Achter Gesloten Deuren is goud. GOUD!

Misschien ben je al bekend met het briljante fenomeen Achter gesloten deuren, een programma dat ik mezelf veel te lang heb onthouden. In het programma stuurt iemand een bizar verhaal in, dat vervolgens in detail door de meest tenenkrommende acteurs wordt gereconstrueerd. In de televisiewereld wordt dit "scripted reality" genoemd, maar dit is niet de overdreven scripted reality zoals je die kent van The Hills of de misdaadfilmpjes van Peter R. de Vries. Nee. Het zijn de diepste geheimen van de gewone mens die worden nagespeeld door verouderde SpangaS-acteurs, afgewezen ONM-auditeurs en die vlotte kerel uit de BCC-reclame. En dit is beter dan al het andere op de buis. Het programma is namelijk gemaakt door een alchemist, die per ongeluk alle juiste ingrediënten in een mal propte en het meest waardevolle edele metaal produceerde.

De pan werd allereerst gevuld met een brok absurde geheimen. Weet je nog, toen Fajah een dikke lip had in Expeditie Robinson? En dat dat echt heel erg hilarisch was? Vergeet dat. Dat televisiemoment prikkelt mijn prefrontale hersenkwab minder dan alle plaatsvervangende schaamte en pijnlijke gevoelens die bij me opkomen tijdens het kijken van Achter gesloten deuren. Voorbeelden: een meisje dat al vijftien jaar een nierziekte faket omdat ze de extra aandacht best wel fijn vindt, een vader die zijn schoondochter verkracht en haar daarna geruststellend meldt dat ze dit moest zien als een welkomstcadeautje, en een blanke man die stug blijft volhouden dat zijn vrouw zwanger is van een donkere man terwijl het kind na de geboorte toch echt heel erg blank is.

Vervolgens werd er een liter schrijnende acteurs in de pan geklotst, wat een heerlijk oncomfortabele nasmaak veroorzaakte. Vergelijk het met een schaal red hot jambalaya: zo pittig dat je huig opzwelt tot ballonformaat en je tong bijna je bek uitbrandt, maar het blijft iedere keer oh zo lekker. Deze acteurs zijn het kwakje sambal, het druppeltje tabasco en het strontje wasabi van je maaltijd; the spice of your life.

Zie bijvoorbeeld bovenstaand introductiefilmpje van Achter gesloten deuren en concentreer je dan vooral op de man tijdens 0:23 – 0:25. Deze BCC-veteraan verzwijgt dat hij een erfelijke ziekte heeft, en daarom geen kinderen kan krijgen. Zijn kinderwensende vrouw zegt in het voorgaande shot: “Kinderen krijgen, dat is toch het mooiste wat er is?” Waarop haar man reageert met een opvallende, nog weinig voorkomende acteertechniek. Hij gaat terug naar de basis, naar de jaren twintig van film en geeft zijn meest doeltreffende Charlie Chaplin interpretatie van de ik-weet-het-ook-niet-uitdrukking.

Een ander voorbeeld van de tragische acteerprestaties in deze show vind je in de aflevering Beladen liefde, waarin een getrouwde vrouw van veertig verliefd wordt op een vrouwelijke collega. Omdat zij zogenaamd niet gewend is aan zachte, vrouwelijke lippen zijn de zoenscènes bijna ondraaglijk pijnlijk. Een scène later vertelt ze haar man dat ze verliefd is op een ander, waarop hij als een geschokte New Kid antwoordt: DA MEEN JE NIE!

“Da meen je nie,” zei hij geschokt.

Na deze pikante toevoeging werd de heksenpan tenslotte wat gebalanceerd met een fijn snufje meta. En dat laat je hersens kronkelen. De acteurs spelen alsof ze in een soap zitten, maar ook weer niet, want ze zijn zich gespeeld bewust van de camera’s terwijl ze dat moeten zijn want dat acteren ze, en het is niet echt, maar de verhalen zijn wel waargebeurd maar alsnog zo absurd dat ik het niet helemaal geloof en huh? Waarom ben ik zo moeilijk aan het denken tijdens een Net5-programma!!??!?!?!?? Cray.

De alchemist roerde al deze ingrediënten nog even flink door elkaar, en daar was geen diep en realistisch programma maar iets veel waardevoller en stimulerender voor mijn gulzige ogen: goud.