Een ritje met de oudste motorclub voor homoseksuele mannen

FYI.

This story is over 5 years old.

reizen

Een ritje met de oudste motorclub voor homoseksuele mannen

De leden van de Empire City Motorcycle Club hebben snorren en tatoeages, dragen spijkerbroeken en leer, en zijn allemaal homoseksueel.

Een groep forse, bebaarde mannen met zwarte leren broeken, hoeden, vesten, en jasjes verscheen in de deuropening van Rockbar, een bar aan de rand van West Village in Manhattan. Ze keken verward om zich heen, toen ze zagen dat er alleen maar gasten met lang haar en t-shirts van superhelden in de kroeg waren. Ik besefte dat deze bar waarschijnlijk hun stamkroeg is en dat de suffe comedyshow waar ik voor kwam waarschijnlijk niet hetgeen was waar zij voor waren gekomen. Ze draaiden zich om en liepen weg, waardoor ik de achterkant van een vest kon zien – een gele cirkel met blauw eromheen en een rood mannelijk symbool. In het midden van het logo staan de woorden 'Empire City MC'.

Advertentie

Een paar maanden later heb ik een afspraak met 'Evil' Ed Caraballo en Chaz Antonelli, de huidige voorzitter en zijn rechterhand van de Empire City Motorcycle Club, oftewel ECMC. De club is één van de oudste actieve, mannelijke en homoseksuele motorclubs ter wereld. De club werd in 1964 opgericht door twaalf motorrijders uit New York en vierde in 2014 z'n vijftigste verjaardag. Andere motorclubs bestaan misschien langer (er is een andere groep die beweert de oudste motorclub voor homo's te zijn) maar Empire City is de enige waarbij ieder lid verplicht motor moet rijden.

In de jaren vijftig, zestig, en zeventig ontstonden er overal motorclubs, toen soldaten terugkeerden uit oorlogsgebieden en op zoek waren naar de gevaren en de spanning die ze eenmaal weer thuis misten. De populariteit van motorclubs nam enorm toe door het stoeremannenimago dat erop werd geplakt, door films als The Wild One, met Marlon Brando in de hoofdrol. Als Ed en Chaz de koffietent waar we hebben afgesproken binnen lopen, klopt echt alles met dit clichébeeld. Beide mannen dragen versleten leren jassen en spijkerbroeken met zwarte leren riemen met grote zilveren gespen. Ze dragen zwarte laarzen en zetten grote, stoere mannenstappen. Ze zijn vriendelijk, slim, en ze zien er piekfijn uit. Ook zien ze eruit alsof je absoluut niet met ze moet fucken.

Chaz, 48, heeft een flinke snor en een tatoeage van een hart in zijn nek. Hij draagt een versleten spijkerjack met afgesneden mouwen. Het vest is versierd met allerlei emblemen, zoals vlaggen van de verschillende landen waar hij is geweest, en teksten als 'Alleen de eerste keer is kinky'. Ook draagt hij uiteraard een groot ECMC-logo. Ed, 46, ziet er opvallend verzorgd uit, in een broek die precies boven zijn laarzen eindigt. Hij draagt een zwarte trui onder zijn zwarte leren Empire City-vest en zijn baard is perfect geschoren. Ed is sinds 2010 lid van Empire City en Chad sinds 2008, hoewel hij al sinds 1989 met leden van de club omgaat.

Advertentie

"Als je bij een groep mannen hoort die van motoren houden, dan is dat wat je met elkaar verbindt," zegt Ed. "Als homoseksuele motorrijder in een groep ben je met mensen die dezelfde interesses hebben en die bovendien met dezelfde geaardheid net zo op hun gemak zijn als jij," zegt hij. "We praten er niet alleen over, we ervaren het ook echt samen."

Empire City heeft in totaal zestien leden. Ze zijn ergens tussen de dertig en zestig jaar oud en zijn van verschillende komaf. Bijna iedereen heeft een baan, in werkvelden als tuinieren, biomedische wetenschappen, onderwijs, rechten, psychologie, of als kapper. Sommigen zijn met pensioen. Het is een vereiste dat ze zich verantwoordelijk gedragen. Ze misdragen zich dan ook niet op de weg of in de kroegen waar ze komen, hoewel ze niet vies zijn van een goeie party op z'n tijd. Ed vertelt dat de club bestaat uit volwassen mannen die samenkomen om hun liefde voor motorrijden te delen en omdat ze er helemaal openlijk voor uit durven komen wie ze zijn.

De groep organiseert meerdere evenementen per jaar, zoals het jaarlijkse Memorial Day Biker Weekend, waarbij ze een grote picknick en een traditionele motorzegening houden – daarbij kies je een naam voor je motor en zegent de pastor van de club je motor. ECMC doet veel vrijwilligerswerk voor verschillende organisaties en rijdt elk jaar mee in de Pride Parade in New York.

In onze gedigitaliseerde cultuur bestaat ECMC nog steeds omdat het de leden iets biedt wat ze online niet kunnen vinden. "Leden hebben verschillende behoeften waarin de club altijd heeft voorzien," zegt Chaz. "De band tussen leden van motorclubs is sterker dan bij de meeste clubs voor homo's (oftewel mannenclubs), omdat we veel meer dingen gemeenschappelijk hebben," zegt hij. De meeste mannenclubs, die vaak een fetisj voor leer hebben, hebben misschien een paar leden die motorrijden, maar ze zijn niet honderd procent gericht op motorrijden, zoals Empire City. "We rijden samen en beschermen elkaar. Wanneer we in formatie rijden zijn we een goed geoliede machine. We letten goed op andere weggebruikers en als we van rijbaan wisselen dan even we dat heel duidelijk van tevoren aan."

Advertentie

Empire City gaat echt om het rijden en om broederschap. Mensen die zich aansluiten blijven lang lid – sommigen wel twintig, veertig, of vijftig jaar. De hechte band die onder de leden ontstaat komt vooral door het rijden zelf, omdat ze zich dan compleet vrij voelen, gekke dingen meemaken en elkaar blind moeten kunnen vertrouwen.

Emil Solis is 81 jaar oud en al vijftig jaar lid van de club. Hij rijdt sinds 1996 geen motor meer, maar is wel nog steeds een emeritus lid van ECMC. Toen Emil lid werd was 'homo zijn' niet iets waar je over sprak en was er niemand openlijk uit de kast. ECMC begon als geheime organisatie, omdat het niet anders kon. Als mensen wisten dat je homo was riskeerde je je baan, appartement, familie en vrienden.

Emil verlaagt zijn stem als hij het woord 'homo' in de mond neemt, ook al zitten we in The Center, een plek waar bijna alleen maar lesbiennes, homo's, biseksuelen en transgenders komen. Het idee dat hij voorzichtig moet zijn met het praten over zijn geaardheid zit blijkbaar diep in zijn vezels opgenomen.

"In de jaren zeventig leefde je doordeweeks een normaal, gesloten leven," zegt Chaz. "Een leven waarin je jezelf niet kon zijn. In het weekend zoende je met vrienden, ging je naar de kroegen en discotheken, en ging je om met mensen die net als jij waren. Het was het enige moment waarop je helemaal jezelf kon zijn. Mensen sloten zich massaal aan bij clubs, omdat dat de enige sociale plek voor hen was. Het was een soort Facebook van die tijd."

Advertentie

Tegenwoordig maakt ECMC geen geheim van hun geaardheid – leden dragen de eerdergenoemde leren jassen en vesten zonder angst voor mogelijke gevolgen; ze werven leden op grote fetisjfestivals en vergaderen iedere eerste woensdag van de maand in The Center, waar elke geïnteresseerde man en potentieel lid welkom is.

Om lid te zijn EMCM moet je minstens 21 jaar oud zijn. Verder moet je homo zijn, een motor hebben, verzekerd zijn voor die motor en een motorrijbewijs hebben. Om 'volwaardig lid' te zijn (in plaats van 'normaal lid', waarbij je minder verplichte evenementen hebt) moet je binnen een straal van 80 kilometer van Columbus Circle in New York wonen. Als je aan die eisen voldoet kun je je aanmelden.

Na het aanmelden moet je een vergadering bijwonen en meerijden met een officiële clubrit. Er moeten twee volwaardige leden garant voor je staan, voordat je toegelaten of geweigerd wordt. Dit is een verplichte periode van drie tot zes maanden. In die tijd moet je andere leden leren kennen en bijeenkomsten bijwonen. Ook moet je het 22-pagina tellende ECMC-wetboek bestuderen. Daarna wordt er gestemd of je lid mag worden.

Deze strenge regels, en de naleving ervan, is waarschijnlijk een van de redenen waarom de club al zo lang bestaat. Van iedereen wordt een hoge mate van verantwoordelijkheid en broederschap verwacht. "We zijn niet alleen vrienden in goede tijden. Door ons strikte selectieproces weten we zeker dat je een goed persoon bent," zegt Chaz. "We willen er niet alleen voor jou zijn, we willen ook zeker weten dat jij er voor ons zal zijn. Het werkt van twee kanten – we zijn net een familie."

Advertentie

De beste manier om hun hechte broederschap te ervaren is door een keer met ze mee te rijden.

Ik rijd mee met Chaz, achterop zijn 2004 Yamaha Road Star. We lopen naar buiten en kort daarna staat er een grote hoeveelheid carburateurs een gruwelijk hard kabaal te maken. De helmen worden opgezet en leren jacks worden dichtgeritst.

Vandaag rijden we met een klein groepje: Chaz, Eddie, Mark, Joe, Geno, en nieuweling Aaron (die sinds kort volwaardig lid is). Voor sommigen is het de eerste rit van het seizoen: de motoren komen net uit de garage, de handen moeten weer wennen aan de koppeling en de gezichten moeten wennen aan de koude wind. Geno rijdt voorop en leidt de rit, terwijl Chaz achteraan rijdt en een beetje in de gaten houdt of alles veilig verloopt. Hij zorgt ervoor dat er genoeg ruimte is om van rijbaan te wisselen, bochten te maken en in te voegen.

Terwijl we rijden begin ik het te begrijpen. Motorrijden is namelijk ontzettend gevaarlijk en als je op anderen vertrouwt om voor je uit te kijken, veilig te rijden, en in principe jouw leven in hun handen hebben, dan kan het niet anders dan dat je met die mensen een band opbouwt. De wind waait hard in mijn gezicht en ik kan niet anders dan glimlachen. Motorrijden is gevaarlijk, maar het geeft je ook zoveel vrijheid dat het het gevaar waard is. Als je dat met een groep mensen kunt ervaren, zelfs als het maar voor één dag is zoals bij mij, dan krijg je vanzelf een gevoel van kameraadschap. Ik kan me alleen maar een vage voorstelling maken van hoe het moet voelen als je al jaren met deze mensen rijdt. Ik snap opeens waarom deze club voor sommige mensen al meer dan vijftig jaar als een familie voelt.