FYI.

This story is over 5 years old.

Identiteit

Nederlandse Idols-sterren vertellen over hun leven na de plotse roem

"Pas nu ik erop terugkijk besef ik wat voor bizarre dingen ik heb meegemaakt. Als ik op een bootje door de grachten voer, sprongen er mensen het water in."
Screenshots via YouTube – bewerking door Lianne Kersten
Screenshots via YouTube – bewerking door Lianne Kersten 

Esmée Denters staat op 28 juni in een door haar zelf afgehuurd zaaltje in De Melkweg om haar comeback te maken. In 2007 werd de zangeres in één klap wereldberoemd door een filmpje op YouTube, waardoor ze terechtkwam bij het label van Justin Timberlake en zelfs bij Oprah op de bank belandde. Maar zo snel als de roem kwam, zo snel verdween-ie ook weer. Nu, 11 jaar later, probeert ze het weer een keer in Nederland, maar of het door haarzelf geïnitieerde concert gaat uitverkopen – en ze geen verlies zal lijden aan de zaalhuur – is nog maar de vraag: op Facebook staan 78 mensen op attending.

Advertentie

Instant roem is iets dat veel deelnemers van realityshows en talentenprogramma’s aan den lijve hebben ondervonden. Zoals de ex-deelnemers van Idols; het eerste programma waarin zangtalent direct voor de camera door een jury werd beoordeeld en dat miljoenen kijkers trok (naar de finale van het eerste seizoen in 2003 keken 5,5 miljoen mensen). Zowat iedereen van mijn generatie weet precies over wie het gaat als de namen, Jim, Jamai en Dewi vallen.

Die eerste twee zijn inmiddels succesvol zanger en theateracteur. Maar Dewi? Ik wist het niet, net zoals ik geen idee had hoe het was afgelopen met al die andere kandidaten met wie ik toentertijd zo verschrikkelijk meeleefde. Om daar achter te komen vroeg ik een aantal ex-Idols-vrouwen hoe het is om eventjes superberoemd te zijn, en daarna weer in de vergetelheid te raken.

Dewi Pechler (34)

Dewi was 19 toen ze op de 4e plek eindigde bij Idols 1 – screenshot via YouTube

Ik had nog nooit op een podium gestaan en was best verlegen. Toen ik de oproep van Idols voorbij zag komen, had ik geen idee wat het precies inhield. Ik kwam door de auditie en dacht: misschien moet ik straks wel een handtekening uitdelen, wat ik vooral een grappig idee vond. Daarna ging het heel snel.

Het was heel onnatuurlijk om in één klap bekend te zijn – normaal gesproken werk je naar zoiets toe. Toen ik na de eerste uitzending naar school ging met de bus, viel het helemaal stil toen ik instapte. Dat vergeet ik nooit meer. Eenmaal op school staarden mensen naar me en begonnen ze te smoezen. Dat was best eng. Ik moest daar echt even aan wennen. Op Hyves las ik dingen over mezelf: dat ik niet kon zingen en er niet uitzag. En soms begonnen mensen te huilen als ze me zagen. Dan dacht ik: hey, ik ben ook maar een gewoon mens.

Advertentie

Op dat moment dacht ik echt: mijn carrière staat vast. De studio voelde als een tweede huis, de andere kandidaten en het productieteam als een tweede familie. Maar toen kwam het nieuwe Idols-seizoen, en dacht ik: huh wat gebeurt hier? Mijn bekendheid nam af, en dat vond ik gek. Ik vond het moeilijk om er ineens alleen voor te staan: hoe ga ik dit aanpakken zonder management en platenmaatschappij? Ik voelde me in het diepe gegooid, en daar moest ik weer uit zien te klimmen. Daar heb ik veel van geleerd.

Acht jaar later heb ik met Popstars meegedaan. Ik dacht: ik ben niet meer dat meisje met de dreads, ik ben nu een vrouw. Doordat ik weer op televisie kwam, werd ik weer wat meer geboekt. Tegenwoordig zing ik nog steeds heel veel. Ik heb een eigen bedrijf waarin ik nieuw talenten coach, ik zing in jazztrio The Triplicats, en ik werk voor de Dinershow.

Marieke van Ginneken (38)

Marieke was 22 toen ze als 6e eindigde bij Idols 1 – screenshot via YouTube

Ik deed mee aan Idols vanwege mijn liefde voor muziek, niet om bekend te worden. Het was het eerste seizoen, dus ik had geen idee dat het zo zou ontploffen. Die bekendheid overdonderde me echt – het was bizar. Ik vond het te gek dat ik overal mocht optreden, gevraagd werd voor fotoshoots, mensen om mijn handtekening vroegen en ik een platencontract kreeg. Maar al snel voelde het leeg en zag ik dat het vooral om de buitenkant draaide.

Ik kreeg door dat het vluchtige roem zou zijn: het ene moment was ik hot, het volgende moment kon dat over zijn. Seizoen twee van Idols stond voor de deur, dus toen kregen de nieuwe kandidaten een podium – ik merkte dat boekingskantoren de voorkeur gaven aan de nieuwelingen.

Advertentie

Daarna werd ik minder geboekt om op te treden, waar ik van baalde. Eerst traden we op in Ahoy, daarna in café’s. Omdat ik al snel doorkreeg dat het tijdelijk was, heb ik wel extra van de optredens genoten. Anderen hadden er meer last van: wat als die bekendheid straks wegebt, wat blijft er dan nog over?

Toen de roem minder werd, ging ik gewoon terug naar school. Dat vond ik fijn: ik wilde altijd al hulpverlener worden. Tegenwoordig combineer ik mijn hulpverlenerschap met mijn stem, alleen niet meer met mijn gezicht – ik ben stemacteur. Spijt heb ik nooit gehad van mijn deelname aan Idols. Het voelt nog steeds als een wereldreis die ik heb gemaakt: ik kan er uren over praten.

Maud Mulder (36)

Maud was 21 toen ze verliezend finalist werd van Idols 2 – screenshot via YouTube

Ik zong al een tijd in een bandje en vond dat heel leuk. Om te kijken of er meer potentie in zat, besloot ik mee te doen met Idols. Voor de bekendheid deed ik niet mee, daar dacht ik niet over na. Mijn verwachtingen waren zo laag, dat ik al blij was dat ik door de eerste rondes heen kwam. Toen ik steeds verder kwam, en populairder werd, dacht ik wel: het zou wel heel cool zijn als ik zou winnen. Ik stond in de finale met Boris, uiteindelijk werd ik tweede. Dat vond ik niet erg, Boris was extreem goed.

Tijdens het programma genoot ik niet echt van de bekendheid. Pas nu ik erop terugkijk besef ik wat voor bizarre dingen ik heb meegemaakt. Als ik op een bootje door de grachten voer, sprongen er mensen het water in. Of als ik met mijn vriendje uit eten was en ik net een hap van mijn biefstuk nam, wilde er weer iemand met me op de foto. Ook bij mijn hockeywedstrijden kwamen honderden mensen kijken, maar dat vond ik vooral heel ongemakkelijk tegenover mijn teamgenootjes. Daar had ik allemaal geen behoefte aan in mijn dagelijks leven.

Advertentie

Bij georganiseerde evenementen vond ik mijn bekendheid wel heel fijn: ik sta liever voor een groep mensen dan voor een lege zaal. Hoe meer tijd er verstreek, hoe meer die bekendheid afnam, en ik vond dat persoonlijk wel prima. We hebben allemaal belachelijk veel geld verdiend, waardoor ik er een paar jaar van heb kunnen leven. Ook heb ik nog een aantal jaren opgetreden. Uiteindelijk had ik daar geen zin meer in en heb ik een eigen dansschool opgericht.

Zosja El Rhazi (37)

Zosja was 21 toen ze meedeed aan Idols 1. Ze strandde voor de liveshows – screenshot via YouTube

Ik zong al een jaar in een bandje en was benieuwd of professionele mensen talent in mij zouden zien. Ik besloot auditie te doen, ging door en kwam daarna in een sneltrein terecht. Door alle media-aandacht raakte ik in een korte tijd overtuigd van het idee dat ik beroemd zou worden. Maar omdat ik daar vanuit ging, viel het tegen.

Het probleem was dat we uiteindelijk met tien finalisten in de liveshows kwamen, waarvan vijf een platencontract kregen aangeboden. Radiostations gaan niet van al die vijf mensen singles draaien. Dat was een tegenvaller. Ik had een album en een single, maar er was geen aandacht voor.

Voor mij was het achteraf misschien wel beter zo – ik was erg onder de indruk van de plotselinge bekendheid, en was er niet zo goed in. Ik vond het heftig om mijn anonimiteit kwijt te raken. Ik ben zo blij dat we toen nog geen social media hadden, dan was ik al helemaal doorgedraaid. Toch vond ik het best heftig toen Idols 2 eraan kwam, de aandacht verschoof snel naar de nieuwe deelnemers.

Advertentie

Na het tweede seizoen heb ik het niet meer gevolgd, omdat ik dan iedere keer die spanning en zenuwen weer voelde. Nog steeds word ik voor bijna elk talentenprogramma gebeld met de vraag of ik mee wil doen, maar dat doe ik nooit meer. Alleen al door te kijken komen de spanningen en zenuwen van destijds weer terug. Het wedstrijdelement neemt voor mij het plezier weg. Wel heb ik aan Idols een bak ervaring en een boel contacten in de muziekwereld overgehouden – en ik kan sinds ik mee heb gedaan fulltime mijn brood verdienen met muziek. Ik geef nu zangles aan het ArtEZ Conservatorium en ik zit in verschillende bands waar ik regelmatig mee optreed.

Nikki Kerkhof (34)

Nikki was 24 toen ze Idols 4 won – screenshot via YouTube

Met vijf vrienden deed ik mee aan Idols. Ik dacht: stel je voor dat ik win, dan gaat er veel gebeuren. Ik had gezien wat voor impact de eerdere seizoenen hadden gehad. Toen ik won had ik mezelf daar dus op voorbereid. Op het podium sta ik graag in de belangstelling, voor de rest zag ik er een beetje tegenop dat er constant naar me gekeken zou worden.

Maar het zat meer in mijn hoofd. Ik verwachtte dat mensen mij zouden aanspreken, uiteindelijk viel dat best mee. Ik denk dat dat komt omdat Nederlanders niet zo snel op iemand af stappen. Dat komt natuurlijk ook door de mate waarin ik bekend ben, het is natuurlijk anders als Anouk over straat loopt. Nadat ik had gewonnen verschoof de aandacht die wij kregen snel naar nieuwe mensen omdat X-Factor begon. Dat vond ik niet lastig, maar wel dat ik niet wist hoe mijn nieuwe album ontvangen zou worden, omdat er best wat tijd tussen zat.

Idols was wat bekendheid betreft een goede start – ik heb het altijd gezien als springplank. De hoogtepunten volgden daarna: op Koningsdag stond ik op het Museumplein, voor 300.000 man, en iedereen zong mijn liedjes mee.

Na Idols kreeg ik al snel iets aan mijn stembanden, toen hield het zingen en de bekendheid al gauw op. Twee jaar geleden ging het weer beter met mijn stem en besloot ik mee te doen aan The Voice. Ik wilde mensen laten weten: hey, ik maak nog muziek. Maar ik wist dat ik het programma niet zou winnen, alleen al omdat Nederlanders niet twee keer op dezelfde persoon stemmen. In de knock-outrondes moest ik het programma verlaten. Tuurlijk was ik er liever langer in gebleven, maar het was niet mijn doel om te winnen. Ik deed mee om reclame te maken voor mijn muziek. Over een paar maanden komt mijn nieuwe single uit.