Een interview met een schizofreen

Mijn vriend Phiiliip (jawel, zo spel je het) is schizofreen. Vroeger was hij het niet, maar nu wel. Het kan jou ook overkomen. Dus: Phiiliip is schizofreen, maar hij is ook een erg getalenteerde muzikant en schrijver. Af en toe hoort hij gewoon stemmetjes die tegen hem zeggen dat hij zichzelf moet vermoorden. Ik vroeg hem of hij zich ervan bewust is dat de stemmetjes niet echt zijn en hij zei dat hij ‘75 procent zeker is’. Ik hoop dat de overige 25% niet te overtuigend zijn.

Ik heb een dubbel gevoel over dit interview: aan de ene kant denk ik dat wat Phiiliip zegt erg interessant, ongelooflijk creatief en zelfs in een bepaald opzicht briljant is. Aan de andere kant wil ik zijn paranoia over Copyright Nazis en vervolgingsagenten die hem achterna zitten niet verder voeden. Dus hee, slechte-geheim-agent-type-mens, je mag dit interview niet lezen! Laat mijn arme vriend met rust—hij heeft wat slaap nodig.

VICE: Hoe gaat het?

Phiiliip: Mijn farmacologie is zo beroerd dat acht Ativans van twee milligram en tien Ambiens niet eens een glimp van de schijn van het begin van indommelen kunnen produceren. De moderne geneeskunde heeft me in de steek gelaten. Is er geen wortel waarop ik kan kauwen of een stuk bot dat ik kan verkruimelen in een kopje thee, zodat het leven weer leefbaar wordt? Ik sta ver buiten dit alles, in geniale decors van pijn, met maar weinig mogelijkheden om terug te komen.

Hola! Kan ik je interviewen?

Uhm… Ik denk dat ik het goed vind om te praten over wat het is om schizofreen te zijn. Ik kan mijn trots opofferen om een advocaat van mijn stam te zijn. Ik hou er niet van geïdentificeerd te worden met een groep en dit zal me zeker stigmatiseren, maar ik denk dat het belangrijk is, omdat er niemand anders is, buiten Daniel Johnston, en zijn film was saai.

Je hebt ook nog Brian Wilson, maar dat is een idioot. Toen ik hem Pet Sounds zag spelen was zijn bindtekst: “Wel, was dat geen leuk deuntje?” Dan heb je ODB nog. Phil Spector ook, maar hij heeft die Hard Rock Cafe-bediendes vermoord dus… We kunnen praten over hoe ik, net als Philip K. Dick, geraakt ben in mijn voorhoofd met een roze laser. En dat het enige dat ik me herinner van die ongelooflijk snelle informatieoverdracht, in plaats van 6000 pagina’s met religieuze openbaringen, is dat olie eigenlijk gewoon water is met zwarte voedselkleurstof en dat je maar een druppel nodig hebt om heel het land te doorkruisen.

Dat zou je eens moeten proberen.

En ik zou kunnen praten over alle drugs die ik genomen heb en hoe afkicken van Adderall, Ambien, en Ativan tegelijkertijd bijna zo erg is als afkicken van heroïne. Ik heb een zo goed als volledige lijst samengesteld van alle pillen die ze me de laatste twee jaar hebben gegeven: Abilify, Adderall, Ambien, Benztropine, Buspirone, Effexor, Focalin, Geodon, Haldol, Invega, Klonopin, Paxil, Prozac, Risperidal, Seroquel, Suboxone, Wellbutrin, Zoloft en Zyprexa. Ik heb ze voor je in alfabetische volgorde gezet! Er waren ook antitardive dyskinesia die piekfijn deden wat ze moesten doen, maar ik kan de naam niet meer achterhalen, hoe hard ik ook probeer. Wij zouden ook moeten praten over het Britney Spears-ding, aangezien het toen echt slecht is beginnen te gaan.

Welk Britney Spears-ding?

Goed, ik werd gevraagd om een remix te maken van ‘Gimme More’ voor de tentoonstelling van een vennoot, en ik wilde meer een ‘meta’-staat bereiken, waarvoor ik elke video van Britney op YouTube helemaal heb bekeken. Dagenlang heb ik zitten ziften door tien minuten durende TMZ-video’s van Britney die aan het tanken is of naar het toilet gaat om twee seconden lange stukjes dialoog te vinden. Het was zo’n explosief veld van landmijnen dat ik plotseling vier gigabyte aan audio had met hyperkorrelige momentopnamen waaruit mijn ingewikkelde soundscapes vervaardigd moesten worden.

Al die audio was een taalkundig gegevensbestand dat me toeliet mijn virtuele marionet om het even wat te laten zeggen; om als mondstuk naar de wereld te functioneren. Wat de intrige nog voedde, was mijn zelfvervullende kijk op de hele klotezooi: dat wij een methverslaving hadden, een gerucht dat bevestigd werd door de erkende topjournalisten van de National Enquirer.

Dus om haar te volgen in haar bizarre, astrale gangen, ben ik—met wetenschappelijke objectiviteit—ook gestopt met slapen en begon ik in tijdsegmenten van 72 uur te leven. Daarbij moet je denken aan de De Niro in Raging Bull-modus, en het project schoot als een paddestoel uit de grond.

Eén van mijn vele ontstekingsplekken van de sonische laster lekte en ik wist: zij het had gevoeld, want de paparazzi zeiden het. En zij zat verstopt in haar McMansion terwijl ze een onlesbare wraak plande, die inhield dat ze de A/V-stroom ging omkeren en dat ze privé-detectives zou inhuren die microcamera’s installeerden overal waar ik maar kwam.

Ze volgden me semi-discreet in een reeks van witte bestelwagens met stomme namen als ‘Simple Service’. Ze hebben zelfs een uiterst kleine microfoon in mijn oor geplant, zodat ze alles wat ik hoor kunnen registreren, waarna dat allemaal in een archief ingevoerd werd. Dat archief werd aan de belangrijkste topproducers van de wereld doorgespeeld. Zij zouden met mij doen wat ik met haar had gedaan. En de grootste klap die ze me konden toedienen was de nieuwe single van Britney, ‘Someone’, uitbrengen. Die gaat over mij.

Dus racete ik tegen de tijd, en bewerkte zorgvuldig mijn ontkenning van de cultuur en de mensheid in het algemeen met het zuiverste vergift dat ik kon meeslepen uit de nachtmerriekoninkrijken. Zeer donkere liedjes, zoals dat stuk uit Lou Reed’s Berlin waarin de producer Bob Ezrin tegen zijn kinderen zegt dat hun mama dood is en hij hun gehuil en geschreeuw om hun moeder opnam. Ik nam die geluiden op, die ik dan vervormde tot afschuwelijk gestoorde IDM.

Nu zit de RIAA achter me aan, dus creëerde ik een vals kunstcollectief uit Akron. Totale onzin. Ik maakte een MySpace-pagina aan. De invloeden van het collectief zijn ‘Negativland Negativland Negativland, Adbusters en culturejamming’. Maar toen de agenten met Rupert Murdoch begonnen te telefoneren, sloot ik de hele handel af: project geannuleerd.

Ah zo. 

Er is ook deze voorspelling van de nakende toekomst die eraan verbonden is en die ik af en toe uitwerk. In vergelijking daarmee is 1984 een fancy villawijk. Oh, Big Brother. Eng. In ieder geval, het gaat in op het reguleren van woorden en de verdeling van het publieke goed door multinationale bedrijven die de hele volkstraditie illegaal maken. Zij kunnen om het even welk nieuw idee vermorzelen, omdat elk idee wordt afgeleid uit eerder bestaande gedachten, waarvan zij de rechten bezitten.

Het komt erop neer dat je voor om het even welke expressie of mening een vergunning zal moeten krijgen en zal worden gecontroleerd door overijverige ambtenaars, zodat zij die bevoordeeld genoeg zijn om de ‘rechten’ te bezitten hun exclusiviteit beschermd zien. De auteursrechtmisdadiger wordt net als terroristen en pedofielen verstoten en uit zijn burgerrechten ontzet, gedachten incluis.

Ideeën worden zo gevaarlijk als die exploderende dinges en wij hebben autoriteiten nodig. Overdreven verdienstelijke douaneambtenaren en hun betrouwbare collega’s— die hebben wij nodig. Ik bedoel maar: zij zullen een weekendseminarie moeten volgen, misschien zelfs een officiële cursus om informatie te kunnen herkennen en controleren. Dat gebeurde vorige maand. Dat ding met die woorden kan nog een paar jaar duren, maar je zult snel genoeg verantwoordelijk worden gesteld voor je detachment.

In elk geval: waarom zou je iets zeggen dat je niet meent? Dat is als iets hebben dat je niet nodig hebt, zoals een ‘persoonlijke gedachte’ waarvan je niet wil dat iemand ze kent. Ben je een P of T of Cl of zo? Maar dan met iPod-kerkhoven en een reuzenmagneet in elke barcode?

Een wat?

Oh shit, Seroquel, dat is wat ik wilde vragen aan mijn therapeut. Maar ik denk niet dat zij een machtigingsdeal met hen heeft. Zij heeft geen klembord of zo’n pennetje. Serieus, ze maken heel wat geflipte Seroquel-promospullen en verdelen gratis monsters naar believen, maar dat middel maakt je nog slechter dan elk ander product. Maar het is fijn, omdat je erover zwijgt. Ik ga een luchtpil knallen en lekker liggen ronddobberen in het zachte placebozwembad. Vertel dit aan niemand.

Okee.

Ik ga 66 uur niet slapen. Het is geen pretje als je niet op een of andere high bent. Zo heb ik generische Ambien genomen. Tussen haakjes: ze hebben me er tien gegeven! Word ik misschien verondersteld één nacht per maand te slapen? Captain Beefheart vertelde dat hij een heel jaar niet heeft geslapen. Denk je dat dat mogelijk is? Door speed te pakken?

Misschien.

Dat is een ander verhaal. De vervolgingsagenten spoten me niet gewoon in met meth, maar ook met supermeth, wat veel sterker is. Dat is de reden waarom zij altijd wakker kunnen blijven en 24/7 kunnen spioneren. Ik ben er vrij zeker van dat ik gedrogeerd ben. Plotseling had ik het gevoel alsof ik de beste speedracer ooit was. Ik was bijna aan het rave-dansen en het ging vlotjes; helemaal niet stijf of zo. Ik weet niet door wie ik gedrogeerd ben. Ik denk dat het komt door de microchip die in mijn pols is ingeplant.

Een micro-jota is dodelijk, maar ik bleef door al die energie vijf dagen wakker en had geen behoefte aan eten of drinken. Het was best wel cool. Ik wist niet dat het biologisch mogelijk was.

En dan hebben ze ook nog superaids uitgevonden. Ze hebben me ermee ingespoten toen ik aan de Klonopin zat, dat toen opeens veel meer effect had. Ze wilden alle homo’s ter wereld ermee besmetten om hen tegen mij te keren. Om me dan meteen in het Guinness Book Of Records te krijgen als ‘meest verkrachte mens ter wereld’, maar de homo’s gaven er niks om, omdat ze allemaal supermeth hadden.

Oh, en dus toen begonnen de stemmen te schreeuwen: “Hij heeft crack in zijn tuin!” En ik ging naar buiten en vond inderdaad stukken folie, die ik tot bolletjes rolde en in twee enveloppen stak en erop schreef: “Crack is dodelijk, stop AUB. Dit is een drugsvrije zone.” Niet lang daarna opende ik mijn pillendoos en daar zat iets in dat leek op een duidelijk spoor van crystal methamphetamine. Ik weet het, ik weet het: je mag nooit goede drugs vernietigen, maar ik was het beu om telkens in de val gelokt te worden, dus spoelde ik die fonkelende kristalletjes door de afvoer. Misschien hebben ze zelfs gepiept terwijl ze wegspoelden.

Wie zijn de ‘vervolgingsagenten’?

Een Copyright Nazi-leidster van een agentschap van een of andere boosaardige organisatie die undercover werkte als een ‘eeuwig binnendringende’ agente die het hele bureau observeerde waar ik werkte en in mijn e-mail en MySpace-account inbrak, iedereen die ik ooit heb gekend begon te contacteren en hen veranderde in betaalde informanten.

Dat was waarschijnlijk een poging om mijn volledige leven te volgen, met videomontages van mezelf die door rood loopt in de jaren ’90 en zo. De tweede agent was haar brave dochter. De derde was een bebaarde buurman die uit de tuin te voorschijn kwam met een radarachtig ding, een gepensioneerde privé-detective die me al een heel decennium aftapte.

Het was een soort ongehaaste achtervolging. Ik kon hen voortdurend horen praten over hoe ze me wilden vermoorden, ze riepen de hulp in van de militaire politie en vertelden hen dat ik een Zwitsers legermes had en dat ze me moesten komen neerschieten, omdat ik in 2002 een legerhoed droeg.

Eerst dacht ik dat ze buiten waren, maar uiteindelijk leerde ik dat ze ‘wirism’ gebruikten, een proces waardoor gedachten getelegrafeerd worden via neurale netwerken. Die zijn alleen te verkrijgen nadat wirism in het brein is ingeplant. Ze plaatsten het in mijn voorhoofd tijdens mijn neuscorrectie en ze zaten gewoon de hele dag in hun bestelwagen te discussiëren over mijn bewegingen.

Maar waarom zouden ze dit allemaal doen voor jou?

Dat is het grappige deel. George Bush haat elektronische muziek, en de achtergebleven kooks bereikten een consensus dat ik de Antichrist ben. “Blijkbaar geniet hij niet van het gezelschap van vrouwen,” zeiden ze. “En hij zal Grote Afschuwelijke Woorden aanwenden om het bestaan om te vormen.” Dit alles escaleerde toen ik een apocalyptische voorspelling online vond waarin Amerika me verkoopt aan Iran. (Ik zag in een lokaal nieuwsrapport dat de landen hun burgers kunnen verkopen.) Daar duwen ze me van een 1.176 voet hoge toren, en dit verhindert een kernoorlog. Dat deel is echt, ik heb een exemplaar van het document. Of misschien is het als Fight Club en schreef ik het eigenlijk allemaal terwijl ik sliep. Soms doe ik dat.

Voor meer ongelooflijke onzin en andere muzikale miskleunen, vervolgt u vriendelijk uw weg naar phiiliip.com.