De Britten komen eraan: de Engelse gasten die de sekstoerist uithangen op het platteland in Amerika

William is op deze foto de derde jongen van links. Hij is ook de eerste man die me dit jaar versierde, en hij gaf me mijn eerste kus van 2016. En mijn tweede. En derde. En… je snapt het wel.

William is onderdeel van een groepje Britse gasten die duizenden kilometers vliegen om seks te hebben. Op oudejaarsavond gingen ze naar San Diego voor hun internationale versiertoer, en ik ging met ze mee. San Diego was niet echt een logische keuze voor hen, omdat ze meestal de grote steden mijden. In plaats daarvan doen ze wat een personage in de film Love Actually ook doet: ga naar een afgelegen universiteitsstadje, imponeer meisjes met je Britse accent en heb zoveel mogelijk seks. Stom genoeg werkte dit plan ook nog, en beschamend genoeg werkte het op mij.

"Ik neuk niet met mijn bronnen," zei ik tegen William.

William antwoordde: "Wie zegt dat ik je probeer te neuken?"

Hoewel dit het eerste seksuitstapje van William was, hadden zijn vrienden Dan, Carl en Chris al verschillende Amerikaanse universiteitsstadjes afgewerkt, waaronder Auburn, West Chester, Syracuse, Tuscaloosa en Tempe, waarbij ze volop gebruik maakten van hun exotische Britse accenten en het feit dat er maar weinig buitenlanders op deze plekken komen. De studentenkrant van Auburn schreef zelfs een artikel over het feit dat de mannen naar de stad kwamen.

In de twaalf uur die we met elkaar doorbrachten, zag ik drie naakte meisjes, en hoorde ik verhalen over ontmoetingen met de Amerikaanse pornoster Ron Jeremy, en boze ouders die Chris probeerden aan te vallen omdat hij midden in een bos in Pennsylvania seks had gehad met hun dochter. We brachten een dronken nacht door in een club, waar schaars geklede meisjes vochten om de aandacht van de mannen. De volgende ochtend maakten de jongens de balans op; iedereen had seks gehad, behalve William en ik.

Een paar van de meisjes die ik sprak noemden zichzelf een slet omdat ze met de Engelsmannen naar bed waren geweest, maar ik hoorde de jongens zelf nooit zulke woorden gebruiken. Ze zeiden meerdere keren dat ze zichzelf niet zien als pickup artists, en dat ze respect hebben voor vrouwen. Wel gaven ze toe dat ze regelmatig liegen tegen de meisjes die ze proberen te versieren. Zo hebben ze wel eens beweerd dat ze schrijvers van de Britse GQ waren, of dat ze de Arctic Monkeys waren.

Ik sprak de mannen over Britse accenten, Amerikaanse studentes en hun plannen voor de toekomst.

VICE: Waarom denk je dat het zo makkelijk voor jullie is om meisjes te versieren in de Verenigde Staten?
Chris: In universiteitssteden in staten als Pennsylvania en Alabama hebben we weinig concurrentie. Stap er maar eens een bar binnen en kijk eens goed naar de mannen die je daar tegenkomt.
Carl: Petje achterstevoren, sneakers.
Chris: Ze dragen van die jagersjassen met camouflageprint in de kroeg!
Dan: Wij dragen onze gewone kleding, gewoon casual, en dan zeggen al die meisjes van: "O, je ziet er zo netjes uit! Zo chic!"
William: Amerikaanse meisjes vinden zelfs m'n naam al fantastisch. Dan zeggen ze: "Ooooh, dat is zo Engels! Net als de prins!" Het is zo gemakkelijk als je je naam en je accent meehebt.

Hebben jullie Love Actually gezien? Wie kwam er op het idee om naar Amerika te gaan en hetzelfde te doen, en wanneer zijn jullie ermee begonnen?
Dan: Ik heb het ongeveer twee jaar geleden bedacht. Andere mensen kwamen erbij, zoals mijn broer. Dit is de eerste trip met William. We dachten, en niet vanwege die film, maar in het algemeen: waarom zouden we naar Vegas gaan en het onszelf moeilijk maken? Iedereen probeert daar te pochen met hun geld.
Chris: Maar in de plattelandsstaten van Amerika, laten we zeggen Arizona, of waar dan ook, is er helemaal niks te doen! In West Chester in Pennsylvania was er bijna alleen maar bos.
Carl: Het is de aantrekkingskracht van het onbekende, van het Britse. Dat werkt daar heel goed.
Chris: Inderdaad. Zoiets als Alabama is de beste plek om te scoren als Engelsman.
William: Een Brits accent heeft weinig effect in [San Diego], maar in stadjes waar bijna geen toeristen komen is het de beste manier om meisjes te versieren.

Wat was de eerste stad waar jullie naartoe gingen?
Chris: West Virginia, waar die universiteit is. Morgantown. We zijn toen bij al die huizen geweest van die studentenverenigingen voor vrouwen. Hoe noem je dat? Van die sororities.
Chris: Ja. Het was te gek. De meisjes wilden allemaal met ons stappen, hadden allerlei vragen over Engeland, deden onze accenten na, vroegen ons om bepaalde woorden te zeggen omdat ze onze uitspraak zo leuk vonden.
Dan: Ik heb daar echt een hekel aan. Als ik nog één meisje een Brits accent hoor nadoen…
Chris: Maar het is wel raar als je opeens behandeld wordt als een soort filmster. En natuurlijk kom je dan weer terug. De keer daarna namen we meer gasten mee; iedereen had een geweldige tijd. Die Amerikaanse meisjes willen met je op de foto en maken filmpjes. Het is een goed verhaal voor hen om aan hun vrienden te vertellen.
Dan: Iedereen heeft plezier. We hebben geen kwaad in zin.

Word je er niet moe van? Of voel je je niet goedkoop?
Dan: Nee. We liegen nooit, behalve grappige leugentjes. Leugens om bestwil. Soms zeggen we dat we schrijvers van de Britse GQ zijn en dat we hier zijn om een verhaal te schrijven over hoe vrouwen daten en feesten in de Verenigde Staten. Je weet wel: "Wat is je naam? Ben je vrijgezel? O, ja, tof, kunnen we je wat vragen stellen? Ga je nog uit vanavond? Waar? O, is dat leuk? Veel meisjes daar? Kunnen we met jullie meegaan, zien hoe het is, weet je, sociologisch gezien?"
Chris: En soms gebruiken we valse namen. Om een beetje te spelen. Archie, Harry, Ramsey. Will heeft nog geen pseudoniem. Stel je voor: je bent in Alabama, en meisjes vragen je: "Wat zijn jullie namen?" En wij zeggen: "Archie, Cecil, Ramsey, Danny." Dan gaan ze allemaal van "awwww!" Net alsof we ze een puppy laten zien ofzo. Alle meisjes houden van de naam Archie. Soms zeggen we dat we in een band zitten, en dan laten we ze een nummer van Arctic Monkeys horen op onze telefoon. En dan zeggen ze van: "Wow, jullie zijn zo goed!" Ik heb ook een tatoeage van drie sterren op m'n arm. Dan zeg ik dat elke ster voor een gevallen broeder staat, en dat ik brandweerman ben.

Is dat waar?
William: Het is onzin!
Chris: Waar wat maakt dat uit? Zij komen er toch nooit achter. Het doet niemand kwaad.

Op wat voor manier verschillen Amerikaanse meisjes van Engelse meisjes?
Chris: Amerikaanse meisjes zijn zo aardig. Ik ging eens naar de kapper in West Chester. Nadat ik een beetje met de kapster had zitten flirten, vroeg ze me of ik die avond met haar op stap wilde. Ik dacht: briljant! Ze nam me mee naar een kroeg en zei toen: "Dit is mijn moeder! En dit is mijn vader!" En toen liep ze naar een andere vent met een bierbuikje toen en zei: "En dit is mijn vriendje!" Dat zou dus echt nooit gebeuren in Engeland; dat iemand je gelijk meeneemt om hun familie en vriend te ontmoeten. Maar hier gebeurt dat de hele tijd.

Hoe denken jullie over pickup artists?
Chris: Wij zijn geen [pickup artists]. Wij zijn Engelse gasten die ervan houden om een leuke tijd te hebben. Wij vernederen niemand, en het is ook geen fulltime hobby van ons ofzo.
Dan: Inderdaad. We hebben allemaal gewone banen. Ik bedoel, dit is gewoon vakantie.

Met hoeveel Amerikaanse meisjes hebben jullie geslapen?
Carl: Ik houd het niet meer bij.
Dan: Ik denk dat niemand dat doet. Ik zou je niet eens kunnen vertellen hoeveel ik er de laatste drie maanden heb gehad.
Chris: Een heleboel.
William: Iets van vijf maar.

Hoelang gaan jullie hier nog mee door? Tot jullie verliefd worden?
Chris: Ik leef van dag tot dag, om eerlijk te zijn. Ik hou er niet van om mijn leven te plannen. Ik plan ook niet wat er gaat gebeuren op deze reisjes.

Hebben jullie dit weleens aan iemand thuis verteld?
Chris: Ja, iedereen op het werk weet het. En mijn ouders weten het ook.

Bedankt, jongens!