Toen fotograaf en beeldend kunstenaar Graham MacIndoe een stapeltje van ongeveer dertig heroïnezakjes tussen zijn oude spullen vond, schrok hij daar wel even van. Hij was jaren geleden drugsverslaafd geweest, maar dacht niet dat hij nog souvenirs uit die periode had. Hij speelde wel met het idee om er iets kunstzinnigs mee te doen, maar was bang dat hij weer gearresteerd zou worden als hij de zakjes meenam naar zijn studio. De laatste keer dat hij was opgepakt, had hij vier maanden in de Rikers Island-gevangenis gezeten.
Advertentie
Een paar maanden later vond MacIndoe nog vijftig zakjes van pergamijnpapier, verstopt in een boek. Hij besloot er toch mee aan de slag te gaan. In zijn studio legde hij de zakjes netjes in een rij voor zich op de grond. De herinneringen kwamen gelijk weer boven. "Ik kreeg allemaal flashbacks van wie wat meestal waar verkocht; de dealers, de gebruikers, al die mensen, plaatsen en dingen van die tijd. Ik vroeg me af of díe dealer of díe junk inmiddels dood was, of in de bak zat. Alles wat ik geprobeerd had te vergeten, kwam glashelder weer terug."
Het resultaat van MacIndoe's duik in zijn eigen drugsverleden is het boek All In: Buying into the Drug Trade, waarin hij alle heroïnezakjes die hij overhield aan zijn verslaving heeft gebundeld.
Toen hij nog heroïne gebruikte, had Graham geen contact meer met zijn vrienden en familie. Kennissen en schoolvrienden dachten dat hij dood was. "Verslaafd zijn was meer werk dan een fulltime baan. Het hield me elk uur van elke dag bezig: ik had nooit een vrije dag.""In sommige opzichten voedde mijn verslaving mijn creativiteit en vice versa. Een passie kan snel in een obsessie omslaan. Ik heb altijd een passie gehad voor kunst, muziek en fotografie. Maar toen ik verslaafd raakte, werden drugs mijn obsessie."Toen hij nog gebruikte maakte Graham al soms foto's van de heroïnezakjes die hij kocht.
"Ik wist niet wat ik er verder mee wou doen, maar ik was compleet gefascineerd door de logo's, de typografie, en de culturele referenties. Ik wou ze bewaren als visuele herinnering aan die tijd, toen ik niet wist of ik ooit niet meer verslaafd zou zijn."
Advertentie
Ook straatdrugs zijn onderhevig aan marketing. Net zoals mensen de beste sneakers, de beste afhaalkoffie of de beste telefoon willen, willen ze ook de beste heroïne. "Mensen gingen speciaal naar die ene dealer voor het beste spul, ook als het uren lopen was," zegt Graham."Sommige merknamen zoals 'Ray' of 'Execute' waren altijd goed, en mensen gingen echt de hele stad door om die te krijgen. Met een zakje goed spul kon je wel twaalf uur zoet zijn. Als je slecht spul had dat te veel was versneden dan had je na vier uur alweer een nieuw shot nodig."
Graham ging in die tijd heel New York door om heroïne te kopen. Hij kwam bij dealers thuis, maar kocht ook van jonge jochies op straathoeken in de Bronx, Queens, en verschillende buurten in Manhattan - het lag er maar net aan waar je het beste spul kon krijgen.
De heroïnemerken in het boek zijn maar een klein deel van de heroïne die in die tijd te krijgen was, aangezien elke stad z'n eigen soorten had. De zakjes zijn niet alleen een representatie van een tijd en plaats, maar ook van iets dat op het punt staat om te verdwijnen. Volgens Graham houdt de Amerikaanse Drug Enforcement Administration tegenwoordig de merkjes en logo's die het tegenkomt bij, zodat de federale overheid een database kan aanleggen van wat er waar wordt verkocht en zich zo beter kan richten op specifieke dealers."Ik heb iets genomen dat destructief was, en er kunst van gemaakt. Ik denk dat je het kan zien als een commentaar op populaire cultuur en wat er in die jaren allemaal in New York speelde."Koop Graham MacIndoe's boek All In: Buying into the Drug Tradehier.