Suleyman Ergun: Het gevoel dat je krijgt als je 100 kilogram heroïne in de koffer van je auto hebt liggen, is nergens mee te vergelijken. Gewoon er dichtbij zijn, het ruiken. Terwijl je met 200 km/u door Frankrijk racet en denkt: ik weet wat ik in de auto heb liggen. De politie stopt naast je. Er ligt een geweer onder je stoel. Ik zou geen twee keer moeten nadenken om hen neer te schieten. Het risico nemen. Al met al is dat de reden waarom ik een dealer ben geworden. Niet voor het geld of de macht, maar voor de kick. Heb je een leerperiode in de onderwereld moeten ondergaan?
Toen ik 15 was, werkte ik als koerier in een Turkse kledingzaak in Noord-Londen. Ik verdiende £70 per week. Op mijn 17e begon ik coke, E en weed te verkopen en verdiende ik £1000 per week. Dan importeerde ik een paar kilo’s coke rechtstreeks uit Colombia en verkocht ze in clubs, samen met tabletten. Iemand heeft ooit eens geprobeerd me te bestelen in de toiletten van Camden Palace—ik heb hem in zijn been geschoten. Hoe schopt iemand die coke verkoopt in de toiletten van Camden het tot de koning van de heroïne in Europa?
Ik, mijn voormalige schoonbroer Yilmaz Kaya en een peetvader uit Istanbul genaamd the Vulcan richtten de Turkse connectie op—een netwerk dat heroïne uit Afghanistan over Turkije Europa binnensmokkelde. Tot in de vroege jaren 90 brachten de Turken het binnen in kleine doses. Een immigrant importeerde 10 kilo, verkocht het, kocht een winkeltje en hield het dealen voor bekeken. Wij waren de eersten die ladingen van 100 kilo binnenbrachten, ze opstapelden en goedkoop verkochten. Is het zo simpel?
Nee, dat is enkel de voorraad. Aan de vraagzijde omzeilden we al de gebruikelijke gangsters en misdaadfamilies in Londen. We weigerden een aanbod van de Adamsen om voor hen te gaan werken. In plaats daarvan verzonden we het allemaal naar 1 distributeur in Liverpool die alles verkocht. Wat was jouw rol?
Ik was de hands-on. Het materiaal werd getransporteerd van Istanbul naar Parijs in, laat ons zeggen, een bus vol Turkse volksdansers. Ik coördineerde de handover naar de Scousers in Frankrijk. Dan reed ik naar Liverpool, en een paar dagen later kwam ik terug met zwarte koffers vol geld. £140.000 een week, £100.000 de volgende, £68.000 die daarna, £150.000 daarna, enzovoort. Dan telde ik het geld, stapelde het, stak het in cornflakesdozen en stuurde het terug naar Turkije, met hulp van een voormalige Turkse legerkolonel als koerier. Hij deed zich voor als porseleinverzamelaar. Na een tijdje gebruikten we hetzelfde systeem in heel Europa: Spanje, Italië, Nederland en Duitsland. We dealden met de maffia. Op een bepaald punt konden we het onszelf veroorloven een olietanker te kopen. Waar is het misgelopen?
Een van onze werknemers had een relatie met een vrouw die als politie-informante werkte. Hij werd gepakt. De douane zette ons een jaar onder surveillance en toen: bingo. De hele zaak werd opgerold in juli ’93. Wat was de straf?
Veertien jaar, negen maanden. De bende kreeg in totaal 123 jaar. Leerde dat je een lesje?
Echt niet. Na de twee dagen in de gevangenis begon ik daar te dealen, heroïne en coke in ruil voor telefoonkaarten, voedsel en tabak. In september 1995 gebruikte ik voor het eerst heroïne, uit verveling en nieuwsgierigheid. Het voelde heerlijk warm, alsof je bedekt wordt met een elektrisch dekentje. Maar het beste eraan is dat de tijd zeer snel voorbijgaat. Twintig uur op heroïne voelt als twee uur in het echte leven. Tien jaar later kwam ik vrij en ik wist niet eens dat ik gezeten had. Hoe kwam je aan heroïne in de gevangenis?
Voor ik gepakt werd, had ik vijf kilo pure heroïne, twee Beretta-pistolen, een Uzi en vier shotguns begraven op het kerkhof van St. Pancras in Noord-Londen. Elke week belde ik een meisje op en gebruikte ik het woord ‘Brandy’. Dat was het codewoord voor heroïne en zij ging het dan halen. Ze groef de heroïne op, sneed er wat van af en gaf het dan aan een tweede meisje dat een vriend had in de gevangenis. Het spul zat verpakt in een condoom met een beschermlaag van nylon, mooi gevormd tot een dildo. Ze stak het in haar kut. Tijdens het bezoekuur ging ze heel dicht bij haar vriend zitten, die haalde de heroïne uit haar kut en stak het in zijn kont. Terug in mijn cel, kreeg hij 60 gram en ik 60 gram. Kwamen de cipiers er nooit achter?
Ik had het DST—Dedicated Search Team—constant achter me aan. Ze haalden zelfs de batterijen van mijn radio uit elkaar. Maar ze hebben mijn materiaal nooit gevonden, omdat ik het verborg in mijn groenteperceeltje. Ik maakte een ui hol, stak de heroïne erin en begroef de ui. Als de steel verwelkte, nam ik gewoon een nieuwe. Ik nam 3 gram per dag. Verkocht een halve gram voor telefoonkaarten en zo, en de rest rookte ik op. Soms stak ik het in mijn kont, verpakt in tape, zodat wanneer de bewakers me deden bukken tijdens een fouillering, het er niet uit zou vallen. Kon niemand het ruiken wanneer je het rookte?
Zolang je geen problemen veroorzaakt, geen mensen opensneed voor deals en niet vocht, waren de bewakers blind voor je. Ze weten dat je gebruikt, want je ogen zijn kleine speldenprikken en je begint je te krabben en wordt rood en rauw. Maar de autoriteiten laten je begaan, omdat als je stopt met heroïne, dat moorden veroorzaakt en dat kunnen ze niet aan. Afkickverschijnselen. Deuren intrappen. Drugs zal nooit verdwijnen uit de gevangenis. Hoeveel bewakers kende je?
Ongeveer zes. Ze benaderden me, omdat ik rijk was. Ik heb nooit gevangenisvoedsel gegeten. Ze brachten me salades van Marks & Spencer. In een gevangenis bracht de bewaker me twee kilo wiet, een halve draagtas vol telefoonkaarten, een halve tas tabak, een tv een telefoon en twee flessen brandy, elke week, voor £500 plus de rekening van het voedsel. Hij knipoogde en zei: “Je voorraad staat onder je bed.” Dan betaalde ik medegevangenen om ervoor te zorgen. Als je geen geld hebt, heb je niets. Ik neem aan dat je stopte met drugs toen je in 2003 vrijkwam?
Nee, het werd veel erger. Ik ontdekte crack. De wereld was zo veranderd. Ik kon de straat niet meer oversteken—het ging te snel. Ik zag mensen tegen zichzelf praten door hun hands-free gsm en dacht dat ze gek waren. Hoe voelt crack?
Het voelt geweldig. Crack knalde mijn kop eraf. Gedurende de volgende vier jaar stak ik een half miljoen pond in mijn neus. Ik verkocht mijn flat, mijn juwelen. Verkwistte die paar honderdduizend die ik nog had. Wat was het dieptepunt?
Een vriend stal een kilo van mijn tafel. Ik sleepte hem naar de keuken en hakte zijn vinger eraf met een mes op een snijplank. En daarna spoelde ik zijn vinger door het toilet. Sommige mensen zouden zeggen dat het gewoon rechtvaardig was dat je drugsverslaafd werd; als straf voor je heroïnehandeltje.
Oog om oog, ja. Ik heb duizenden mensen verslaafd gemaakt. Mijn verleden heeft me ingehaald. Ik werd depressief en dan nam ik meer crack en heroïne om te stoppen met denken. Hoe ben je uiteindelijk gestopt?
Ik ben twee keer naar Turkije gegaan voor een behandeling. Een ontwenningskuur waarbij ze jou je afkickverschijnselen laten wegslapen. Het kostte me £20.000. Mijn familie betaalde de kuur. Maar toen ik terug in Londen was, verviel ik in oude gewoonten. Uiteindelijk werd ik verliefd. Zo simpel is het. Sindsdien heb ik geen gram meer aangeraakt. Zou je ooit teruggaan naar je verleden als heroïnebaron?
In geen miljoen jaar. Ze hebben me een miljoen pond aangeboden om er opnieuw mee te beginnen. Ik zou naar Turkije kunnen vliegen, 100 kilo meenemen en er £100.000 cash voor opstrijken tegen morgen. Een goudmijn. Ik word elke week wel benaderd door topgangsters uit verscheidene landen om terug in de business te stappen. Maar ik kan het niet. Waarom? Ben je bang?
Fuck off. Wil je een klap voor je kop?