De wonderbaarlijke avonturen van een festivalmunt

Het bestaan van een festivalmunt begint ontzettend saai. Met duizenden identieke soortgenoten rolt hij van de lopende band in een fabriek, om daarna volautomatisch in een doos te verdwijnen waar hij vier, vijf maanden blijft liggen zonder dat er iets gebeurt. Voor mensen zou dat ondraaglijk zijn, maar de munten zelf hebben daar niet zo veel last van.

De held van dit verhaal verging het niet anders. Na maanden opsluiting zag hij voor het eerst het daglicht toen de doos waarin hij al die tijd had liggen wachten werd geopend door een meisje, dat hem meenam naar een muntenkassa. Aan de muntenkassa gebeurde een hele tijd niets. Het was als steil omhoog getakeld worden aan het begin van een achtbaanrit. Op het moment dat een muntje over de toonbank gaat is het alsof hij van het hoogste punt van die achtbaan naar beneden stort, het avontuur in. Alleen weet van tevoren niemand hoe het spoor loopt. Er zijn muntjes die worden verkocht aan een onzorgvuldige eigenaar, die zijn festivalmunten al na een minuut of vijf laat vallen op een plek waar hij er niet meer bij kan. In dat geval is de achtbaanrit als eerst heel lang omhoog getakeld worden, met een rotgang naar beneden vallen en dat er dan aan het eind van de vrije val gewoon helemaal niets is, alleen de grond. Bam, afgelopen.

Gelukkig was onze munt een ander lot beschoren, anders had dit nog weleens een saai en kort verhaal kunnen worden. Het meisje dat hem kocht was niet alleen jong en bloedmooi, maar had ook de gewoonte om spulletjes in haar BH te bewaren. De munt zelf had daar niet al te veel gevoelens bij, maar het is niet moeilijk je voor te stellen hoe prettig het zelfs voor een plastic munt moet zijn om tegen een warme, zachte, welgevormde en nog schone meisjesborst gedrukt te worden. Dat had alleszins slechter kunnen beginnen. Het meisje was vol energie en danste voortdurend, zodat haar borstjes heen en weer wipten. Daarbij werd ons muntje steeds even tegen haar weke borstvlees aangedrukt. Nogmaals: de munt zelf kon het niet zo veel schelen. Je zou bijna medelijden met hem krijgen omdat hij nooit dat zoete gevoel van waardering voor borsten zou hebben.

Het mooie meisje kreeg van al het dansen dorst en kocht om haar dorst te lessen uitgerekend van ons muntje een glas lauwe postmixcola. Onze brave munt werd weggerukt van de warme borst en belandde in een grote muntenbak onder de festivalbar. Maar het duurde niet lang voor de munt opnieuw in omloop was. Zijn nieuwe eigenares was weer een meisje, al was het verschil met zijn vorige bezitster ongeveer even groot als het verschil tussen bijvoorbeeld Pitch en het Pieperfestival in Emmeloord.

Het nieuwe meisje was er een van het type dat op elk festival in duizendvoud rondloopt. Klein, haar als een schaap en een t-shirt van Muse. Bovendien stopte dit meisje alleen haar kippenborstjes in haar BH. Voor andere dingen had ze een reuzehandig tasje, met ritsen en klittebandconstructies, maar lelijk als een naaktkat, en zonder de schattigheidsfactor. Hier werd het muntje voor enige tijd opgeborgen tussen een tampon en een afgebroken sigaret, en omdat het tasje hermetisch was afgesloten is het onduidelijk wat er allemaal precies gebeurde. De luide muziek deed vermoeden dat het meisje zo ver mogelijk vooraan stond bij een optreden, en dat bleek te kloppen toen ze het muntje plotseling uit haar tasje tevoorschijn haalde en het in een zielige vlaag van wanhopige affectie richting de artiest die op dat moment een lied zong gooide.

En zo gebeurde het dat ons muntje op het hoofdpodium terechtkwam, vlak voor de voeten van een van de grootste artiesten van onze generatie. Hem was het muntje ook opgevallen, en hoewel het niet aardig is om met dingen naar mensen te gooien nam hij het muntje niets kwalijk. Tussen twee nummers door pakte hij het op, liet hij het even door zijn vingers glijden en gooide hij het toen als een dwergenfrisbee terug de menigte in, recht in de uitgestrekte handpalm van een jongen met een vlassig baardje. De snelheid waarmee die zijn vingers om het kleinood sloot deed denken aan Harry Potter die dat gouden balletje vangt tijdens dat ene domme spel op vliegende bezems. Sommigen, zoals het meisje met de schapenharen, zouden het muntje nog jarenlang koesteren als een relikwie, door handoplegging van de beroemdheid bijna heilig geworden, maar Harry Potter was niet zo sentimenteel en dacht vooral aan het extra bier dat hij nu zou kunnen kopen. Hij stopte de munt in zijn broekzak, waar het gezelschap kreeg van een half dozijn soortgenootjes, een pakje kauwgom en een aansteker.

Toen het optreden was afgelopen liep de jongen een paar minuten rond. Het dansen had hem dorstig gemaakt en zijn hand graaide als een grijper op de kermis in de broekzak, maar terwijl die kermisgrijper altijd net naast het nephorloge of de Playboy-zippo grijpt, had de jongen wel meteen beet. Twee van de muntjes vervolgden hun reis elders, werden ingewisseld voor een biertje en een flesje water en beleefden daarna misschien nog de meest wonderlijke avonturen, dat zullen we nooit weten.

Onze munt was de dans ontsprongen en bleef nog enige tijd in de door zweet wat klam geworden broekzak zitten, totdat hij tevoorschijn werd gehaald om onderdeel te worden van een schimmige transactie. Samen met een paar losse muntstukken, echt geld, werd ons muntje overhandigd aan een energieke man met blond haar. Als tegenprestatie nam die uit een plastic zakje een rond tabletje, dat hij in de mond van de jongen met de baard legde. De blonde jongen sloeg het muntje enkele tijd later met zijn vlakke hand op een van de festivalbars, waarop het, ingewisseld voor een baco, opnieuw in een grote bak belandde. Eén van de barjongens stootte enkele minuten later met zijn voet tegen de grote muntenbak, waardoor onze munt opsprong, op de grond stuiterde en onder een bierfust schoof.

Zo kwam er een voortijdig einde aan de avonturen van de festivalmunt. Hij maakte niet meer mee hoe het meisje met de borstjes werd gekust door een jongen met rood haar, hoe het meisje met het schapenhaar van haar stomme tasje werd beroofd, of hoe Harry Potter met uitdrogingsverschijnselen naar het ziekenhuis werd afgevoerd. Pas veel later werd onze munt ontdekt. De man die hem vond, een potige kerel die was ingehuurd om de boel af te breken toen alle bezoekers allang weer naar huis waren, was zo goed de held van dit verhaal in een speciale bak met plastic afval te werpen. Daardoor werd hij een paar maanden later in een fabriek omgesmolten en hergebruikt als basis voor een goedkoop tuinmeubel, in welke hoedanigheid hij zijn nieuwe eigenaren nog jarenlang van goede dienst was.

ILLUSTRATIES DOOR FLOOR VAN HET NEDEREND

Zoals je merkt hebben wij doorgaans een hoge pet op van festivals en we hebben het idee dat jij ze ook wel kunt waarderen. Daarom geven we hier de aankomende maanden elke dag tickets weg voor festivals in Nederland en ver daarbuiten.