Ex-borstkankerpatiënten hebben de Michelangelo van de tepeltatoeages gevonden

In de wachtkamer van Little Vinnie's Tattoos zitten motorrijders en punkers naast kerkgaande oma's en huismoeders. Klanten komen van zo ver als Saudi-Arabië, Spanje en Brazilië, naar een nietszeggend winkelcentrum met een zonnebankstudio, een drankwinkel en 18+ DVD-winkel, net buiten Baltimore. Ze komen zenuwachtig Vinnie Myers winkel binnen, het laatste punt voor mensen die borstkanker overleefd hebben en terug willen krijgen wat ze door borstamputaties verloren zijn.

Het aantal mensen met borstkanker is gestegen in de laatste decennia, en vooral in Amerika komt het veel voor. Op het moment krijgen een op de acht Amerikaanse vrouwen tijdens hun leven met de ziekte te maken. In dezelfde periode is de ziekte minder dodelijk geworden. Voor velen moet voor de behandeling de areola of de borst weggehaald worden. Patiënten overleven de toetakeling met een platte borst en donkere littekens. Veel kiezen voor reconstructieve chirurgie. Implantaten kunnen de verloren vorm terughalen, maar het is een grotere uitdaging om een realistische areola te maken.

Uit alle medische oplossingen zijn tatoeages de beste manier om een areola te herstellen, en in de branche van cosmetische tatoeages worden Vinnie's trompe-l'oeil "areolaportretten", zoals hij ze noemt, gezien als het beste wat je voor je geld kunt krijgen.

"We hebben dokters voor de gek gehouden," voegt Vinnie's vrolijke assistent toe. "Er zijn vrouwen die ons heel blij en giechelig bellen, 'Je gelooft nooit wat er is gebeurd!' zeggen ze. 'Ik ging naar de vervolgafspraak met mijn chirurg, deed mijn badjas uit, en ik zag hem heel verbaasd kijken op zijn formulieren tot hij uiteindelijk zei, 'ik denk dat we een vergissing begaan zijn. Hier staat dat je geopereerd bent.'"

"Wat is je geheim?", vroeg ik.

"Het is gewoon beginnerskunst," zegt Vinnie, terwijl hij tegen de pooltafel in de studio leunt. "Licht en schaduw. Het is moeilijk te geloven dat niemand eraan gedacht heeft. Wist je dat de meeste andere cosmetische tatoeëerders gewoon een rond stencil inkleuren? Ze hebben drie kleuren. Chocoladebruin, kauwgom roze en zalm. Je krijgt de kleur waar je het dichtstbij zit. De meeste blanke vrouwen krijgen zalm."

"Dus ze tekenen niet eens de klieren van Montgomery?", vroeg ik, verwijzend naar de kleine bobbeltjes op de areola.

"Ze tekenen meestal niet eens de tepel," roept Vinnie uit. "Ze tekenen een cirkel en dan misschien een donkere cirkel omheen. Misschien. Dan krijg je een chocoladebruine cirkel binnen een zalmkleurige cirkel."

"En meestal tekenen ze de tepels niet eens op de goede plek," zegt Richie treurig. "Je vraagt je af of ze gewoon hun ogen dicht doen en mikken…"

"Precies," bevestigt Vinnie. "Ik vind dat absoluut crimineel."

Een ander in Vinnie's ogen crimineel aspect van cosmetische tatoeages is de prijs die de gemiddelde dokter ervoor vraagt. "Ze vragen duizenden dollars en het wordt niet gedekt door de verzekering," zegt hij. "Hier vragen we hetzelfde voor een areola als dat we vragen voor een andere tattoo van dezelfde grootte. Waarom zouden we meer vragen als het een tepel is? In Little Vinnie's studio betaal je voor een borst $400, of $600 voor allebei. Ik was bij een aantal van Vinnie's sessies die dag. Met zijn stille zelfvertrouwen, medische terminologie, zijn klembord en zijn blouse was het duidelijk waarom veel mensen hem voor dokter aanzien. Hij verdiepte zich zo grondig in het medische verleden van zijn klanten dat ik bijna verwachtte dat hij een stethoscoop tevoorschijn zou toveren. Als hij dat had gedaan had niemand denk ik gek opgekeken.

De laatste cliënt van de dag was een vrouw van begin vijftig—vroeger de leider van een cheerleaderteam, zoals haar man trots vertelde. Haar gevecht met kanker duurde twee jaar en heeft haar achtergelaten met een dik paars litteken, waar haar linkerborst eerst zat.

Ze was nerveus. Vinnie stelde voor om een biertje voor haar te halen. "Het is oké," zei hij grappend, "we zijn allemaal dronken hier!"

"Wat betekent deze procedure voor jou?", vroeg ik de vrouw.

Ze dacht er even over na en verzamelde haar woorden. "Ik hoop dat het de constante herinnering zal weghalen. Je bent een tijdje in survivalmodus. Je richt je op een procedure per keer, een diagnose per keer. En als het allemaal voorbij is heb je het gevoel dat alles geweldig is—totdat je alleen bent, dat is het moeilijkste deel. Soms voel ik me geweldig, maar als ik dan uit de douche kom, komen alle gevoelens terug—ongeveer als een trap in mijn buik. Hopelijk kan ik hierdoor wat herinneringen wissen.

"Het goede is," zegt Vinnie gebarend naar het geopereerde gedeelte, "dat als je hier naar kijkt je alleen het litteken ziet. Er zijn geen andere dingen om te zien. Maar als je daar een tepel hebt, dan let je niet op de littekens. Je richt je aandacht op de tepel."

"De manier waarop je het beschrijft," zeg ik tegen de vrouw, "laat het klinken alsof het een spirituele procedure is—het lichaam veranderen om de geest te veranderen…"

"Het voelt alsof je vrouwelijke kant wordt weggenomen," legde de vrouw uit, "en het is vreemd omdat vrouwen steeds hun tepels verbergen, maar toen ik geen tepels meer had vroeg ik me af,waarom verborg ik het? Waarom deed ik zo mijn best om het te verbergen?"

"Het is raar," begint Vinnie, terwijl hij pigment aan het mengen is, "dat elke vrouw die ik spreek hetzelfde gevoel heeft, het gevoel dat ze niet compleet, niet heel zijn. Je voelde je eerst wel compleet maar nu niet meer. Wat ik het meeste hoor na de procedure is 'ik voel me weer compleet.'"

Vinnie deed zijn zwarte latex handschoenen aan.

"Net een motorrijder!", lachte de vrouw.

"We moeten eigenzinnig zijn!", grapt Vinnie.

De tatoeëermachine zoemde en schokte in zijn hand alsof het leefde en vol venijn zat. De vrouw huiverde en haar lippen verdwenen terwijl de naald zich vastbeet.

Toen het klaar was, twintig minuten later, draaide Vinnie de vrouw langzaam om zodat ze in de spiegel kon kijken.

"Wat vind je?", vroeg hij.

Haar gezicht spande zich aan en ze slikte haar tranen in. Het duurde even voordat het antwoord naar buiten kwam. "Ik zie het litteken niet meer," stamelde ze. "Het is echt verdwenen." Oktober is de nationale borstkankermaand: in het hele land vinden ieder jaar extra activiteiten plaats om aandacht te geven aan borstkanker. In 2015 staat de borstkankermaand in het teken van jonge vrouwen.