De enige grindcoreband met een papegaai als frontman heeft een nieuw album uit

Vergeet whisky, drugs en vrouwen – als de zanger van de grindcoreband Hatebeak weigert te zingen, lokken ze hem terug naar de microfoon met een paar plakjes gedroogde banaan. Dat klinkt misschien niet erg punk, zeker als je weet dat het hier gaat om de frontman van een band die claimt dat ze je "verbrijzelen met keiharde gitaren en een bas die zo laag is dat je spontaan in je broek schijt." Maar het is wel heel erg punk. De frontman van deze grindcoreband is namelijk een papegaai.

Hatebeak is een driekoppig studioproject uit Baltimore, waarvan één kop dus een snavel heeft. De papegaai heet Waldo, is eenentwintig jaar oud en grijs en komt uit Afrika. Hun eerste album in acht jaar, Number of the Beak, kwam afgelopen vrijdag uit.

Los van een interview met VICE in 2005 , zijn de (menselijke) leden van de band altijd erg terughoudend over hun vogelachtige geluid, "omdat ze geen geheimen willen weggeven". Toch vond drummer Blake Harrison (die ook keyboard speelt bij Pig Destroyer) het vorige week oké dat we hem belden om wat vragen te stellen over zijn band met een fucking papegaai.

VICE: Waar kwam het idee vandaan om een papegaai als frontman te nemen?Blake Harrison: Mark Sloan [de gitarist] en ik kenden elkaar al een paar jaar van verschillende bands waar we in speelden. Op een gegeven moment zaten we een beetje aan te kloten, dus toen wilden we iets nieuws bedenken. We hadden zoiets van: hoe dom en geniaal zou het zijn om een papegaai als zanger te hebben? En het is nog best logisch ook, aangezien een papegaai kan praten als mensen. We bedachten een naam, ontwierpen een logo en we moesten toen al zo hard lachen dat we dachten: oké, laten we dit serieus gaan doen.

De naam is een soort parodie toch?
Ja, op de tamelijk populaire hardcoreband Hatebreed. Hatebeak leek ons een perfecte naam, voor een metalband waarvan de frontman een snavel heeft.

Hoe is het om samen te werken met een vogel. Komen er extra uitdagingen bij kijken?
Weet je, een oud Hollywood-adagium is: 'werk nooit met kinderen of dieren'. Het kan af en toe knap lastig zijn. Het is vooral moeilijk om Waldo een beetje rustig te houden. Het imiteren is een soort spel voor hem, dus als je wil dat hij iets doet moet hij zich comfortabel voelen. Pas dan begint hij woorden uit te kramen. Maar hij bijt bijvoorbeeld ook erg graag in je oor, als hij op je schouder zit. En hij fluit graag het liedje van Andy Griffith. Dat is echt z'n lievelings. Op zich wel vet natuurlijk, alleen als grindcoreband hebben we daar niet heel veel aan.

Hoe zorg je dat Waldo zin heeft om op te treden?
Hij houdt van gedroogde bananenchips – hij is altijd enorm goed in z'n humeur als-ie die eet. Hij was altijd al dol op bananen, maar ook op crackers. Dus gaven we hem op een keer gedroogde bananenchips. Hij maakte daar toen zelf "bananencrackers" van. Dat was bijna een beetje creepy. Je gaat dan echt denken: tering, wat begrijp je allemaal nog meer waar ik geen weet van heb?

Dus hij is slim.
Zeker weten, het zijn echt extreem intelligente dieren. Wetenschappers zeggen vaak dat ze ongeveer even slim zijn als een drie- of vierjarig kind. Soms is dat best gek.

Hoe is z'n persoonlijkheid?
Hij houdt erg van interactie. Hij roept soms een hond, met de stem van zijn baasje. Als die hond dan naar binnen komt, springt hij naar beneden, bijt hem in z'n staart en gaat dan snel weer naar een hoog plekje waar die hond niet bij kan.

Kun je uitleggen hoe jullie nummers gemaakt worden?
Meestal beginnen we met de gitaarpartij. Mark of ikzelf komt dan met een riff en dan bouwen we het op. We wisselen ideeën uit, schrijven de drumpartij en dan komt de baslijn er nog bij. Dat nemen we dan op. Als we het goed vinden zetten we een microfoon voor Waldo's neus en dan begint hij te zingen – soms tien minuten en soms veertig. Dan knippen we het bij elkaar, schuiven wat met de vocals hier en daar en voegen het bij de rest van de muziek. Meestal zetten we er ook een flinke distortion op.

Zetten jullie hem ook in z'n eentje in een afgesloten opnamestudio?
Nou, we gaan niet naar een studio om die dingen op te nemen – we doen het meestal in een speciaal kamertje in Marks huis. Dan zetten we gewoon een microfoon voor zijn snavel. Het is met de huidige technologie allemaal veel makkelijker op te nemen, dus het is niet dat we hem in een studio zetten met een fles Jack Daniels en iets anders zoals…

Een koptelefoon?
Inderdaad, geen koptelefoon, en ook niet een microfoon met zo'n pop-screen ervoor. Dat zou er wel megagrappig uitzien natuurlijk, maar dat zou echt nergens op slaan.

Hebben jullie nooit problemen met de dierenbescherming?
Nee, ik heb nog nooit iets van ze gehoord. We doen in feite ook niks verkeerd. Mensen vragen ons vaak of we ook wel eens optreden, maar dat is vrijwel onmogelijk. Het aantal decibellen is niet echt fijn voor zo'n beest. En Waldo doet alleen iets als-ie daar zelf zin in heeft – niet als wij dat willen. Dus waarschijnlijk zouden we volkomen voor paal staan, als we op dat podium staan te wachten tot Waldo eindelijk eens een keertje zin heeft om een potje te gaan snateren. En ik denk dat de dierenbescherming er ook niet heel vrolijk van zou worden.

Je zei al dat Waldo best een diva kan zijn als hij zich ongemakkelijk voelt. Hoe gedraagt hij zich dan?
Je kent toch dat schelle geluid van een rookmelder als hij leeg is? Waldo doet dat geluid dan na en dat gaat echt door merg en been. Fucking irritant. Of hij vliegt gewoon rond, om ons tegen te werken. Je moet hele zachte tonen aanslaan om hem relaxed te krijgen en soms even over z'n koppie aaien.

Een recensent heeft het geluid van Hatebeak vergeleken met een drilboor en zei er ook nog even bij dat je oren ervan gaan bloeden. Doet dat je iets?
Dat hebben we volgens mij een keer zelf in ons biootje geschreven. Labels sturen dat naar recensenten, om de band en de sound te beschrijven. Ik denk dus eigenlijk dat we dat zelf geschreven hebben.

Het drilboorgedeelte ook?
Ja, absoluut. We willen dat het soort van irritant klinkt. 'Onluisterbaar' zou ik het ook weer niet noemen – het is best goed te verteren. Het gaat er gewoon om dat we nóg extremer willen zijn dan andere bands. Een soort wedstrijdje. Wie kan z'n pik het verst en hardst rondslingeren – dat idee.

Heeft Waldo eigenlijk wel eens naar zijn eigen nummers geluisterd?
Oh ja, natuurlijk!

Hoe reageert hij daarop?
Hij knikt een beetje met z'n hoofd, dat is het wel zo'n beetje. Ik weet niet of hij het leuk vindt of niet. Meestal zit hij in een kooi dus hij kan sowieso weinig doen.

Je hebt een keer ergens gezegd dat je ultieme doel is om "de grens voor extreme muziek te verleggen". Is dat nog steeds je doel? En wat houdt dat eigenlijk in?
Absoluut. Het is een soort van competitie. Veel extreme bands willen de generatie van bands die hen beïnvloedde overtreffen in extreemheid. Je hebt Metallica, en dan Slayer, en dan death-metal bands die nog weer veel sneller zijn, enzovoorts. Toen we hieraan begonnen dacht ik: ha, een papegaai – niemand gaat hier ooit overheen komen. Maar ja, als dat wel lukt is dat ook weer juist vet natuurlijk.

Number of the Beak is nu uit op Reptilian Records.