De busjes en auto’s van de prostituees van Bois de Boulogne

Het Bois de Boulogne is een groot stadspark aan de westkant van het zestiende arrondissement van Parijs. Het park werd aangelegd tussen 1852 en 1858, en staat bekend om zijn Engelse tuinen, het Château de Bagatelle, de dierentuin, en het paardenrennen bij de Hippodrome de Longchamp. Daarnaast is het park ook de werkplek van talloze sekswerkers, die in auto's, tenten en busjes in de bosjes hun diensten aanbieden.

Het afgelopen jaar is het aantal prostituees dat in het Bois de Boulogne werkt "significant gestegen" volgens de Parijse politie. De woordvoerder van het 'Collectif 16e arrondissement des prostituées du Bois de Boulogne', een groep van onafhankelijke prostituees die werkzaam zijn in het Bois de Boulogne, vertelde dat er tegenwoordig 180 sekswerkers in het park werken.

Ik ben drie jaar geleden aan mijn serie Places of Pleasure begonnen. Om de werkplekken van de vrouwen vast te leggen die in het Bois de Boulogne hun diensten aanbieden, bracht ik talloze weekenden in het park door. In de loop van het project leerde ik ongeveer dertig sekswerkers kennen. Met vier van hen kreeg ik een hechte band, waardoor ik ze nu nog steeds weleens zie buiten het bos.

De meeste prostituees die ik ontmoette waren transseksuelen, die vanuit Latijns-Amerika naar Frankrijk waren gekomen. Veel van hen zouden graag iets anders doen, maar de weg uit het bos is lang en moeilijk. De meeste prostituees spreken slecht Frans, en hebben weinig andere arbeidsmogelijkheden. Er zijn wel organisaties die ze zoveel mogelijk proberen te helpen, maar de kloof tussen hun leven in het Bois de Boulogne en een meer doorsnee leven is voor de meesten moeilijk te overbruggen.

De vrouwen komen elke ochtend vroeg aan in het Bois de Boulogne. Sommigen komen met de bus, anderen met een auto of camper. Ze beginnen eerst met het opzetten van hun werkruimte. Sommigen zetten een tent op achterin het bos, anderen halen de hoedenplank uit hun auto of truck, klappen de stoelen naar beneden, dekken de ramen af en steken wat wierook aan. Daarna doen ze hun make-up op en kleden ze zichzelf aan of uit.

Een bekende van de prostituees kookt elke avond een maaltijd voor ze en brengt eten en drinken rond in het bos. Toch eten de meeste sekswerkers niet tijdens hun dienst; deze baan neemt hun eetlust weg. Ze werken vaak op een lege maag, al zie je wel regelmatig een fles drank uit hun tasjes steken. Rond vijf uur 's middags kleden de prostituees zich weer om, pakken ze hun spullen in, en praten ze nog even met hun vriendinnen. Daarna vertrekken ze, en arriveert de nachtploeg.

Ik ontmoette ook een aantal klanten van de vrouwen. Het is lastig om een profiel van de typische klant te schetsen: het waren mannen van allerlei verschillende leeftijden en achtergronden – van jonge stedelingen tot een zakenman die tussen twee vergaderingen door even langskwam om te relaxen. Op de achterbank van zijn auto zat een kinderzitje. Voor veel klanten is het bezoeken van een prostituee een manier om stoom af te blazen. "Eerder was een bezoek aan het Bois de Boulogne een feestje, nu is het een medicijn," zei een prostituee tegen me. Veel klanten zeiden ook dat de prostituees een sociale functie vervullen.

Ik was onder de indruk van de moed van deze vrouwen. Ze overleven in een land waar ze de taal en cultuur niet echt begrijpen, en doen elke dag dit werk in een vijandige omgeving. Het zijn allemaal vrouwen die op zoek zijn naar een ander leven, en er in de tussentijd het beste van proberen te maken in de schimmige wereld tussen de bomen van het Bois de Boulogne.

Élodie Chrisment is een Franse fotograaf en lid van de studio Hans Lucas. Bekijk meer werk van Élodie op haar website.