Alles wat er mis is met smartwatches in één reclame

Weet je nog hoeveel je mensen haatte die met zo'n Bluetooth-headset rondliep? Vast niet, mensen gebruiken die dingen uit schaamte al lang niet meer. Tenminste, dat hoop ik maar, want niets schreeuwt meer douchebag dan iemand met een glimmend ding hangend aan zijn oor. Bluetooth-headsets waren de Ed Hardy's van de technologie. En aan de subliem ongemakkelijke nieuwe Samsung-reclame te zien, kan de smartwatch snel dezelfde kant op gaan. Wat erg jammer is, want ik geloof wel in de toevoeging van draagbare technologie. Alleen niet op deze manier.

Wat in de reclame zo pijnlijk duidelijk wordt gemaakt is dat Samsung probeert hun smartwatch te positioneren als een sociaal apparaat, waarmee iemand rustig op een hele griezelige manier leuke snowboardchickies kan versieren, terwijl een smartwatch - net als alle andere 'wearables' - bij uitstek een heel persoonlijk stuk technologie is. Misschien nog wel meer dan een smartphone. En dat is een van de dingen die nu missen bij de vele pogingen die techbedrijven nu doen om een nuttige toevoeging te bouwen voor de alomtegenwoordige smartphone.

Wired schreef vorige week over dit onderwerp een interessant artikel, waarin ze stellen dat om een succesvol draagbaar product te maken er sowieso nog twee dingen heel erg nodig zijn: ten eerste moet het product fashionable zijn op een manier die voorbij gaat aan het design. Het moet iets zijn dat iemand wil dragen. Wired neemt in hun artikel het voorbeeld van de Bluetooth-headset om dat punt te illustreren. Iemand met zo'n headset op, hoe prachtig het design ook is, stuurt een boodschap de wereld in dat ze altijd bereikbaar willen zijn, ongeacht de plek waar ze zijn of met wie ze zitten. Alsof zo iemand altijd iets belangrijkers te doen heeft. En dat is niet zo'n leuke manier om te communiceren naar de buitenwereld met iets wat je draagt - iedereen zal je haten en het liefst in je gezicht willen spugen om vervolgens je headset in de gracht te gooien en je heel hard in je arm te knijpen.

Daarnaast belicht Wired het punt dat als wearables eenmaal gangbaar zijn, er een probleem gaat ontstaan met individualiteit. Omdat het een product is dat iemand vaak op een zichtbare plek draagt, moet het ook een uitstraling hebben die de drager wil uitstralen. Stel dat Google Glass op een gegeven moment een gangbaar ding is geworden (wat me om deze reden onwaarschijnlijk lijkt), dan blijft het ondanks het toch wel mooie ontwerp een zelfde soort ding dat iedereen draagt. Stel je even voor hoe dom het eruit zou zijn als je vergaderzaal vol mensen met een Glass zou zien, zelfs al heeft iedereen een eigen kleur. Noem het het hipsterprincipe: als iets te mainstream wordt dan gaan steeds meer mensen afhaken.

Voorlopig hoeven we ons over dat tweede punt niet al te veel zorgen te maken: niemand draagt nog zo'n ding vanwege het eerste punt. Het nut van een extra computer op ons lichaam moet nog bewezen worden voordat het acceptabel genoeg wordt om de afschrikwekkendheid van de headset te overwinnen. Wat ons weer terugbrengt bij de Samsung-reclame. Heb je 'm al gekeken? Doe het nu. Wat zij doen is de uitermate ongemakkelijke hoofdpersoon de smartwatch laten gebruiken om indruk te maken, een beetje zoals mensen met een headset die heel druk heen en weer lopen en zogenaamd belangrijke gesprekken voeren. En dat komt zo vervelend over, dat veel mensen zelfs twijfelen aan de echtheid van de reclame. Zo'n groot bedrijf kan de plank toch niet zo finaal mis slaan?

Of misschien wel, en geloven ze in een andere toekomst van de smartwatch dan ik. Want ik denk dat een smartwatch best een toevoeging kan zijn, mits het op de juiste manier gebruikt wordt. Waarbij ten eerste: niemand gaat toch ooit, OOIT, een telefoongesprek via zijn horloge voeren waarbij iedereen kan meeluisteren? Dat zou echt dom zijn en de wereld zou een slechtere plek worden. En ten tweede hoop ik dat niemand zo'n ding serieus ooit gaat gebruiken om een meisje te versieren. Dan verdient diegene daadwerkelijk een flinke klodder spuug in zijn gezicht en een gebroken arm.

Wat het wel zou moeten zijn is meer als een normaal horloge. Een (meestal) stijlvol, functioneel object dat bepaalde dingen heel goed kan. Dingen die nuttig zijn voor het verminderen van het aantal handelingen en de tijd die het normaal zou kosten om ze op je smartphone te doen. De tijd tonen, bijvoorbeeld. En checken of het de moeite waard is om je telefoon uit je zak te halen, de code in te typen en de app te openen waarvan je zak ging trillen. Dat klinkt nu misschien nog een beetje overbodig, maar naarmate we meer apps hebben, krijgen we ook meer meldingen en besparen we daar meer tijd mee, wat uiteindelijk dagen op je leven kan schelen.

Daarnaast zou zo'n draagbaar technologisch wondertje je ook op de hoogte kunnen stellen van dingen die op dat moment en die plaats relevant zijn, zoals Google Now steeds beter doet. Meldingen van afspraken en hoe lang je nodig hebt om er te komen. Een marker neerzetten als je dronken je fiets ergens achterlaat. Een herinnering om je moeder te bellen voor haar verjaardag. Allemaal dingen die een smartphone ook kan - die zal ook zeker niet verdwijnen - maar nét iets meer binnen bereik. Je eigen bereik. Want de dingen die een smartwatch zouden moeten doen, gaan in principe niemand anders aan. Daarom draag je 'm ook op je pols en niet op bijvoorbeeld je voorhoofd.

Natuurlijk kan je nu zeggen, "Ja ja, zo'n ding is toch hartstikke helemaal niet nodig? Ik heb genoeg aan mijn smartphone." Maar dan mis je het punt en ben je een oude zeikerd die nog geen tien jaar geleden zei dat je helemaal niks hebt aan een smartphone en dat je met je Nokia 3310 ook prima kan bellen en sms'en. En kijk wat je nu in je zak hebt, lul. Het probleem is alleen dat we er wel met zijn allen voor moeten zorgen dat het smartdingen niet hetzelfde vergaat als de headset. En dat bedrijven zoals Samsung moeten ophouden met het proberen om smartwatches op deze manier voor ons allemaal verpesten.