Ringo en Zorro doen de hoeren

Laatst werd ik opgebeld door Karl met de vraag of hij even mocht binnenspringen. Ik zei dat het geen probleem was en vijf minuten later stond hij in mijn woonkamer. Karl is kunstenaar en studeert af aan het HISK (Hoger Instituut voor de Schone Kunsten, Antwerpen), dus ik verwachtte een vraag om hem te helpen met één of ander project. Mijn vermoedens waren geheel juist. Hij vroeg of ik mee wilde gaan naar Parijs, en niet om een Kronenbourg pilsje van €5,70 te gaan drinken in Montmartre.

Voor zijn nieuwe project had hij werkkrachten nodig. Wat was namelijk zijn plan? Hij wilde drie oude Renault Trafic bestelwagens midden in Bois de Boulogne plaatsen, het grote bos van Parijs dat door de geschiedenis heen steeds beruchter is geworden, of anders gezegd: het is een bos vol hoeren.

Hij gaf me de volgende situatieschets.

Bois de Boulogne is een prachtig bos dat overdag bezocht wordt door toeristen met wandelschoenen. Ze wandelen over de verharde paden en genieten van de natuur. Af en toe komt zo'n wandelaar een vrouw in jarretelles tegen. Dat is dan een hoertje. Geen paniek, ze zijn vriendelijk en als toevallige voorbijganger kan je haar gewoon passeren met je kroost zonder dat er maar een greintje gêne aan te pas komt.

Van het moment dat de zon onder gaat, krijgt het bos een iets ander gezicht. Dan zijn er geen wandelaars meer, maar hoerenlopers die gebruik maken van de diensten die worden aangeboden door de lokale prostitutie. Achter iedere boom schuilt er dan een professionele nimf en ze knipoogt naar iedere voorbijganger. Vermoedelijk komen ze van zigeunerkampen die zich ergens in het bos bevinden.

Prostitutie is in Frankrijk nogal verboden. Gevolg daarvan is dat de politie het bos wilde zuiveren en dus de hoertjes oppakte. De pooiers vonden dat zeer onaangenaam en kwamen met een oplossing. Ze plaatsten bestelwagens langs de verharde wegen van het bos waarin de hoertjes onopgemerkt hun klanten konden afwerken. Oorspronkelijk werden er rijdende bestelwagens gebruikt maar gaandeweg kwam de marginaliteit de kop opsteken. De busjes werden stilstaande wrakken op betonblokken. De pooiers kozen steeds voor het goedkoopste merk waardoor er zich een vreemd fenomeen voordeed: langs de wegen stonden er opmerkelijk veel bestelwagens van hetzelfde soort, namelijk de Renault Trafic. Dat is de trots van Frankrijk annex zowat de goedkoopste bestelwagen ooit gemaakt.

Pas toen Karl op dit punt van zijn verhaal kwam, werd het project me pas echt duidelijk. Hij wilde dus van deze roestbakken in het bos plaatsen en zien wat er zou gebeuren. Karl had 3 Trafics gekocht en wilde deze in een rij, op betonblokken, in het bos plaatsen. Alleen al de woordspeling van de naam Trafic vond ik geweldig: alsof pooiers intellectuele humor hebben.

Verder wist Karl me nog te vertellen dat het bos geschiedkundig altijd al een plaats van lichte zeden is geweest. Het grootste bewijs hiervan is het meesterwerk van Manet: Petit Déjeuner Sur L’herbe. Hierin staan enkele duur geklede meneren afgebeeld, op hun gemak, liggend in het gras en in het gezelschap van een naakte dame. Ik denk niet dat ik dit nog verder moet uitleggen.

We zouden om 9 uur ’s ochtends vertrekken in Genk. Een andere werkkracht, Steven, zou me komen oppikken in Antwerpen. Vanuit Limburg zouden we de reis naar Parijs in colonne van drie bestelwagens met aanhangwagens waarop nog eens drie Trafics, ondernemen.

Uiteindelijk vertrokken we om 14:30h. Er waren een aantal problemen die zich voordeden, waaronder het optakelen van de wagens dat niet zo vlot ging. Ik had vertraging verwacht maar dit was toch wel heel erg veel. Karl besloot om de Route National te nemen want aan de tolpoortjes wordt hij vaak gecontroleerd en probeer het verhaal van de drie Trafics maar eens te slijten aan politieagenten. Daarbij is er een speciaal rijbewijs vereist voor de aanhangwagens waarmee de bestelwagens vervoerd werden en uiteraard had hij dit rijbewijs niet. Ook had hij op Google Maps gekeken hoeveel tijd het zou schelen en dat viel best mee: slechts een half uurtje. Ik vond het verbijsterend hoe een jonge knaap als Karl, zonder enige vorm van mentale retardatie, zoiets kon geloven, maar goed, de dag was toch al naar de vaantjes waardoor ik besloot om geen vragen te stellen en gewoon met de meute mee te gaan.

Misschien moet ik eerst even wat achtergrondinformatie geven over Karl, anders wordt het moeilijk om je in te leven in de ellende die ik in Parijs heb meegemaakt. Alles is er fout gegaan, maar echt alles! Karl Philips is kunstenaar. Hij leeft nu al - ik schat - 5 jaar in een camper. Hij was de mascotte van zijn hogeschool omdat hij op de parkeerplaats in zijn minuscule huisje op wielen zijn pasta kookte. Dat klinkt heel erg hippie en dat is het in feite ook, ware het niet dat Karl interessante kunst maakt die sterk gerelateerd is aan zijn nomadische manier van leven. Zijn werk gaat steeds over zwervers, zigeuners en andere daklozen waarbij hij een nieuwe blik probeert te werpen op de manieren van wonen voor deze gemarginaliseerde groepen van mensen. Hij heeft ooit zes identieke caravans aan elkaar geplakt tot één gigantische ruimte, een caravan twee meter de lucht in gezet - tussen twee huizen in - door middel van houten pallets en, mijn favoriet, een uitklapbare woning gebouwd tegen de achterkant van een gigantisch billboard dat plaats bood voor een zwerverskoppel. Toch wel interessante zaken, niet? Verder heeft Karl wat mij betreft een beetje moeite met organisatie. Dat komt wellicht door zijn vergeetachtigheid, het gebrek aan vlees in zijn dieet (hij is allergisch voor duizenden producten; ik denk niet dat hij echt vegetarisch is uit principe) en zijn aandoening. Karl is een klassiek geval van ADHD. Eén van zijn vorige projecten heb ik ook gefilmd en ik kan me nog herinneren dat ik toen in de kelder van zijn school geslapen heb.

Het weer was niet netjes.

Zoro was zonder meer de held van deze reis. Hoewel Steven, een lotgenoot, ook. Die gast moest de volgende dag ’s ochtends gaan werken. Hij heeft geen krimp gegeven en gewoon keihard meegeholpen. Steven, sorry gast, maar ik heb geen foto van je. Ik mocht met Zoro meerijden. Dat is zijn echte naam. Net zoals Ringo mijn echte naam is. Ringo en Zoro in een camionette op weg naar de hoeren: op zich een TV-show waard. Zoro is ook kunstenaar en ook hij studeert af aan het HISK. Over zijn kunst babbelden we pas zeer laat in de nacht. Eerst behielpen we ons met de stilte en de koetjes en kalfjes wat ik overigens perfect vond. Een toffe gast, die Zoro. Hij bood me mandarijntjes aan en ik deelde mijn sigaretten. Zonder al te veel woorden voelden we ons op het gemak in elkaars gezelschap.

De Route National nemen is het domste plan van 2011. Echt waar. Bleekwater op je geslacht gieten omdat je last hebt van een druiper is nog minder achterlijk dan dat. Je kan je al voorstellen dat het traag ging. Nou, op een gegeven moment keek Zoro nog eens op de GPS en kwam tot de conclusie dat we gemiddeld zo’n 35 km per uur reden. Wat wil je: wij waren één grote drol van log transport en die godverdomde Route National zit vol bochten en heuvels. Het was donker en we moesten nog 200 km of iets dergelijks. Op dat moment bedacht ik dat ik nooit op tijd thuis zou komen. Mijn vriendin belde me nog om te vragen of ik op tijd zou komen voor het concert van Dirty Beaches - ik had het haar beloofd. Ik antwoordde dat ik nog niet eens in Parijs was. “Wat?!” Dat was een moment waar ik even boos werd op de wereld omdat ik Dirty Beaches heel graag live had gezien. Niets aan te doen.

Midden in de nacht kwamen we aan in Bois de Boulogne, het grote Parijse bos vol hoeren. Karl had er afgesproken met een Parijzenaar die ons zou helpen. Man, wat was die gast een eikel. Hij trippelde schichtig in het rond en zei niet veel meer dan dat het allemaal zeer gevaarlijk is. Zo’n dingen moet je dus niet zeggen want dat breekt de gemoedsrust der gelederen. De Trafics werden afgetakeld en ik filmde alles in het duister. Ik vroeg om een lamp maar die was er niet waardoor ik pure duisternis registreerde. Dat werkte enorm op mijn zenuwen gezien ik voor dit project om 7 uur ’s ochtends was opgestaan. Roetzwarte klote-kut-homobeelden zeg ik je. Maar dat was nog niet het ergste. Af en toe stopte er een blitse wagen en zag je de bestuurder raar opkijken. Dat vond onze Fransoos niet leuk. Hij begon compleet door te draaien en zei dat de pooiers onze aanwezigheid niet apprecieerden. De angst begon zich heel duidelijk in zijn gezicht kenbaar te maken. Het afladen van de wagens verliep goed maar de wielen afkoppelen en deze vervangen door betonblokken ging voor geen meter. Tijdens het geklungel kwamen er opeens drie gasten opduiken. Ze wandelden onze richting in. Dat was de druppel voor onze heldhaftige Parijzenaar. Terwijl die drie gasten ons gewoon voorbij liepen, zette hij het op een lopen. Karl vroeg wat hij van plan was en hij antwoordde dat hij zich niet ging laten neersteken. Zijn paranoia sloeg over op iedereen, ook op mij. Wist die kerel meer dan ons? Waren wij iets te naïef om hier bestelwagens te parkeren terwijl die pooiers dat zelf ook doen en zich dus gaan afvragen waar wij in godsnaam mee bezig zijn? Zouden ze denken dat wij handel van hen willen afpakken? Godverdomme, Fransoos! Binnen de minuut vloog iedereen terug in zijn wagen en volgde Karl, die de angsthaas bij zich had en door Parijs schuurde. Stel je voor: drie veel te grote aanhangwagens door de smalle straten van Parijs. Niet zo’n sterk plan.

De paniek stopte toen Zoro Karl opbelde met de woorden: “stop met lullig doen, gooi die Fransoos buiten, we gaan terug en maken het af; waar ben je in godsnaam mee bezig, man?!” Het werkte. Onze drie aanhangwagens blokkeerden een straat ergens in Parijs terwijl er gediscussieerd werd over wat er gedaan moest worden. Zoro zei dat hij 5 jaar bij de hoeren had gewoond en dat hij wel kon inschatten wat gevaarlijk was en niet. De Fransoos stond erbij en begon te zagen over de wagens die gestopt waren om te zien wat wij aan het doen waren. “Nieuwsgierigheid”, antwoordde Zoro. En die drie gasten die langskwamen waren uiteraard gewoon hoerenlopers, dat kon ik zelf ook verzinnen. Dus, de Fransoos werd bedankt voor zijn diensten en we gingen terug naar het bos. Ik vond het jammer dat Zoro die gast niet gewoon op zijn smoel geklopt heeft.

De banden kwamen veel te moeilijk eraf dus Karl besloot om de betonblokken te laten voor wat ze waren en gewoon de banden leeg te laten lopen. De Trafics moesten onverplaatsbaar zijn. We zagen een patrouillewagen voorbijrijden en besloten dat we snel moesten werken en wegwezen. Ik zei dat ik nog vlug met een wagen wilde voorbijrijden om alles te filmen. Dan zou ik tenminste licht van de koplampen hebben. Dat deed ik en we gingen snel weg.

Dit is één van de drie geplaatste Trafics. Ik had geen zin om mijn groothoeklens te zoeken. Het was koud, nat, laat en ik had er een beetje genoeg van.

Eén van ons werd meegenomen naar het bureau terwijl de rest alles weer kon opladen. Dat vergde een zekere krachtsinspanning aangezien de banden plat stonden. Het karweitje duurde een paar uur. Meteen werd hiermee bewezen hoe ongevaarlijk de buurt in feite was, of we hadden geluk. Uiteindelijk kwamen de agenten terug en mochten we naar huis. Het was 2 uur ’s nachts. Karl besloot om de peáge te betalen. Zoro vertelde over zijn blonde vriendinnetje van 1m75 en over zijn kunst. Hij maakt vooral installaties die elementaire bewegingen maken: een rotatie, een golfbeweging, van die dingen. Het klonk interessant maar op een gegeven moment viel ik toch in slaap. Hij ook, waardoor hij de auto op een parkeerplaats zette om te kunnen slapen. Ik ging, al slapende op de achterbank van Karl, door naar huis . Om 9 uur ’s ochtends was ik terug in Antwerpen. Zoro zou enkele uren later wakker worden en naar Amsterdam rijden.

Dit weekend stelt het HISK zijn afgestudeerden voor in Gent en Karl heeft mij een zuipkaart beloofd. Hij houdt zich maar beter aan zijn woord.

Kijk hier ook een korte documentaire die we maakten over Zoro en zijn werk.