In de Sovjet-Unie was het een feestje om op de bus te wachten

FYI.

This story is over 5 years old.

Fotos

In de Sovjet-Unie was het een feestje om op de bus te wachten

Fotograaf Chris Herwig maakt een boek vol foto’s van prachtige Sovjetbushokjes.

Fotograaf Chris Herwig is geobsedeerd door bushokjes in de voormalige Sovjet-Unie. Hij heeft zijn foto’s verzameld in iets dat hij zelf de grootste verzameling van Sovjetbushokjesfoto’s ter wereld noemt. Hij heeft net een campagne op Kickstarter gelanceerd om een boek te maken van de beelden.

VICE: Hoe ben je geobsedeerd geraakt door Sovjetbushokjes?
Chris Herwig: Ze zijn gewoon heel tof. Ik had verwacht dat ze één standaard bushokje zouden hebben, en een bijbehorende mal. Zo van: je hebt een bushokje nodig? Oké, dan bouwen we toch even een standaard hokje voor je.

Advertentie

Een vriend in Letland vertelde dat als je vroeger van de ene kant van de Sovjet-Unie naar de andere kant reisde, de Kip Kiev die je in een kantine in Riga had besteld, precies dezelfde was als de Kip Kiev in Vladivostok. Het was alsof ze maar één Kip Kiev hadden. Overal. Het was eigenlijk net als, je weet wel…

Rokiskis, Litouwen

McDonald’s?
Precies. Als het vies was, was het overal vies. Maar om de een of andere reden was dat niet zo bij bushokjes. Voor kunstenaars was het een kans om geld te verdienen – een van de weinige opties die ze hadden. Ze raapten al hun materiaal en ideeën bij elkaar en stopten het allemaal in één bushokje.

Mensen gebruiken ze niet eens. Veel hokjes zijn donker en niet echt uitnodigend. Er zijn ook veel saaie bushokjes, of hokjes waarbij je ziet dat ze iets geprobeerd hebben, maar dat het gewoon niet werkt. De meeste echt gave bushokjes komen in groepjes. Ze sluiten aan bij de wensen van lokale kunstenaars of gemeenschap om iets met hun bushokjes te doen, en ze zijn veel nuttiger omdat ze tegelijkertijd ook publieke kunst zijn en de stad opvrolijken.

Op sommige stukken snelweg vind je na elke vijfhonderd meter een fantastisch bushokje, zonder iets van een huis of dorp in de buurt. Er zijn van die snelwegen met middenin het naastgelegen maïsveld ineens een bushokje. Het is moeilijk te bedenken waarom de Sovjets in een tijd waarin ze vooral op hun geld letten en alles zo uniform en functioneel mogelijk moest zijn, deze hokjes maakten.

Advertentie

In het boek probeer ik het beste van het beste  te laten zien. Als het alleen sneu is, dan… Nouja, van sneue bushokjes kun je weer een ander boek maken.

Saratak, Armenië

Weet je waarom de Sovjets zulke kunstzinnige bushokjes wilden?
Ik weet het niet, ik vind het ook heel raar. Ik denk dat het gewoon als kunst in de openbare ruimte gold. Dat het een manier was waarop kunstenaars iets konden doen. Sommige hokjes promoten de lokale cultuur – zoals in Kirgizië, waar je een paar bushokjes in de vorm van een traditionele hoed uit de regio vindt.

Zijn ze ooit gebruikt als bushokje? Ik bedoel, stopten er ooit bussen?
Vroeger waarschijnlijk wel. Mensen werkten waarschijnlijk op een boerderij in de buurt, zoiets, ik weet het niet. Misschien gebruikten ze de bus wel. Ik heb mensen wel eens vlakbij een bushalte zien staan. Nooit erin. Ernaast.

@carlylearson

Meer fotoseries:

De misdaadhoofdstad van Australië ziet er paradijselijk uit

Zoek de scherpschutter

Het platteland van Californië

Karakol, KyrgyzstanChris Herwig

Taraz, KazakhstanChris Herwig

Saratak, ArmeniaChris Herwig

Saratak, ArmeniaChris Herwig

Rokiskis, LithuaniaChris Herwig

Pitsunda, AbkhaziaChris Herwig

Pitsunda, AbkhaziaChris Herwig

Niitsiku, EstoniaChris Herwig

Lelyukhivka, UkraineChris Herwig

Kootsi, EstoniaChris Herwig

Gagra, AbkhaziaChris Herwig

Falesti, MoldovaChris Herwig