Deze besneden vrouw onderging een hersteloperatie

Als besneden vrouwen zoals ik naar Amerika emigreren, krijgen ze een hoop te verduren. Het voelt alsof we alleen in onze oorspronkelijke maatschappij thuishoren; we voelen ons niet op onze plek in de Amerikaanse samenleving. Er wordt over ons gezegd dat we onderdrukt en verminkt zijn. We worden gezien als slachtoffers die voor het leven zijn getekend en geen seksuele gevoelens meer hebben. Het lijkt alsof Amerikaanse dokters ons niet begrijpen.

We willen alleen helemaal niet als slachtoffer gezien worden. We zijn ook zusters, leraressen, moeders en leiders. We worden niet onderdrukt door mannen of religie en het is niet de islam of een ander geloof, waardoor vrouwen besneden worden. Het is puur de samenleving die daarvoor verantwoordelijk is. Mijn moeder stond het toe, zodat ik geaccepteerd zou worden in het kleine dorp in Somalië waar ik geboren ben en waar praktisch iedereen besneden werd. Ze had geen keus en ik vergaf het haar zoals zij haar moeder had vergeven.

Mijn besluit om een herstellende operatie te laten uitvoeren was het beste en het zwaarste besluit dat ik ooit heb genomen. Ik kwam zo'n twintig jaar geleden als tiener met mijn familie naar Amerika. Uiteindelijk besloot ik dat ik van mijn angst af wilde voor de pijn die het littekenweefsel kan veroorzaken en ik hoopte dat een operatie mijn hevige menstruatiepijnen zou verlichten. Ik wilde ook meer weten over mijn genitalia. Ik wist dat er in gesneden was en dat het weer aan elkaar was genaaid, maar ik wist niet hoe erg het was en of het hersteld kon worden. Ik was boos op de traditie van besnijden en wilde dat het symbool ervan van mijn lichaam werd verwijderd.

Vrouwenbesnijdenis is decennia geleden door mannen bedacht, om vrouwen in bedwang te houden door hun seksualiteit te onderdrukken. Het is sindsdien een traditie geworden die al generaties lang door vrouwen wordt overgedragen. Zij zien aangepaste en besneden genitaliën daarom vaak als de norm. Ze hebben zelfs een afkeer gekregen voor vrouwelijke genitaliën in hun natuurlijke staat en ze zijn bang dat de schaamlippen en clitoris zonder ingreep voor altijd door blijven groeien. Een oudere Somalische vrouw vroeg me ooit of de schaamlippen er bij onbesneden vrouwen uit gaan zien als de vleugels van een vogel en of de clitoris gaat hangen. Ze geloven ook dat onbesneden genitalia kunnen leiden tot hyperseksualiteit en losbandigheid, waardoor vrouwen hun familie zullen beschamen en het moeilijk wordt om een man te vinden.

De besnijdenis gebeurt meestal als de vaders er niet zijn. Mijn vader was op zakenreis toen mijn zus en ik besneden werden, en tot op de dag van vandaag weet hij niet precies wat er met ons gebeurd is. Een vriendin van me werd besneden toen haar familie nog in Egypte woonde. Haar vader was tegen het idee, maar haar tante vertelde hem dat het de enige en de beste keuze was die een moeder voor haar dochter kan maken. Haar moeder nodigde de snijdame uit bij hen thuis. Die maakte haar instrumenten steriel en besneed mijn vriendin en haar jongere zusje. Ze fantaseert nu nog steeds over hoe ze aan deze traditie had kunnen ontsnappen als haar "kwaadaardige" tante haar wil niet had doorgedrukt.

Tegenwoordig komt de traditie steeds minder voor in Somalië. Het is in sommige delen van het land verboden, maar dat betekent niet dat de culturele traditie zomaar zal verdwijnen. Het beschuldigen en belachelijk maken van de mensen die aan besnijdenis doen zal dus niks oplossen. Het beste wapen tegen besnijdenis is bewustmaking en onderwijs.

VICE News maakte deze video over de ervaringen van Ayan

Nadat ik klaar was met mijn herstellende operatie waren er veel vrouwen om me heen die me steunden. Ik wist dat ik de juiste keuze had gemaakt, maar ik was ook bang, omdat elke operatie een risico op complicaties met zich meebrengt, zoals infecties of beschadigingen aan de zenuwen. Het laatste dat ik wilde was dat ik mezelf nog meer schade zou aandoen.

Ik kan me niet herinneren dat ik wakker werd na de narcose, maar men vertelde me dat ik schreeuwde. "Wat hebben jullie me aangedaan? Waarom doet het pijn tussen mijn benen? Wat is er gebeurd?" schreeuwde ik totdat ik via een infuus een verdovingsmiddel kreeg toegediend.

Nadat ik was hersteld van de narcose kon ik weer staan en mezelf aankleden. Ik was kalm en opgelucht nu de operatie voorbij was en alles goed was gegaan. Ik probeerde de zwelling tegen te gaan door er een zak ijs tegenaan te houden en ik gedroeg me als een goed gemotiveerde patiënt die snel beter wil worden.

De avond na de operatie had ik nog steeds niet gekeken hoe het er daar beneden uitzag. Ik twijfelde of ik moest wachten tot de zwelling was weggetrokken. Ik besloot om mijn vriendin Fardowsa, die kraamzuster is, te vragen om ernaar te kijken. Ik keek gespannen naar haar gezichtsuitdrukking terwijl ze met de zaklamp van haar telefoon tussen mijn benen scheen.

"Hoe ziet het eruit?" vroeg ik.

"Het ziet er goed uit," zei ze. "Het ziet eruit als een normale vagina – de clitoris zit er."

Ik pakte de telefoon uit haar handen en scheen met de telefoon tussen mijn benen terwijl ik met mijn andere hand een spiegel vasthield. Ze had gelijk. Het littekenweefsel was verwijderd. Ik voelde me ineens compleet. Het was een gevoel dat ik nog nooit eerder had meegemaakt.

De eerste paar weken na de operatie waren de zwaarste van mijn leven. Op een bepaald moment dacht ik na over wat de operatie betekende voor mijn kansen om te trouwen – er zat blijkbaar nog een laatste restje Somalische traditie in me. Op andere momenten was ik juist weer boos. Ik vroeg mezelf af: "Wat dachten ze wel niet toen ze me als een stuk doek aan flarden sneden?"

Het is nu zes weken sinds de operatie en ik ben prachtig aan het herstellen. Ik heb veel minder menstruatiepijn en mijn dokter zegt dat ik over zo'n acht weken volledig hersteld zou moeten zijn. Als je de fysieke schade van een besnijdenis wil laten herstellen: herstellende operaties werken echt. Alleen de emotionele schade kunnen ze helaas niet weghalen.