FYI.

This story is over 5 years old.

nieuws

Acht Uur Vliegen Of Acht Uur Brommen

Om redenen die er nu even niet toe doen heb ik een paar weken geleden acht uur in een cel gezeten en om andere redenen die er op zich ook niet echt toe doen vloog ik drie dagen later naar Italië.

Illustratie door Charlotte Apers Om redenen die er nu even niet toe doen heb ik een paar weken geleden acht uur in een cel gezeten en om andere redenen die er op zich ook niet echt toe doen vloog ik drie dagen later naar Italië. Ik vloog tussen Düsseldorf en Ancona met vliegtuigmaatschappij RyanAir. In het vliegtuig probeerde ik wat slaap te vatten, maar het lukte me niet om daar een geschikte positie voor te vinden. Ik moest denken aan enkele dagen eerder, toen het me in die cel wel lukte om enkele hazenslaapjes te doen. De plank die als bank diende in de gevangenis zat harder, maar minder krap dan mijn vliegtuigstoel, en ik kon er bovendien languit op liggen. Met mijn trui als kussen was het prima indutten. Ik realiseerde me dat de vliegreis op meerdere punten te vergelijken was met de nor, een realisatie die je overigens zeker niet los moet zien van de verzengende verveling waar je in gevangenissen en vliegtuigen nu eenmaal mee te maken hebt. Voor je de cel of het vliegtuig in mag word je grondig gefouilleerd. In de jilla moet je vervolgens alles afgeven. Dat hoeft in een vliegtuig niet. Toch is eigenlijk het enige vervelende van al die spullen die een agent van je afneemt dat je je de uren daarna zonder telefoon moet vermaken. De douane gaf mijn telefoon keurig terug, maar in het vliegtuig moest ik hem uitdoen. Je begrijpt, dat is misschien nog wel frustrerender. Als ik geil ben heb ik liever geen vrouw in mijn bed dan een ongestelde. Verder moet je je schoenen uitdoen als je in een cel moet. Nou doe ik in het vliegtuig ook altijd mijn schoenen uit; het enige verschil is dat ik me daar dan wel een beetje opgelaten over voel. Ook mijn riem moest af voor ik mocht brommen, terwijl ik in het vliegtuig juist verplicht een gordel om moest. Nou maakt het me niet veel uit hoor, dingen als gordels, riemen, beugels en bretels, maar als ik per se moest kiezen zou ik denk ik toch liever riemloos door het leven gaan dan verplicht beteugeld. De stewards en stewardessen van RyanAir, allen Russisch, waren duidelijk ongelukkig en chagrijnig, maar speelden opzichtig dat ze juist heel vrolijk waren. De agenten en cipiers op het politiebureau deelden op norse, autoritaire toon bevelen uit als "meekomen!" en "daar gaan staan!", maar ik verdacht sommigen ervan beste mensen te zijn. Dat ze iedere ochtend met de grootst mogelijke toewijding boterhammetjes stonden te smeren voor hun vrouw, en dat ze die boterhammen nu eenmaal verdienden door boos te doen tegen gevangenen. Nou weet ik niet welke van deze twee gevallen ik erger vind, maar eigenlijk weet ik het wel. De ramen in het vliegtuig waren kleiner. Ook zat ik boven de vleugel, maar dit alles neemt niet weg dat als ik mijn nek een beetje verdraaide, ik een door de zon beschenen wolkenlandschap zag. Dat was een stuk interessanter dan de ramen van de gevangenis, waarvan het glas zo dik en mat was dat je er niet doorheen kon kijken. Ja, voor het uitzicht kun je maar beter in een vliegtuig zitten. Mijn medevliegtuigpassagiers klapten na de landing massaal voor de piloot; mijn medegevangenen riepen de hele tijd flauwe, licht denigrerende opmerkingen naar de agenten en ME'ers. Dat voelt als een wereld van verschil. Zeker als je bedenkt hoe leuk het zou zijn als het omgekeerde waar was. Dat iedereen in het vliegtuig de hele vlucht lang massaal de piloot aan het dissen is: "IK KAN NIKS, IK WIL NIKS, GEEF ME EEN UNIFORM!" Dan het eten en drinken, te beginnen met het laatste. Er stond in de cel een grote stapel kartonnen bekertjes, die we overigens nog hebben omgebowld met een prop papier. Bij een kraantje bij de WC kon je je bekertje met water vullen. Het duurde zo'n veertig seconden voor je bekertje vol zat, maar het was wel gratis. Om ook op dit punt de vliegreis met het brommen te kunnen vergelijken vroeg ik een stewardess om een glas water. Ik kreeg een flesje, met daarin water dat iets lauwer was dan uit het gevangeniskraantje. Het kostte drie euro, die ik haar lachend heb overhandigd. Het gevangenisvoedsel bestond in mijn geval uit spaghetti bolognese uit de magnetron, met veel kaas. De spaghetti was zo week dat het op mijn tong direct verteerde tot puree. Desalniettemin had ik inmiddels onbeschrijfelijk veel honger en het was gewoon—tja, heel erg lekker. Vliegtuigvoedsel krijg je blijkbaar niet bij RyanAir, dus op de terugreis, op het vliegveld van Düsseldorf, had ik ook veel honger. Ik nam een schijnbaar typische Düsseldorfse specialiteit: een plakkerige wrap met daarin twee reepjes kurkdroge kipfilet en zo'n drie ons zuurkool (in het gunstigste geval, want het zou ook drie weken in de azijn geweekte koolraap geweest kunnen zijn). Pas toen ik er behoorlijk overheen had gehuild werd de smaak enigszins dragelijk. Toen ik uit het vliegtuig stapte was het verlaten op het Duitse vliegveldje. Slechts een handjevol familieleden en één taxichauffeur stonden enkele van mijn medepassagiers op te wachten. Zelf liep ik moederziel alleen de aankomsthal uit. Nou vind ik dat helemaal niet erg. Maar toch. Toen ik acht dagen eerder eindelijk de cel uitmocht en door een agent naar het vrije leven werd begeleid, stonden vier goede vrienden me achter de hekken op te wachten om me te omhelzen. Ik ben een koude kikker hoor, maar dat verwarmde mijn hart toch aanzienlijk. De vliegreis, heen en terug, heeft in totaal ongeveer even lang geduurd als de acht uur in de lik. Het vliegen was misschien op alle punten, behalve het uitzicht, niet beter dan het brommen, maar het was dan ook erg goedkoop (namelijk exact even duur als de boete waar ik uiteindelijk het politiebureau mee verliet. Is dit nou wat ze 'ironie' noemen? Hm? HMM?) Tot slot: ik hoop niet dat ik overkom als een verwende zeurkut die een vliegreis die zijn ouders voor hem hebben betaald vergelijkt met een dagje in de gevangenis zitten. Dat is namelijk precies wat hier aan de hand is.