De verschrikkelijke dingen die rijke mensen doen op vakantie

Rijke mensen zijn makkelijk om te haten – niemand houdt van gehaaide miljardairs die obscene bonussen binnen harken door de economie kapot te maken, bejaardentehuizen tegen de vlakte te gooien zodat er luxueuze appartementen gebouwd kunnen worden, of wapens te verkopen aan dictators en dubieuze regimes. Maar rijke mensen zijn misschien wel op hun vervelendst wanneer ze op vakantie zijn – zo makkelijk is het tenslotte niet om te ontspannen in een ligstoel als je je ziel aan de duivel hebt verkocht. We vroegen een paar mensen die in het duurdere klassement van de toeristenindustrie werken in Griekenland, Frankrijk en Spanje naar de ergste dingen die ze rijke stinkerds hebben zien doen.

"Er kwam een keertje een Amerikaanse bankier van in de veertig naar ons hotel met zijn butler, die Afro-Amerikaans was. De bankier stak geen vinger uit en kwam zijn stoel niet af, behalve om te golfen. In eerste instantie dacht ik nog dat de butler het best goed had, aangezien zijn baas echt belachelijk rijk was. Maar op een bepaald punt hoorde ik de bankier de walgelijkste zin zeggen die ik ooit heb gehoord. Hij was een golfbal kwijt geraakt in de bosjes na een slechte slag, en draaide zich naar me om en zei luid: "Ik stuur m'n labrador wel om hem te zoeken." De butler rende daarna de bosjes in om de bal te vinden.

Een andere keer had een Duitser een suite voor zichzelf geboekt, en nog drie kamers voor zijn bodyguards. Toen hij aankwam vroeg hij of ik hem kon rondleiden over het terrein in een golfkarretje. Hij zat op de passagiersstoel met een fles wijn tussen zijn knieën geklemd, en hoewel er nog twee mensen in het karretje pasten, vroeg hij zijn handlangers om achter ons aan te rennen. Ze renden drie kwartier lang achter ons aan. Zo nu en dan vroeg hij me om sneller te gaan rijden zodat ze moesten sprinten – en dan lag hij echt dubbel van het lachen."

Christophe, receptionist en golfclubmanager in Deauville

"Een Russische familie kwam een keertje naar Madrid om de verjaardag van hun jongste dochter te vieren. Zodra ze aankwamen – ze waren nog niet eens ingecheckt – vroegen ze me om een klein vliegtuigje of een helikopter te huren die hen diezelfde avond kon oppikken van het dak van het hotel voor een korte vlucht over de stad. Tijdens de vlucht wilden ze ballonnen loslaten in de lucht – ballonnen waarop ze hun beste wensen voor hun kleine meid hadden geschreven. Ondertussen moest het lievelingsliedje van de jarige job op repeat worden afgespeeld. Ze namen natuurlijk met niets minder genoegen, en waren bereid om wat dan ook te betalen om hun plannen werkelijkheid te maken."

Gloria, persoonlijke assistent in Madrid

"Vier Russische gasten charterden twee van onze jachten voor een tripje rond de Griekse eilanden. Een boot was voor hen en de ander voor een groepje dames, die ze ook hadden gehuurd. Het hele gebeuren had al snel wat weg van een pornoset. Vanaf het moment dat we uit de haven vertrokken, begonnen de gasten compleet naakt rond te lopen in het bijzijn van al het personeel, en op een gegeven moment hadden ze zelfs seks met elkaar waar wij bij waren. Ik voelde me de hele reis erg ongemakkelijk, maar strikt genomen is de boot de privéruimte van de klant, en zolang ze je niet vragen om mee te doen, heb je geen andere optie dan discreet te zijn.

Elke ochtend veranderde de hele boot in een grote orgie die tot diep in de nacht duurde, waarna de vrouwen werden teruggestuurd naar hun eigen jacht in een opblaasbaar rubberbootje. Dat klinkt misschien opwindend, maar het is niet de ideale situatie om in te zitten als je aan het werk bent. Maar goed, uiteindelijk gaat het er allemaal om dat de klant tevreden is. En dat waren ze."

Michael, schipper, voornamelijk in de Cycladen

"Het hotel waarvoor ik werk biedt een "thuis ver weg van huis"-service aan, voor gasten die langere tijd bij ons verblijven. Meestal vervangen we dan het tapijt, banken, gordijnen en dat soort dingen, zodat de gasten zich meer thuis voelen tijdens hun maandenlange verblijf. Maar als de gasten Arabisch of van koninklijke huize zijn is het een heel ander verhaal. Recentelijk moesten we de badkuip in een van onze suites omwisselen voor een badkuip met bladgoud en ingelegde diamanten.

María, klantenservicemanager in Madrid

In de zomer werk ik als eerste stuurman op luxe jachten, die vaak een paar miljoen waard zijn. Mijn baan is om de juiste balans te bewaren tussen de verwachtingen van de klant en de werkzaamheden aan boord – en om de crewleden in toom te houden als ze te ver gaan.

Een keer huurde een Engelse gast een boot van 35 meter lang en nodigde hij zijn vrienden uit om een week met hem door te brengen. Het waren allemaal door de wolf geverfde ultrakapitalisten in de vijftig – ze werkten allemaal in de financiële sector – en ze pronkten allemaal graag met hun jonge vriendinnetjes en hun neptieten. Ze hielden wel van een feestje; wat voor hen betekende dat het volstrekt normaal was om bakken vol cocaïne aan boord te hebben. Voordat we uit de haven wegvoeren, verstopten ze de drugs over de hele boot. In het begin was het leuk om met ze te feesten, al was het moeilijk om ze bij te benen. Vooral mijn baas had de smaak te pakken, en snoof de hele dag door – bij de lunch, voor een jetskitour, tijdens het vissen, en middenin de nacht. Deze situatie duurde een paar weken. Op een dag vond ik nog hardere drugs op de boot, en dat was voor mij de druppel. De volgende dag pakte ik mijn spullen en ging ik op zoek naar gezondere werkomgeving.

Sophie, eerste stuurman op zeilboten, vooral in de Caraïbische Zee en de Cycladen

Mensen vragen vaak om vrouwen en drugs. Als je zelf niet bij dat soort zaakjes betrokken wil raken, moet je ze gewoon naar de juiste mensen doorverwijzen. Drugs zijn makkelijk te krijgen, maar verschrikkelijk duur. Vrouwen zijn lastiger te vinden. Maar mijn raarste ervaring met een rijke gast draaide niet om coke of prostituees. Hij was een Servische CEO, en een toegewijde christen.

Op de eerste dag van zijn verblijf vroeg hij me om zijn kamer anders in te richten, een paar cd's te branden met Byzantijnse muziek, en een paar flessen champagne – die 1500 euro per stuk kostten – open te trekken. Hij eiste ook dat ik overal met hem meeging – naar het strand, naar het diner, en naar een paar feestjes. Hij liet me niet weggaan, en om eerlijk te zijn genoot ik er wel van. Op een avond, nadat we terug waren gekomen van een nogal wild feest, besloot hij dat hij onmiddellijk naar Tinos (een eiland ongeveer een uur van Mikonos) moest om daar een gebedskaars aan te steken. Tinos is een soort Ibiza voor gelovige omaatjes. Hij huurde een veertig meter lange boot, en voordat ik het wist was het zeven uur 's ochtends en was ik omringd door bejaarde vrouwtjes die op hun knieën naar de kerk van Onze Lieve Vrouw van Tinos kropen.

Manos, piccolo op Mikonos

Het ergste baantje dat ik ooit heb gehad was toen ik voor een jachtverhuurder werkte toen ik twintig was. Het was het begin van de zomer, en het leek me top om betaald te worden om van Grieks eiland naar Grieks eiland te varen. Een vriend van me die er al werkte, hielp me om een baantje als serveerster te krijgen bij het bedrijf. Er werd me verteld dat ik 24 uur per dag klaar moest staan voor de gasten, en dat ik nooit mocht klagen over de lange werktijden. Ze zeiden ook dat ik 750 euro per week zou verdienen, dus wat dat betreft had ik in ieder geval niks te klagen.

Ik werd meegestuurd op een luxe jacht dat gecharterd was door twee Russische stellen die in de zeventig waren. Het jacht kostte 75 duizend euro per week, en ze huurden daarnaast ook een volledige crew in, waaronder nog een serveerster, de kok, de kapitein, een schoonmaker en ik. We zouden rond de Ionische eilanden gaan varen – naar Paxi, Lefkada en Kefalonia.

Vanaf dag één gedroegen ze zich verschrikkelijk. De eerste maaltijd die ik serveerde was garnalenpasta, en zodra ik de borden naar buiten bracht, vroeg een van de twee vrouwen me om haar garnalen voor haar te pellen. Ik had gelijk zin om die garnalen in haar neus te douwen, maar zei niks. Zodra ze klaar waren met eten, eiste de andere vrouw dat ik haar een voetmassage gaf. Ik zei dat ik er was om drankjes en eten te serveren, en toen belden ze het agentschap om te klagen en nam ik ontslag. De paar dagen erna – terwijl ik wachtte tot we zouden aanleggen op Lefkada, waar ik door een ander meisje afgelost zou worden – noemde een van de vrouwen me elke keer als ze dronken waren "die bitch".

Ze drukte ook midden in de nacht op de dienstbel en vroeg dan om water, ze liet de kok een nieuwe maaltijd voor haar bereiden nadat zijn dienst erop zat, en ze knoeide expres wijn op de vloer zodat de schoonmaker het moest opdweilen. De kers op de taart was dat elke keer als ik naar hun tafel ging om hun glazen bij te schenken, een van de mannen z'n hand op m'n dij legde. Hij legde zijn hand steeds hoger en hoger op m'n dij, totdat ik tegen hem zei dat ik het tegen zijn vrouw ging zeggen. Dit is wat er gebeurt als oude mensen te veel geld hebben. Ze weten dat ze niet lang meer te leven hebben, dus veranderen ze in totale klootzakken. Ik ging van boord bij Lefkada, nam de veerboot terug naar huis, en heb nooit betaald gekregen.

Dimitra, serveerster op een jacht, voornamelijk in de Ionische Zee

Ik werkte als sommelier bij het restaurant van een vijfsterrenhotel. Een van de meest voorkomende verzoeken die ik kreeg van welgestelde gasten was om hun favoriete wijn te serveren, ook als die niet op onze wijnkaart stond. Dat zou op zich niet zo'n probleem zijn, ware het niet dat ze vaak vroegen om een wijn die zich in een ander land of zelfs op een ander continent bevond. Ik moest constant bellen met mensen in Parijs, Londen, New York of Buenos Aires om hun favoriete druivennat te vinden – dat vaak tussen de tweeduizend en zevenduizend euro per fles kostte – en dan een vliegtuig en piloot inhuren om het naar Barcelona te brengen, op tijd voor het diner.

Gustavo, sommelier in Barcelona

Getrouwde mannen flirten weleens met me. Ze vragen of ik een drankje met ze wil drinken bij de bar en geven me hun telefoonnummer, maar dat is het meestal wel. Ik heb waarschijnlijk wel honderden nummers van bekende zakenmannen en politici in mijn telefoon staan. Soms vragen ze me ook om mee te gaan naar hun kamer. Ik weet nog wel dat ik een keertje achter de receptiebalie stond, toen een vader van in de vijftig de lobby binnenkwam met zijn twee tienerdochters. Hij vroeg om twee kamers op verschillende verdiepingen – eentje voor hemzelf, en eentje voor zijn meiden. Ik gaf hem twee kamers, en hij gaf me een fooi van honderd euro. De volgende avond begreep ik waarom. Het gezin had gedineerd in het restaurant, en toen ze klaar waren stuurde de vader zijn dochters naar bed. Daarna kwam hij naar de receptie en zei hij, met een charmante glimlach: "Als je je verveelt, weet je me te vinden." Ik weet niet hoe lang hij tevergeefs op me heeft zitten wachten die avond.

En veel rijke mensen stelen ook. Een kamermeisje ging een keertje een kamer in om schoon te maken nadat de gast was uitgecheckt, en zag dat de kussens en een schilderij verdwenen waren. Ik moest dat in rekening brengen op de creditcard van de gast, en belde haar om dat te laten weten. In plaats van het te ontkennen, zei de vrouw gewoon: "Ja, zet het maar op mijn rekening. Ik ben geen dief. Ik wilde het schilderij gewoon heel graag hebben." Ze leek te denken dat het hotel haar persoonlijke winkelcentrum was.

Émilie, receptioniste in Paris