Dompel jezelf onder in de beklemmende schoonheid van de Swegwaybandiet

Veel mensen zeggen dat de beste misdaad ooit gepleegd werd door D.B. Cooper. Deze mysterieuze bandiet kaapte een vliegtuig, eiste tweehonderdduizend dollar losgeld van de Amerikaanse overheid, en parachuteerde vervolgens met een zak geld op z'n rug de vergetelheid tegemoet ergens boven de staat Washington. Anderen zeggen dat de diamantenroof in Antwerpen van 2003 – waarbij de dieven ervandoor gingen met 90 miljoen euro aan edelstenen –de beste was, en weer anderen vinden alles wat George Clooney deed in Oceans 11 tot en met 13 het summum van criminaliteit. Fout. Verkeerd. Jullie zitten allemaal fout. Dit is het. Dit is de beste, mooiste, grootste misdaad ooit begaan:

Jouw nietige, sterfelijke brein heeft er waarschijnlijk moeite mee om echt te bevatten wat hier precies aan de hand is, omdat dit ook de origineelste misdaad ooit begaan is – een misdaad uit de toekomst, een misdaad die door een wormgat ontsnapte uit een plek die onze huidige tijdlijn vijftig of zestig jaar vooruit is, in een trainingspak en met sneakers, een misdaad die plotseling en volledig gevormd opdook in een supermarkt en ervandoor ging met een tray energydrank – een misdaad die niemand ooit eerder heeft gezien, een misdaad die een nieuwe betekenis geeft aan het concept misdaad.

Dit is wat er hier gebeurt: een man, waar ik om het kort en bondig te houden vanaf nu naar zal verwijzen als 'de toekomstige minister-president van Groot-Brittannië', of nee, 'van de wereld', zwiert nonchalant een supermarkt in op een hoverboard, grijpt een volle tray Lucozade-energydrank, en begint onverstoorbaar richting de uitgang te glijden. Zijn lichaam is onbeweeglijk, zijn gezicht emotieloos. Dan houdt hij even stil: een ijskoude kortstondige dis naar het in fleecetruien geklede winkelpersoneel, twee winkelassistenten die te verbijsterd zijn door de snelheid van de swegway, door de schoonheid van het tafereel dat zich voor hun ogen ontvouwt, te bevroren door de menselijke vooruitgang om hem te stoppen. Hij blijft een seconde stilstaan, uitdagend, krachtig en onbewogen, voordat hij zich geruisloos omdraait en de winkel uitglijdt. Als we geen prijzen voor misdrijven mogen uitdelen, zouden we op zijn minst prijzen moeten uitdelen voor de beveiligingsopnames ervan. Deze clip van achttien seconden zou Leonardo DiCaprio van zijn Oscar moeten beroven.

Vragen, heel veel vragen. De meest prangende is wel: had onze toekomstige minister-president dit van tevoren gepland, of bedacht hij dit misdrijf ter plekke? Dit is natuurlijk speculatie, maar ik vermoed dat hij zich niet realiseerde waar hij mee bezig was tot het moment suprême – na ongeveer zeven seconden, wanneer hij oog in oog komt te staan met de twee winkelbedienden die op hem af komen snellen – waarop hij beseft dat hij de energydrank in zijn handen heeft. Het is de nonchalance die het hem doet: een man die zo weinig schuld voelt dat hij transformeert in een nieuwe, onbekende, ijzige emotie. Dit is het moment waarop hij zich realiseert dat hij door een kleine beweging te maken met zijn voet, zich sneller uit de voeten kan maken dan de winkelbedienden kunnen bijbenen. Het moment waarop hij bewust wordt van de ware kracht van de swegway, de snelheid en de stilte.

De basis van mijn theorie dat dit een spontaan misdrijf was, is het volgende: wie gaat er zoveel moeite doen om een tray energydrank te stelen? Een tray Lucozade met 24 flesjes kost, en ik heb het net gecheckt, 26 euro. Maar niemand wil een tray energydrank. Een tray energydrank is leuk om te hebben, natuurlijk – je hebt er de komende vierentwintig katerige maandagen plezier van, of de eerstvolgende keer dat je met je maten gaat voetballen – maar het is niet leuk, alleen maar nuttig, zoals een opscheplepel of een schroevendraaier nuttig is. Als je van plan bent om een hovermisdaad te plegen bij een kleine supermarkt in een buitenwijk van Londen, steel dan tenminste iets flitsends – een slof sigaretten, de duurste fles wijn die je kan vinden, of de inhoud van de kassa – maar niet een tray energydrank. Wie heeft er zoveel energydrank nodig? Waarom heeft een man, die nul bewijs levert dat hij in zijn hele leven ook maar enigszins bewogen heeft – de TMP beweegt niet, zelfs niet als hij vlucht – een tray energydrank nodig? Hij heeft geen energie nodig om zijn ledematen te bewegen, want dat doet het hoverboard al voor hem. En dat is de waarheid achter de Swegwaybandiet. Hij zag een tray energydrank en zijn spiergeheugen deed de rest.

Er zit ook een visuele metafoor in verstopt. Kijk goed: we zitten op elf seconden als de twee winkelmedewerkers, oogverblindend in hun supermarktfleecetruien, zichtbaar twijfelen of ze achter de toekomstige minister-president aan moeten rennen. De snelheid van een swegway is moeilijk in te schatten: we hobbelen allemaal op een drafje achter de toekomst aan. En daar staan deze twee loonarbeiders, gevangen in het swegwayvagevuur, zich af te vragen of het zin heeft om de TMP te achtervolgen. Zij zijn de politie en de Swegwaybandiet is het energydrank-lievende volk. Zij weten niet hoe ze om moeten gaan met de dreiging van de swegway. Hij weet alleen dat de swegway goed is.

Ik denk dat dit een goede manier is om het jaar af te sluiten. We hebben een lang jaar vol verschrikkelijke gebeurtenissen achter de rug. Maar we hebben ook dit betaalbare technologische snufje ontwikkeld dat ons over straat laat glijden als een steen die soepeltjes over het water kaatst. De swegway voert ons door de menigte als een elegante, ranke haai. Hij hover-moonwalket ons de supermarkt in een buitenwijk van Londen uit, met een tray energydrank in onze armen. Dit is hoe we ons 2015 moeten herinneren: niet de oorlogen en aanslagen en terreur, maar een moedige pionier die criminaliteit een nieuwe betekenis geeft door middel van een hoverboard en een tray energydrank. God zegene je, Swegwaybandiet. God zegene je, en een fijne Kerst.