EEN INTERVIEW MET JEAN TOUITOU, DE BAAS VAN A.P.C.

Niet veel bijzonders, zou mijn moeder zeggen over A.P.C. De broeken, shirts en jasjes van het Franse bedrijf zijn dan ook bedoeld om je eruit te laten zien alsof je vanmorgen geen seconde over je kloffie hebt nagedacht. Toch is de pasvorm zo flatteus als het maar kan en laten A.P.C.'s prijskaartjes je zelden in huilen uitbarsten. Ondanks dat wordt A.P.C. niet overladen met enorme hoeveelheden aandacht: het valt immers niet mee om een label te beschrijven dat z'n best doet niet opgemerkt te worden. (En trouwens: MISLUKT)

Jean Touitou richtte A.P.C. op in 1987, precies op tijd om mee te kunnen liften op de minimalistische hype die door de jaren negentig raasde. In 1994 zorgde het label - eigenlijke naam: Atelier de Production et de Creation – ervoor dat mensen, zoals de toenmalige moderedacteur van Details magazine tegen de New York Times, dingen zeiden als: "Ik hang niet in clubs, ik hang bij A.P.C." In de tweede helft van de jaren negentig profiteerde A.P.C. van de explosie aan aandacht voor alles wat maar Frans en moderne was – Air, Daft Punk, Etienne de Crécy, La Haine en hun soortgenoten waren cultureel zo'n beetje het hoogst haalbare.

A.P.C. heeft nooit geprobeerd al te modieus over te komen. Nou ja, een decennium geleden kreeg je bij je A.P.C.-spijkerbroek een setje handschoenen gemaakt van schuurpapier zodat je 'm eigenhandig een versleten look kon aanmeten. Daarvoor ontdekte A.P.C. de militaire stijl ver voordat de rest van de modewereld ermee op de proppen kwam. Ook al is A.P.C. tegenwoordig niet meer 's werelds meest gewilde naam, voor degenen die zichzelf te chic vinden voor Uniqlo maar enorme bakken geld ontberen, is A.P.C. nog altijd de perfecte plek om fatsoenlijke basics in te slaan. En onlangs koos het superkieskeurige skatelabel Supreme A.P.C. voor hun "Fuck Em!"-jeans samenwerking.

Vice: Voordat je ontwerper was studeerde je taalkunde en geschiedenis aan de Sorbonne. Is daar iets van terug te zien bij A.P.C.? En verder; wat zorgde ervoor dat je overstapte naar de duistere zijde, euh, ik bedoel mode?
Ten eerste: nee. Ten tweede: iedereen kan aan de Sarbonne studeren – de écht zware school is de École Normale Supérieure. En drie: grappig dat je over de duistere zijde begint. In de modewereld zijn vuige seksroddels soms het hoogtepunt van een gesprek. Ik krijg nooit de gelegenheid om het te hebben over de dingen die me echt raken, zoals hoe Sartre's bezwaren tegen Camus' boek L'Homme révolté tegenwoordig zo relevant zijn.

Iedereen noemt je een minimalistische modeontwerper. Wat betekent dat nou eigenlijk?
Niks. Mensen geven je nu eenmaal graag een naam. Ik ontwerp alleen geen tassen of andere dingen voor Russische prostituees, en als dat betekent dat ik een minimalist ben, dan zal dat wel zo zijn.

Maar onlangs heb je gezegd dat chique minimalisme best wel saai kan zijn, toch?
Ja, er moet wel met kleur en uitdagende vormen gespeeld worden. Soms moet je je verstand even opzij zetten en plezier maken met mode. Als goede flamboyance mogelijk is, dan heb ik daar geen problemen mee.

Franse mensen weten er altijd stijlvol uit te zien zonder zich opzichtig te kleden, en A.P.C. is beroemd vanwege z'n understatement. Dus is A.P.C. het meest Franse label ooit?
Ik heb een Frans paspoort en dat is alles wat Frans zijn voor mij betekent. Ik ben geen nationalist. De meeste ontwerpers zijn visueel nogal uitbundig. Dat maakt mij bescheiden, helaas.

Waarom is minimalistische kleding zo begerenswaardig?
Luister, ik wilde laatst ski's kopen. Uiteindelijk ging ik naar huis met effen metallic ski's. Ik had graag een paar "niet minimalistische" ski's aangeschaft, maar de gemiddelde ski's zijn nu eenmaal bedekt met visuele rotzooi.

Is dat misschien omdat hebzucht best vermoeiend is?
Daar ben ik het niet mee eens. Minimalisme is een soort schuilkelder in een visueel oorlogsgebied. Als de rest van de mensheid denkt dat hebzucht vermoeiend is, dan hoor ik het graag.

Vertel eens over de handschoenen van schuurpapier die je bij de jeans leverde.
Als je wilde dat je broek er versleten uit zou zien, dan kon je hem bewerken precies zoals jij dat wilde. Maar hé, dat was tien jaar geleden.

Wie is de meest stijlvolle persoon op aarde?
Geloof me, dat interesseert me niet. Het enige wat iemand moet doen is rechtop staan en niet over de vloer kruipen. Als de persoon er staande goed uit blijkt te zien, dan is dat goed.

Wat maakt een spijkerbroek goed?
De stof.

Welke ontwerper die je in theorie niet leuk vindt, vind stiekem je toch heel leuk?
Ik vind dat Phoebe Philo bij Céline erg goed werk doet en ik hoop dat de mensen die zich Céline kunnen veroorloven het begrijpen.

Straatmode is bedoeld om een alternatief, minder celebrity- en geldgeobsedeerd universum te zijn. Toch?
Straatmode ziet er alleen maar uit als een alternatief universum – het is het ook, soms, in het begin. Maar meestal niet. Het is overal de same old shit: oppervlakkig, ijdel, egoïstisch, mythomaniakaal, enzovoort.

Je zei tegen streetwear blog Hypebeast dat je binnen én buiten de modewereld wil zijn…
Ja, als ik alleen maar een insider was, dan had ik dingen moeten doen die ik helemaal niet wil doen, zoals consulteren bij modebedrijven en veel drinken.

Je hebt ook A.P.E. (Ateliers de la Petite Enfance) opgezet. Wat voor school is dat?
Het is een kleuterschool waar we de kinderen leren hoe boeiend leren is. Dat is een serieuze zaak. Het heeft een hoop energie gekost en ik ben er heel erg trots op. Niemand in de Franse pers wil erover schrijven, want je bent een kapitalistisch varken als je een privéschool opzet, ook al verlies je er een hoop geld mee. Maar deze journalisten hebben geen enkel probleem met het betalen van een Filipijnse nanny, of om over mijn samenwerking met een of ander sneakerbedrijf te schrijven. En dat noemen ze dan zelfs geniaal. Treurig is het.

Je zei ergens dat je bezig houden met educatie voelt alsof je god aanraakte, ook al ben je niet gelovig. Hoe sluit dat aan bij A.P.C.?
Ik bedoelde dat het was alsof ik iets heiligs aanraakte. Educatie is de universele oplossing. Het is niet bedoeld om synchroon te lopen met A.P.C., maar er zijn overeenkomsten. Het is zoals met de modewereld; ik kon niet zomaar klagen over hoe slecht de scholen zijn. In plaats daarvan heb ik geld en mensen bij elkaar gezocht en ben ik het zelf gaan doen. Zo werkt het voor mij. Kom je trouwens uit Iran?

Jazeker. Bedankt voor het gesprek!

DARYOUSH HAJ-NAJAFI