Andrea en haar hond
Ik ging in 2014 naar Asbestos om daar vier weken te verblijven. Ik was geboeid door de industriële en commerciële geschiedenis, en de mensen die leven in een dorp dat nu geassocieerd wordt met een ongezonde en schadelijke stof. Ik kwam terecht op een plek waar men hard z'n best doet om positief en optimistisch naar de toekomst te kijken. Tegelijkertijd kijkt het dorp met verdriet naar het verleden, en verlangt iedereen naar die goede oude tijd.
Sommige mensen geloven er heilig in dat de huidige situatie zal verbeteren – dat de wereld ooit alsnog in zal zien hoe belangrijk asbest is. Anderen hebben simpelweg alle hoop verloren. Voor ik naar Asbestos ging verwachtte ik dat de bewoners verzuurd waren, zich schaamden of zelfs boos waren. Maar ze waren juist blij dat er iemand naar hun stadje kwam die geïnteresseerd was in hun verleden en aan wie ze hun visie op de zaak konden vertellen.
Bij een van de oude mijnen
Muurschildering in een restaurant
De begrafenisondernemer van Asbestos
Lucien "Lou" Richard is een lokale honkbalheld en voormalig mijnwerker
Een leegstaand gebouw dat eigendom was van Asbestos Inc.
Mathieu
Guy
Kassandra en Junior Edner
Quadrijders op het oude mijnterrein
In de mijn
Het kantoor van de eigenaar van de Jeffrey Mine, Bernard Coulombe
Serge Boislard, de voormalige directeur van een pro-asbestlobbygroep
Marie-Claude
De laatste kerk in het dorp
Dokter Gilles Morin
Een cadeautje van de inwoners van Asbestos