Vice is natuurlijk alles behalve een reisbureau, maar sommige zaken willen we jullie gewoon niet onthouden. Een natuurwandeling door de etterende zweer van Antwerpen bijvoorbeeld.
Mijn vrienden wilden een film kijken in de stad, terwijl ik liever de biodiversiteit opzoek. Toen ik op internet las dat je 'zelfs een pak aan moest om het verborgen patrimonium van de ruien terug te ontdekken' wist ik het zeker: Doen!
Je kunt in de Antwerpse ruien onder de huizen eigenlijk gewoon lekker slenteren in het slijk en verderf van de stad.
Ruien kun je zien als de afvoerputten waarin regenwater wordt opgevangen en rioolbuizen lopen. Ze zijn vroeger een keer overwelfd om de verschrikkelijke stank tegen te gaan. Het ruikt in de gangen naar een mengeling van verdorven zeelucht, varkensmest en modder.
Ik voel me net April o'Neill, alleen heb ik een groen beschermingspak aan in plaats van de gele regenjas van de Teenage Mutant Ninja journaliste.
In een tas met touwtjes bewaart iedereen zijn schoenen, maar door de scheurgevoelige plasticnaad ben ik bang om ze te verliezen. Van tevoren heb ik trouwens goed gekeken of mijn leenlaarzen waterdicht zijn, dat scheelt dan weer drek tussen je tenen.Het riool in New York mag dan volgens de overlevering nog tjokvol krokodillen zitten, maar volgens onze gids is er in de ruien ook nog genoeg natuur te bewonderen. Ik heb echter alleen maar die zwarte vieze spinnen in hun witte nesten gezien. Dat baart me grote zorgen want dat betekent dat ik facedown in de slijkgeul zal belanden als ik val, want met mijn handen tussen de spinnen steun zoeken is voor mij geen optie.
Angstvallig houd ik het kapje aan het pak op, denkend aan druppels, spinnen en andere ranzigheid die zich op de gewelven bevindt. Op de achtergrond dendert afvalwater, afgewisseld met de resonerende zachte-g-stem van de leidster. Ik strompel wat achteraan en besef:
De ruien, geen natuur en zoals veel van deze zaken vooral niet rolstoelvriendelijk.
Advertentie
Ik voel me net April o'Neill, alleen heb ik een groen beschermingspak aan in plaats van de gele regenjas van de Teenage Mutant Ninja journaliste.
In een tas met touwtjes bewaart iedereen zijn schoenen, maar door de scheurgevoelige plasticnaad ben ik bang om ze te verliezen. Van tevoren heb ik trouwens goed gekeken of mijn leenlaarzen waterdicht zijn, dat scheelt dan weer drek tussen je tenen.Het riool in New York mag dan volgens de overlevering nog tjokvol krokodillen zitten, maar volgens onze gids is er in de ruien ook nog genoeg natuur te bewonderen. Ik heb echter alleen maar die zwarte vieze spinnen in hun witte nesten gezien. Dat baart me grote zorgen want dat betekent dat ik facedown in de slijkgeul zal belanden als ik val, want met mijn handen tussen de spinnen steun zoeken is voor mij geen optie.
Angstvallig houd ik het kapje aan het pak op, denkend aan druppels, spinnen en andere ranzigheid die zich op de gewelven bevindt. Op de achtergrond dendert afvalwater, afgewisseld met de resonerende zachte-g-stem van de leidster. Ik strompel wat achteraan en besef:
De ruien, geen natuur en zoals veel van deze zaken vooral niet rolstoelvriendelijk.