Een avondje stappen met de jonge superrijken van China

Als je tegen iemand in Shanghai zegt dat je uitgaat, denkt diegene waarschijnlijk niet aan een nacht die bol staat van lauwe biertjes en plakkerige kroegen die stinken naar zweet en scheten. Dat komt omdat het leven voor veel jonge Chinezen in de stad een beetje anders uitpakt dan voor de gemiddelde Nederlandse jongere. Terwijl jij je hongerloontje zo ver mogelijk probeert te rekken door alleen shotjes te drinken tijdens happy hour en het verder te doen met meters bier, is een nieuwe generatie Chinezen druk met grote flessen champagne over elkaars hoofden leeggieten en rondscheuren in peperdure supercars.

China herstelde goed van de financiële crisis van 2007 en heeft nog steeds een van de snelst groeiende economieën van de wereld. Na de Verenigde Staten heeft het land de meeste miljonairs van de wereld, en dat geld geven ze graag uit. Ik bracht een weekend door in de clubs van Shanghai om te zien hoe rijke Chinese jongeren hun Chinese Yuan rondsmijten alsof het niks is.

Eerst bezocht ik de Linx. Deze pas geopende club heeft banden met Yacht Club Monaco. De eigenaars filteren arbeiders eruit, door te zorgen dat negentig procent van de tafels van te voren geboekt moet worden. Het kost wat, maar dan krijg je je eigen drankjesslaaf, gekleed als een go-go danseres, waarvan de tepels natuurlijk door haar topje te zien zijn. Ze staat permanent klaar om je drankje af te toppen – handig voor wanneer het strekken en draaien van je arm te zwaar wordt.

Een van de dingen die opvallen aan de tent, is dat de ontwerper blijkbaar vergeten is een dansvloer toe te voegen, toch vrij essentieel voor de meeste clubs. Waar de dansvloer zou moeten zijn, zit nu iets wat (betwistbaar) veel leuker is: een VIP-lounge op hydraulische pompen. De uitverkorenen worden letterlijk boven het normale publiek verheven. Zo kunnen ze champagne drinken terwijl iedereen toekijkt.

Het veelvuldig open knallen van dure flessen in een club gebeurt niet exclusief in China, maar de zorgvuldig uitgevoerde vertoning van rijkdom is hier relatief nieuw. Kort nadat ik aankwam, vormde zich een trein van bedienden, allemaal met LED-handschoenen en dure flessen drank, die zich naar de VIP begaf.

Hier zijn de dansers die ingehuurd waren om iedereen te vermaken. Voor de klanten van Linx is dansen iets waar je anderen een shitload geld voor geeft en vooral niet zelf doet. Ik kreeg het idee dat niemand hier vanavond zijn vinger zou verliezen door een brandalarm van de muur te rukken.

"Wanneer een klant meer dan een bepaald bedrag uitgeeft, doen we een show," vertelt Kyle Sun, de manager van Linx, in het zwarte jasje op de bovenstaande foto. "Voor de champagnetrein moet je minimaal zes flessen bestellen – een normale Dom Perignon kost 3180 Yuan (460 euro). Het duurste merk is Ace of Spades, die kost 9000 Yuan (1300 euro). Als mensen die bestellen, komen de mooiste showgirls hem in een stoet naar de tafel brengen."

Alles in de club is ontworpen om rijkdom uit te dragen en om je beter te laten voelen dan een ander. Zelfs de koelboxen zijn doorzichtig. Vermoedelijk zouden ze net zo goed werken als ze zwart waren. De meeste tafels zitten in het zicht van andere tafels. Daarmee worden mensen aangemoedigd om geld uit te blijven geven aan champagne. Ook al is het Sun's doel om Linx meer een privéclub te maken, loopt de club juist goed door zijn succes in het faciliteren van deze champagne-oorlogen.

"De rijken van China komen naar Shanghai om deze internationale stad te zien," vertelt hij. "Ze komen hier met een lading geld en zeggen: 'Iedereen draagt dat merk. Ik koop er twee.' Nu zien ze dat iedereen vijftig flessen champagne koopt, en dat willen zij ook. Het kunnen mensen zijn die in een klap rijk geworden zijn. Ze drinken vintage Dom Perignon, maar hebben geen idee wat het is. We zouden het niet moeten stimuleren en niet moeten zeggen: 'Meneer Wang, zie je dat Meneer Li nog vijftig flessen opent?' Maar als uitbater ben ik blij."

John Osburg, assistent-professor antropologie bij de Universiteit van Rochester, proostte jarenlang met de rijken van China. Hij deed onderzoek voor zijn boek Anxious Wealth: Money and Morality Among China's New Rich. "Consumptie onder de elite is in China anders dan in de VS. Daar gaat het om het hebben van merken die obscuur zijn," zei hij. "De logica in China is: 'Ik wil wat herkend wordt.'"

"Veel van de nieuwe rijken hebben een nederige boerenachtergrond. Je hoort vaak tuhao gezegd worden. Het betekent zoiets als 'boerenkinkel'. Er heerst een gevoel dat de nieuwe rijken smakeloos zijn en dat sommigen hun rijkdom op de meest smakeloze manieren uiten. Een gast van het platteland die voor het eerst in een club is, ziet Dom Perignon. Hij zal onder de indruk zijn. Er is een bekende zin uit een Chinese film die daarbij past, die veel Chinezen herhalen: 'We willen niet het beste, we willen het duurste.'"

Dit concept sluit aan bij respect van je gelijken, het aanzien, dat heel belangrijk is in de Chinese samenleving. "Een van onze grootste klanten bestelde laatst honderd flessen, en hij was maar met tien man," lachte Sun. "Maar dat is prima – we bewaren het, en hij kan het de volgende dag opdrinken. Hij heeft zijn honderd flessen gewoon voor de show. Hij heeft aanzien!"

Nicole Kidman was geboekt om de zaterdag na mijn bezoek aan de beste VIP-tafel te zitten. "Ja, we betalen sommige beroemdheden om hier te komen," gaf Sun toe. "Maar het minimum om een tafel naast haar te krijgen is 40.000 Yuan (5800 euro)."

Voor ik de Linx verliet, praatte ik met Meggy. Het meisje leek het naar haar zin te hebben. "Deze generatie jonge Chinezen wil gewoon opscheppen," zei ze. "De jongens willen de meisjes imponeren met champagne. Meestal werkt dat wel. Het is niet goed – ik bedoel, er is zo'n groot verschil tussen arm en rijk in China. Maar ik ben nu wel hier, ja. Het is wel ok en ik betaal niet voor mijn champagne."

Buiten stond er een lange rij supercars. Ik pinkte een klein traantje weg voor alle BOB's die opgesloten zaten in de Linx. Ik weet zeker dat ze niet van plan waren een van deze wagens naar huis te rijden na een avond aan de Ace of Spades.

De volgende stop was de Mook. De twee jaar oude club is – zo werd mij verteld – een beetje "viezer" dan de Linx…

En zo ziet het eruit.

Inmiddels was het 01:00 uur en iedereen was behoorlijk bezopen. Ook hier was champagne het populairst, maar ook whisky deed het goed — uiteraard in enorme flessen, want rijkdom.

Hu Hong, de manager, vertelde me over zijn klanten. "Veel van deze jonge mensen uit Shanghai zijn tweede generatie rijken, uit rijke families," zei hij. "Sommigen werken helemaal niet, maar anderen werken hard en leren van hun ouders. Ze komen hier om te pronken met hun succes. Ze zijn competitief. Vaak kennen hun ouders elkaar. Als je dan een sexy model bij je hebt, en je bestelt honderd flessen, dan barst de strijd los."

Hu bouwt sterke relaties op met zijn klanten en als tegenprestatie betalen sommigen tot wel 50.000 Yuan (7200 euro) voor tafel. De meest exclusieve plekken liggen duidelijk zichtbaar midden in de zaal, waar de dansvloer zou moeten zijn. Er zijn ook andere stimulansen. "We hebben LED-badges, als een soort medailles," zegt Hu. "Als mensen meer dan vijf flessen bestellen, krijgen ze er eentje op hun champagnekoeler.

"Andere clubs in Shanghai hebben vuurwerk als je veel bestelt," zei Hu, "maar dat ziet er gewoon goedkoop uit."

Er zijn overal in China clubs zoals Mook, maar nergens in het land heeft een stad zo'n decadente clubcultuur als Shanghai. Westerse steden hebben vaak een kleine selectie om de rijke elite te bedienen, maar Shanghai maakt overdadigheid de norm met clubs als Mook en Linx. Zo heb je nog wel wat meer superluxe mogelijkheden om je geld kapot te slaan: M2, M on The Bund, 7th Floor en Myst. Het Moët-bad op de foto hierboven is overigens van Myst.

Maar hoe lang kan deze generatie nog honderd flessen per avond opentrekken? China's economische groei lijkt af te remmen, ook al liggen ze nog voor op hun rivalen.

"Het komt neer op persoonlijke onzekerheid," zegt Osburg. "De meeste mensen in China zijn onzeker over hun status. Mensen met geld worden tegelijkertijd veracht en benijd, dus er is onzekerheid over hun positie. Juist daarom heerst er een gevoel van: 'Ik ga genieten van mijn status en daar mee opscheppen zo lang ik nog kan.'" Kijk ook: