EEN INTERVIEW MET DIE ENE SOORT ORK VAN GWAR

Optredens van GWAR gaan al 25 jaar gepaard met buitenissige kostuums, slachtpartijen op het podium, nep-onthoofdingen en Jitlers (schizofrene Jezus-Hitler-jongens die groen slijm over het publiek sproeien). De vijf bandleden hebben allemaal een alter ego (onder andere Balsac the Jaws of Death en Beefcake the Mighty) en dragen kostuums die het midden houden tussen rubberen Orks en World of Warcraft monsters.

Vice: Hoe zijn jullie zo geworden? Bedachten jullie op een dag dat het dragen van monsterpakken en het in het rond spetteren van nepbloed en sperma jullie levensdoel was?
Dave Brockie: Ha, nou, we doen het nu al 25 jaar en het begon eigenlijk als grap. Een vriend van ons werkte aan een film genaamd Scumdogs of the Universe en beschikte over de kostuums daarvoor. Sommigen van ons speelden al in punkrockbands, dus we combineerden die twee factoren gewoon. Pas daarna hebben we een heel verhaal opgebouwd rond GWAR; hoe we waren verbannen uit de ruimte en op aarde moesten gaan leven, en dat we daar met apen neukten en zo het menselijk ras creëerden. Zo kwamen we bij ons nieuwe album, Lust in Space, waarop GWAR terugvliegt naar de ruimte. Onze vergaderingen werken altijd op dezelfde simpele manier: we kiezen de ideeën waar we het hardst om moeten lachen.

Wie heeft de personages en de kostuums bedacht?
Iedereen verfijnt zijn personage en zijn pak continue, keer op keer. We zijn genoodzaakt de pakken zelf te maken, want niemand anders kan ze maken zoals wij dat willen. Neem nou een kostuum voor een film: die hoeven maar een paar keer gebruikt te worden op de set. Terwijl onze kostuums nacht, na nacht, na nacht heel moeten blijven – en onze shows zijn nogal ruig.

Je meent het. Maar hoe maak je die pakken?
Ze bestaan hoofdzakelijk uit sportbeschermers en vloeibaar rubber. We maken de vormen uit klei en boetseren ze in de juiste vorm, dan voegen we alles samen en werken we het mooi af. Daarna kunnen we het podium op om een robbertje ass te kicken!

Die pakken lijken me behoorlijk zwaar en dan zijn er ook nog de podiumlampen en de stampvolle locaties – het klinkt allemaal nogal lastig.
Nou, mijn kostuum weegt rond de 20-30 kilo. En het wordt zwaarder tijdens de show, wanneer het al je zweet opzuigt - het is fucking heet onder die dingen. Het is alsof je je klaarmaakt voor een football match.

Daarnaast doen jullie in jullie shows ook nog alsof jullie mensen vermoorden, doodsteken en martelen.
Mijn vader vindt het stom, maar voor de rest vindt iedereen het leuk. Mijn vader is erg oud, snap je.

Zou je het liefst elke dag het leven van je personage leiden?
Absoluut niet. Zonder ons kostuum noemen we onszelf RAWG. Bijvoorbeeld als we muziek maken die wat meer mainstream en niet zo heavy is. In het echte leven zijn we allemaal hele normale en saaie mensen. Ik bedoel, het leven met de band is al bizar genoeg, dus je bedaart automatisch als je daar de kans voor krijgt. Sommige mensen begrijpen nog steeds niet dat ik alleen op het podium de wrede Oderus Urugnus ben. Zelfs Fox News wilde een interview met Oderus.

Jullie houden van nepbloed.
Het is makkelijk uit je kleren te wassen -het zijn gewoon voedselkleurstoffen- maar uit je haar is het moeilijker te krijgen. Na de tour hadden we allemaal roze haar.

STEFANIE SCHELLWIES