσάι – κουβέρτα. Το μόνο που διέκοπτε τη γαλήνη μας ήταν οι ειδοποιήσεις του υπολογιστή. Το κάλεσμα των social media.

Έλεγα στον εαυτό μου πως ήταν η αδερφή της, η μάνα της, η κολλητή της, γιατί κάποια από αυτά τα πρόσωπα μπορεί να ήθελε να επικοινωνήσει μαζί της ανά πάσα στιγμή. Στην αρχή δεν με ενοχλούσε καν. Με τον καιρό, όμως, άρχισε. Άνθρωπος είμαι. Την έβλεπα να κοιτάει το κινητό της όλο και περισσότερο. Και περνούσε όλο και περισσότερο χρόνο με αυτό. Εθισμός.

Κάθε τόσο και λιγάκι, βλέπω σε ποιον γράφει. Αντρικό όνομα. Μου κίνησε την περιέργεια, αλλά δεν με ενόχλησε πολύ. Είπα στον εαυτό μου: «Μήπως είναι ο καλύτερός της φίλος;» ή «μήπως είναι κάποιος φίλος από το πανεπιστήμιο;» και προχωρούσα σε κάτι άλλο. Εκείνη λέει πως είναι ένας πολύ καλός τύπος. Ωραία. Όσο περνούσε ο καιρός, όμως, άρχισε να με ενοχλεί αυτή η επικοινωνία και κάθε φορά που το αναφέρω, εκείνη εκνευρίζεται.

Μου λέει πως δεν τον έχει συναντήσει ποτέ. Την «ηρεμεί» όμως. Της λέω ότι είναι και πολύ εμφανίσιμος. Τον ψάχνω στο Facebook. Είναι ξεκάθαρα μουσικός, με μακριά μαλλιά, σκούρο δέρμα και ανοιχτόχρωμα μάτια. Είναι αντικειμενικά όμορφος. Ταξιδεύει συχνά και είναι μορφωμένος, τουλάχιστον από αυτά που καταλάβαινα από τις φωτογραφίες και τα βίντεο που φόρτωνε στο wall του.

Αντιλαμβάνομαι ότι ερμηνεύει τα σχόλιά μου για την επικοινωνία τους ως ζήλια. Τη θεωρεί παράλογη. Γιατί θίγομαι κάθε φορά που έρχεται κάποια ειδοποίηση στο κινητό της, με ρωτάει. Γιατί; Αλλά πλέον δεν μπορώ να το σταματήσω.

Σταδιακά, η ψηφιακή της σχέση έχει ξεπεράσει τη δική μας. Το σεξ έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Οι κουβέντες μας για τον κινηματογράφο επίσης. Το τηλέφωνο πάλλεται διαρκώς. Πλέον δεν γελάει με τα αστεία μου, με τις μιμήσεις μου. Η σχέση μου μαζί της άρχισε να χάνεται.

Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν μιλούσαμε μέχρι τις 5 το πρωί, γελώντας. Οι τσακωμοί μας αντικατέστησαν όλο αυτό. Πάντα με την ίδια δομή. Τη ρωτούσα αν θα μπορούσε να του μιλήσει άλλη στιγμή, για να μου απαντήσει πως θα του μιλάει όποτε θέλει γιατί την ηρεμεί. Εκείνος δεν ζηλεύει. Της λέω πως μιλάει λες και είναι ο επόμενος σύντροφός της. Μου λέει: είναι απλά ένας φίλος. Της έλεγα έξαλλος πως πρέπει να είναι η πιο ηλίθια γυναίκα επί γης αν δεν καταλαβαίνει πως τη φλερτάρει. Η κουβέντα τελείωνε εκεί

Όσο περνούσε ο χρόνος, το σπίτι μας γινόταν σπηλιά. Εγώ ήμουν στη μια γωνία με την κονσόλα μου. Στην άλλη, εκείνη με το λάπτοπ της. Πλέον κάθε μου ερώτηση διέκοπτε τις συζητήσεις τους.

Εντέλει έφτασε η μοιραία στιγμή. Ύστερα από μερικούς μήνες αυτής της κατάστασης, πλέον δεν μου έδινε καμία σημασία. Μπέρδευε τη ζωή μου με αυτήν εκείνου που την πολιορκούσε. Η σχέση μας είχε μετατραπεί σε μια κόλαση.

Εξακολουθούσα να πιστεύω σε εμάς. Οι κατηγορίες μου είχαν γίνει όλο και πιο ειλικρινείς. Όλες οι απαντήσεις της ήταν ψέματα. «Πάω σε μια συναυλία, δεν ξέρω καν αν θα είναι εκεί» ή το απίστευτο «ίσως είναι gay». Δεν ήταν. Καθόλου όμως. Αυτό το κατάλαβε και εκείνη –όπως κι εγώ– όταν πήγε σε εκείνη τη συναυλία που εκείνος δεν θα ήταν «καν». Ήταν η πιο μεγάλη νύχτα της ζωής μου. Μου είπε ότι θα γύριζε πριν από τα μεσάνυχτα και γύρισε δώδεκα ώρες αργότερα. Δεν υπήρχε γυρισμός.

Μου ορκίστηκε. «Δεν έγινε τίποτα». Όμως είχε αλλάξει εντελώς. Ο τύπος δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, μου είπε, αλλά την έπιανα να χαμογελάει πλέον κάθε φορά που κοιτούσε την οθόνη ή χτυπούσε το κινητό της. Γιατί να χρειάζεται να τους παρακολουθώ, μόνο και μόνο για να σιγουρευτώ πως δεν με απατούσε;

Πλέον με έτρωγε η οργή. Φώναζα, πετούσα πράγματα, πάλευα να καταλάβω. Η καλύτερή της φίλη μου πρότεινε να «της δώσω τον χώρο της». Οι εβδομάδες περνούσαν. Μιλούσαμε όλο και λιγότερο. Ήμουν έξαλλος αλλά δεν μπορούσα να της το πω. Βλεπόμασταν πια από τις 8 το απόγευμα μέχρι τα μεσάνυχτα. Από την ώρα που γυρίζαμε από τη δουλειά μέχρι που κοιμόμασταν. Δεν ήταν πια η κοπέλα μου. Ήταν μια ζοχαδιασμένη συγκάτοικος.

Από εκεί και πέρα, υπήρχαν βράδια που δεν γυρνούσε σπίτι. Ήταν πάντα σε μια συναυλία, αλλά δεν ήξερα ποτέ το συγκρότημα. Αυτό την έκανε να γελάει. «Της κάνει καλό», «είναι ντροπαλός, δεν θα προσπαθούσε ποτέ να κάνει κάτι μαζί της», μου έλεγε η φίλη της. Όταν της πρότεινα μια ταινία, μόνο και μόνο για να έχουμε κάτι να συζητήσουμε, δεν δεχόταν καν να τη δει. Αυτός όμως; Ό,τι της πρότεινε, το έβλεπε. Τα πάντα.

Είχε καλύτερο γούστο από εμένα; Ίσως. Ήξερε πώς να της μιλάει; Μάλλον. Το θέμα ήταν πως είχα υπάρξει κι εγώ στη θέση του, ένα χρόνο πριν. Με είχε πλέον αντικαταστήσει πλήρως. Είχα γίνει πια το παρελθόν της. Ο πρώην της.

Σύντομα τα παράτησα. Το πήρα απόφαση μια μέρα όταν κατάλαβα ότι μου αρνιόταν το σώμα της. Δεν κάναμε σεξ, αλλά πλέον όταν έβγαινε από το μπάνιο κάλυπτε τη γύμνια της από μένα. Η θέα του ανήκε πια μόνο σε αυτόν. Όμως είχε αποτυπωθεί στο κεφάλι μου και με πονούσε που ξεθώριαζε από εκεί. Κάπου εκεί συμφωνήσαμε να αφήσουμε το διαμέρισμα. Μας έμεναν μόνο 90 μέρες. Όλα είχαν σχεδόν τελειώσει.

Σήμερα, καθώς επιθεωρώ το σαλόνι, βλέπω τα σημάδια της αγάπης μας να υπάρχουν ακόμα στους τοίχους. Επικρατεί η απόλυτη σιωπή. Όχι. Ακούγονται μόνο τα πληκτρολόγιά μας. Δύο πρόσωπα, κολλημένα σε οθόνες, με το ένα μάτι να κοιτάει το ρολόι, καθώς περιμένουμε την ώρα για να κοιμηθούμε στο ίδιο κρεβάτι, αλλά όσο το δυνατόν πιο μακριά ο ένας από τον άλλον. Περιμένουμε, πλέον, το τέλος του συμβολαίου για το σπίτι. Τότε θα είμαστε ελεύθεροι.

Περισσότερα από το VICE

Τι Έμαθα Από την Ομιλία της Judith Butler Για τα «Σώματα» στο Μέγαρο Μουσικής

Μια Ιερόδουλη Θυμάται τους Χειρότερους Πελάτες της

Ο Οργασμός από τον Προστάτη Είναι ο Πραγματικός Αντρικός Οργασμός