Een lookbook uit de krochten van de hel

Mode is voor 90% gewoon domme shit. Ik kan nu een relaas gaan typen over Mags-schoenen, tuinbroeken en Umbro enkelsokjes maar de echte poliepen der couture vind je in het grijze gebied. Het gebied waar designers leven die rustig iets blijven pretenderen ondanks dat de dingen die ze maken er (als een) kut uit zien.

Je krijgt wel eens een persbericht binnen over een nieuw te lanceren merk, tv-programma of een lookbook van een mode-ontwerper en natuurlijk zijn dat dan de verschrikkelijkste dingen die je mailbox in tijden in zich heeft moeten dragen.

Zo ook een collectie genaamd APOCALYPSE (ugh) van iets dat SADAK heet. Ik heb geen idee wie of wat Sadak is, ik ken de namen bij de credits ook niet en ik weiger het te Googlen voor ik dit artikel af heb geschreven (straks blijk ik iemand te kennen die er aan mee heeft gewerkt en bestaat de kans dat ik diegene kan kwetsen en besluit ik daarom dit artikel maar af te zwakken tot een soft schopje tegen iemands scheenbeen- en dat wil je niet, geloof me).

Afgelopen weekend heb ik, na een overtuigend woordje van een vriend en een schattig filmpje van een grote trol die ene Frodo met een speer steekt, besloten om me eindelijk eens aan de gehele Lord of the Rings duizendologie te wagen. Dat wat mij altijd heeft tegengehouden om dat eerder te doen, dat heeft Sadak verdomd mooi samengevat in de kleding die ik hieronder zal laten zien. Het lookbook is een bijeenraapsel van chagerijnig kijkende Larp'ers of nep-Larp'ers van Models At Work die de ene na de andere zijden cape zonder ook maar enige blijk van leven in de ogen, proberen te verkopen.

Je ziet hierboven dat de levensvermoeidheid van dit model zo uit zijn vettige manen op zijn enkellaarsjes drupt.

Ik voel me alsof ik al een tijdje aan het kijken ben naar een aflevering van Law & Order: Special Victims Unit over een motorbende uit Noord-Ierland met een 'impeccable sense of style'. En ritsjes bij hun kuiten.

Sensitieve jongen legt zijn rechterhand op de binnenkant van zijn linkeronderarm en kijkt bedachtzaam naar de vloer.

Het deprimerende aan de laatste paar foto's is dat de designer vast even over het hoofd heeft gezien dat elk minimal-luisterend meisje van 24 elk weekend in precies dezelfde 'harem'-broek staat te dansen op die ene slechte dj in Trouw Amsterdam waarvan ik hoop dat hij binnenkort een TIA krijg aangezien hij blijkbaar tot aan zijn dood in 2036 geprogrammeerd is in die tent. En zo heb ik een mooi bruggetje gemaakt naar dat waar ik mee startte: bovenstaande collectie is een geschenk uit de hel en de geur van verbrande haren heeft nog nooit zo ranzig geroken.