De spookachtige fotografie van een seriemoordenaar

Op 26 juli 1979 vonden rechercheurs uit Huntington Beach in Californië honderden foto's van voornamelijk jonge vrouwen in een opslagruimte in Seattle, die eigendom waren van een man die Rodney Alcala heette. De agenten onderzochten de moord op de twaalfjarige Robin Samsoe, die een maand eerder was gezien toen ze met Alcala praatte. Haar oorbellen werden in de opslag bij de foto's gevonden.

Rodney Alcala, in de media ook wel de "Dating Game Killer" genoemd, werd uiteindelijk veroordeeld voor de moorden op zeven jonge vrouwen.

Alcala werd geboren in San Antonio in Texas in 1943, maar verhuisde naar Los Angeles toen hij twaalf was. Na een mislukte poging om bij het leger te gaan (hij werd ontslagen vanwege een persoonlijkheidsstoornis), ging hij naar de kunstacademie. Hij haalde zijn diploma aan UCLA in 1968, en pleegde daarna zijn eerste bekende misdaad. Iemand die voorbij reed zag hoe Alcala een achtjarig meisje zijn auto inlokte, en volgde hem naar zijn appartement in Hollywood. Toen de politie daar aankwam, bleek het meisje verkracht en zwaar mishandeld te zijn, maar was Alcala op de een of andere manier al ontsnapt.

Alcala vertrok naar New York onder een valse naam en schreef zich in bij de universiteit NYU, waar hij filmvakken volgde bij Roman Polanski. In een vreemde speling van het lot werd de vrouw van Polanski een jaar later door Charles Manson vermoord, en werd Polanski zelf enkele jaren later beschuldigd van seksueel misbruik van een dertienjarige. Maar het was Polanski die Alcala leerde omgaan met een camera, waarna hij zijn carrière begon als zelfbenoemde "modefotograaf".

"Hij had een goede babbel en wist meisjes snel in te palmen," zegt voormalig rechercheur Steven Mack. "Ik denk dat de gemiddelde man – en ik zie mezelf als een gemiddelde man – als je een mooi meisje in de kroeg ziet, ga je waarschijnlijk niet met haar praten omdat je bang bent dat ze je afwijst. Hij was totaal niet bang om met vrouwen te praten. Hij haalde ze heel makkelijk over om voor hem te poseren."

Dat is hoe Alcala zijn enorme portfolio opbouwde, waarin ook foto's zitten van de stewardess Cornelia Crilley, die hij in 1971 wurgde. Zes jaar later — in 1977 — vermoordde Alcala in één jaar Ellen Hover en Jill Barcomb, allebei uit New York, en de verpleegster Georgie Wixted uit Malibu.

In 1978 deed Alcala mee aan het spelprogramma The Dating Game, waar hij een date won met deelneemster Cheryl Bradshaw. De date ging niet door toen Bradshaw al snel besloot dat ze hem "griezelig" vond. Zoals ze CNN vertelde in 2010: "Hij was erg stil, maar tegelijkertijd onderbrak hij je wanneer hij daar zin in had. Hij werd al snel erg onvriendelijk en bot en imponerend, alsof hij me probeerde te intimideren. Het was niet alleen dat ik hem niet mocht…ik ben hem de rest van mijn leven blijven herinneren als een zeer griezelige man."

Later dat jaar vermoordde hij Charlotte Lamb, en daarna Jill Pare in 1979. Op 20 juni 1979 raakte Robin Samsoe vermist op weg naar haar balletles, en deed de politie een huiszoeking in het appartement van Alcala, waar ze een bonnetje vonden van een opslag in Seattle. Alcala zit sindsdien vast in de San Quentin State Prison.

Ondanks overtuigend bewijs duurde het meer dan dertig jaar voordat Alcala werd veroordeeld. In 1980 werd hij al tot de dood veroordeeld voor de moord op Robin Samsoe, maar dat vonnis werd verworpen omdat de jury door de aanklager was geïnformeerd over zijn eerdere zedenmisdrijven. Een tweede proces vond plaats in 1986, maar ook dit vonnis werd om technische redenen nietig verklaard. Pas in maart 2010 werd Alcala met behulp van nieuw dna-bewijs veroordeeld tot de doodstraf voor vijf moorden. Twee jaar later werd hij in New York veroordeeld voor nog twee moorden.

In de drie rechtszaken tussen 1980 en 2012 werd bewezen dat Alcala zeven jonge vrouwen heeft omgebracht, maar volgens sommige rechercheurs ligt dit aantal in werkelijkheid veel hoger. Daarom besloot het politiekorps van Huntington Beach na de laatste rechtszaak om alle foto's die Alcala had gemaakt vrij te geven, in de hoop dat een paar van de honderden vrouwen geïdentificeerd kunnen worden, of bevestigd kan worden dat ze vermist zijn.

"Een handvol vrouwen – minder dan dertig – hebben zelf aangegeven dat zij voor de foto's hebben geposeerd," meldde rechercheur Patrick Ellis. "In zijn verzameling zaten collega's, klasgenoten, vriendinnen, familieleden, en vreemden, maar minder dan tien van de vrouwen zeiden dat ze hem persoonlijk kenden." Hoewel Ellis sinds 2010 honderden telefoontjes heeft gekregen, zijn tot nu toe geen van de vrouwen gelinkt aan vermiste personen. Vrouwen die geïdentificeerd zijn, zijn inmiddels van de website van het politiekorps gehaald.

Rechercheur Steven Mack gelooft dat het "hoogst waarschijnlijk" is dat sommige van de gefotografeerde vrouwen vermoord zijn. "Ik twijfel er niet aan dat er nog meer slachtoffers zijn," zegt hij. "Een paar weken geleden hoorde ik iemand zeggen dat het er wel 150 zijn, maar ik geloof niet dat het aantal zo hoog ligt. Maar ik denk wel dat het in de tientallen loopt."

Een andere vrouw die vermoedelijk het slachtoffer is geworden van Alcala is de negentienjarige Pamela Jean Lambson uit San Francisco, die in 1977 verdween nadat ze tegen haar vrienden had gezegd dat ze een afspraak had met een fotograaf. De politie zegt dat ze geen dna-bewijs hebben, maar verklaringen van ooggetuigen komen overeen met het profiel van Alcala. De politie in Seattle is ervan overtuigd dat hij achter de dood van twee tienermeisjes in 1977 en 1978 zit, maar ook in dit geval is er te weinig bewijs voor een veroordeling.

Dat Alcala zo lang met zijn misdaden wist weg te komen, wordt vaak geweten aan zijn uitzonderlijk hoge IQ, dat rond de 135 schijnt te liggen. Maar Mack denkt dat hij gewoon geluk had.

"Ik heb weleens met hem gepraat," zegt hij. "En hij heeft een hoog IQ, zegt iedereen, maar ik denk niet dat hij zo slim is als hij denkt dat hij is. Hij heeft een boek geschreven met de titel You the Jury, en ik heb het gelezen, of geprobeerd te lezen, maar het sloeg helemaal nergens op. Het was gewoon een soort geratel. Maar hij is niet gek, het was gewoon pure seksuele perversie die hem dreef."