De beste verhalen van de mannen achter het festival

Illustraties door Saša Ostoja

De clou van iedere festivalanekdote die je als bezoeker na afloop aan je vrienden vertelt is: 'Ik ben naar de klote, maar ik heb snoeihard gelachen'. De enige variabele in het verhaal is de vraag hoe je precies naar de kloten bent gegaan. Hier is niks mis mee. Maar omdat we nieuwsgierige mensen zijn, wilden we wel eens weten of deze plotvlieger ook opgaat voor de mensen achter de schermen van het festival. We vroegen verschillende festivalorganisatoren naar hun beste sterke verhaal.

Jesse Limmen (Magneetfestival)

Ik ben vereeuwigd in een hit van The Opposites door een ervaring op Lowlands een paar jaar geleden. Daar stonden we met de Magneetbar, en Willem van the Opposites was er ook. Het was de laatste avond en Willem en zijn vriendin zouden met de auto naar huis gaan, alleen ze waren zo moe, gaar en naar de vaantjes dat geen van beiden meer kon rijden. We hadden in de Magneetbar een caravan op het podium staan, dus toen heb ik Willem aangeboden dat ze daarin konden slapen. Ik had de security hierover ingelicht, dus die hebben ze die nacht met rust gelaten. Een half jaar later belde Willem me op, en zei hij dat hij een nieuw nummer had gemaakt over naar de klote gaan, met een shout out naar mij erin. Dat was dus Licht Uit, waarin hij rapt: "Lowlands / Magneetbar / In de caravan / Omdat ik Jesse ken".

Rogier Smalhout (Appelsap)

Acht jaar geleden, voor de vijfde editie van Appelsap, hadden we onze eerste internationale act geboekt. En ook meteen een legende, te weten Kurtis Blow. Hij liet ons weten dat zijn vriendin bij een vliegtuigmaatschappij werkte en dat hij zelf zijn ticket wel zou boeken. Dat vonden we prima, want dan hoefden wij daar niet meer naar om te kijken. Na deze mededeling hoorden we niks meer van hem. Op de dag van het festival hadden we nog steeds niks meer van hem gehoord. Misselijk van de stress zaten we op hem te wachten, zonder enig idee van of en hoe laat hij zou komen. Uiteindelijk kwam hij een half uur voor het optreden in zijn auto aangescheurd, om zich vlak naast het podium als een gek in zijn shiny rode Adidas-pak te hijsen. Het optreden was verder fantastisch, maar de aanloop er naartoe is me niet in de koude kleren gaan zitten.

Dave van Dalen (Solar Weekend)

Bij Solar staan de medewerkers en de artiesten die blijven logeren gewoon op de bezoekerscamping. Mijn tent stond bij rapper Jawat!, met wie ik goed bevriend ben. Jawat! – of Raoul Geerman, zoals hij heet - trad op de zaterdag van het festival op, en zijn hoogzwangere vriendin was ook meegekomen. Na zijn optreden ging Raoul even weg om iemand naar Amsterdam te brengen, terwijl zijn vriendin naar haar tent ging. Midden in de nacht hoor ik een gil uit de tent komen, en een mild-paniekerige “Dave, wil je even komen?”. Ik ging haar tent in, en ze liet me een drijfnatte hand zien. Gebroken vliezen. Ik haalde gauw mijn auto, scheurde over de camping terug naar de tent, stopte haar in de auto en karde als een gek door naar het ziekenhuis. Daar zaten we met vijf mensen om haar heen, te wachten op wie er eerder zou zijn – Raoul of de baby. Uiteindelijk kwam Raoul vroeg in de ochtend aan en niet veel later werd de baby geboren. Ze vonden het zo’n mooie beleving dat ze hun dochter Nike Solar Geerman hebben genoemd.

Bas Jansen (Into The Great Wide Open)

In 2010 stond Gonjasufi op zaterdag op het festival. We waren heel blij met hem, ondanks dat hij een reputatie heeft van dat hij live vrij belabberd is. Dat bleek inderdaad het geval te zijn. De zaal liep leeg, hij kreeg het aan de stok met de geluidsman, en na de show sloeg hij zijn kleedkamer aan gort. Dat was jammer. Na zijn show ging hij het festivalterrein op, waar hij vervolgens hardcore heeft zitten chillen. Hij lag in het gras te blowen, hing met willekeurige bezoekers en bezocht shows. Zondagochtend zou hij weer met de boot naar Amsterdam gaan omdat hij maandag een show in Londen zou hebben, maar hij kwam vragen of hij wat langer mocht blijven. Wij overlegden met de tourmanager, die het oké vond, maar zelf wel vertrok. De hele zondag zagen we Gonjasufi niet meer, tot hij diep in de nacht opeens aanklopte bij ons afsluitingsfeest voor vrijwilligers, in het dorp. Ergens halverwege de avond was hij weer verdwenen, en we hadden geen idee waar hij was. Tot we maandagochtend opeens een foto van een kudde schaapjes op zijn Twitter zagen, genomen vanuit de shuttlebus tussen Harlingen en Amsterdam. Hoe hij de boot heeft genomen en de bus heeft gevonden weten we niet, maar we weten wel dat hij die maandagavond gewoon in Londen heeft opgetreden. Of dat een goede show was betwijfel ik dan weer.

Roger Dassen (Extrema Outdoor)

Vijf jaar geleden hadden we Danny Howells op Extrema. Hij kwam rechtstreeks van zijn vlucht uit Amerika en was doodmoe. Ik liet hem even in het gras uitrusten, maar toen ik hem tien minuten voor de show wilde ophalen was hij niet meer waar ik hem had achtergelaten. Wel zag ik iets verderop security-mannen staan, en daar stond ook Danny bij, bezig met hekken te verslepen. Blijkbaar dachten de beveiligers dat hij gewoon een luie vrijwilliger was, en had Danny er niks van durven zeggen omdat die mannen zo groot waren. Vervolgens werd hij in een golfkarretje afgevoerd naar het podium, maar een paar minuten voordat hij op moest werd ik gebeld. "Danny Howell staat hier bij de technostage, maar hij hoeft hier niet te draaien!”. Hij was bij het verkeerde stage terechtgekomen. Toen heb ik hem naar het goede podium gebracht, nog net op tijd. Danny liep het podium op, en de mc reikte naar de microfoon om hem aan te kondigen. Het was het eerste jaar dat de microfoons op wifi werkten, maar we hadden er de hele dag nog geen problemen mee gehad. Opeens schalde er vanaf het podium: “Please give a warm welcome to DJ ISIS!". Isis moest op hetzelfde moment draaien bij een ander podium, en de frequentie van de microfoon van haar MC stond blijkbaar per ongeluk afgesteld op die van Danny. Meer kon er toen niet meer misgaan, en hij heeft daarna een onvergetelijke set gedraaid.