Een middagje kibbelen met Venus Tropicaux in restaurant Spicy Temptation

Venus Tropicaux is een band met twee meisjes en een jongen. Ze heten Shelley, Shalita en Zach ('zag', niet 'zek') en ze spelen respectievelijk gitaar, bas en drums. De muziek die ze maken klinkt spannend en een beetje gek. Op 2 september komt hun debuut-EP Lycra Pants uit op Subroutine Records. Venus Tropicaux was nog nooit eerder geïnterviewd. Ik zocht ze op in hun woonplaats Rotterdam, waar we gingen lunchen bij Chinees restaurant Spicy Temptation. Het gesprek was gezellig en een beetje rommelig, en de drummer moest het soms ontgelden. Maar in plaats van erover te vertellen, kun je het gewoon hieronder lezen.

Shelley: Dit is zo spannend!
Shalita: Het is ons eerste interview.

Wacht nou even, dat was mijn eerste vraag.
Zach: Jullie zijn de eersten die interesse in ons tonen. We zijn heel erg dankbaar en vereerd. We waren ook best verbaasd toen we gevraagd werden.
Shelley: Zeker omdat het de Festival Guide is. Je weet dat we op geen enkel festival staan?

Ik geloof dat het niet zoveel uitmaakt. Jullie EP heet Lycra Pants. Waarom Lycra en niet Spandex?
Shalita: Dat kan hij vertellen.
Zach: Een van onze eerste liedjes was een liefdesliedje dat ik voor Serena Williams had geschreven. Ik ben al jaren fan van haar. Het liedje ging over haar lichaam in die Lycra-broek. Het was in het Frans en…
Shalita: Dat was Venus Tropicaux toch?
Zach: Oh nee, shit, ehm…

Dat liedje heette zo?
Zach: Nee, we hebben meerdere liedjes over Serena Williams. Ik wou eigenlijk graag een Serena Willliams-tributeband, maar dat is mislukt. Maar goed, dat was dus het liedje Lycra Pants. Er is een foto van haar, die moet je maar een keer googelen, waarop ze die broek aanheeft. Echt magisch.

Een anagram van Lycra Pants is Anal Crypts. Of als je dat smerig vindt: Scary Plants.
Shalita: Gelukkig heb je goed onderzoek gedaan.

Zach, ik hoorde een keer dat jij alleen maar in de band mocht omdat je knap bent. Klopt dat?
Zach: Eh…Het is wel een feit dat ik een vrij matige drummer ben, dus het kan kloppen. Ik heb trouwens een oogontsteking en ik baal enorm dat ik vandaag op de foto moet.
Shelley: Mag ik zeggen wat je hebt? Pink eye! Weet je wat dat is?
Shalita: Poep in je oog.
Shelley: Ja, het is een poepbacterie in je oog

Getsie. Hebben jullie weleens dat je een jongen ziet die knapper is dan Zach, en dat je dan denkt: was hij maar onze drummer?
Shalita: Nee, Zach is de mooiste man van de wereld.
Shelley: Zach lijkt op Tropical Ken. Zie je het?
Shalita: Maar Zach gaat altijd ineens op vakantie, en soms denken we erover om hem te vervangen. Eén keer hebben we met een andere drummer gespeeld. Dat voelde heel erg als vreemdgaan.

Zach, jouw hobby's zijn reizen en in een bioscoop werken, is dat niet lastig te combineren?
Zach: Je bent echt goed voorbereid.
Shalita: Hoe weet je dat?
Shelley: Het wordt nu echt freaky.
Zach: Je hebt wel gelijk, het was lastig te combineren. Op reis miste ik de popcornschep, en in de bioscoop werd ik onrustig. Ik ben laatst gestopt met dat baantje. Het reizen is ook lastig te combineren met de band, want ik moet me elke week braaf melden voor een repetitie. Als deze band zou stoppen, ben ik de volgende dag weg. Ik heb een hekel aan Rotterdam, ik zou hier het liefst niet wonen. Maar ja, ik zit met die band.

Ik hoorde dat je morgen naar Parijs gaat.
Shalita: Ja, hij zou eigenlijk woensdag gaan, maar op woensdag repeteren we altijd, dus nu gaat-ie morgen.
Shelley: Al bijna twee jaar repeteren we elke woensdag.
Zach: Het is nu een soort voogdij, want ik heb geen huis, dus ik slaap om en om bij Shelley en Shalita. Het zijn een soort moeders voor me. Het begint steeds gênanter te worden, de hele situatie. Dus ik dacht: ik ga naar Parijs, dan kom ik terug voor de repetitie, en dan ga ik weer terug naar Parijs. Dan ben ik de hele tijd weg.

Wat doe je in Parijs?
Shelley: Ha! Mag ik dat vertellen? Ja hoor.
Shelley: Hij heeft een adresje, in een hostel. Mag ik het echt vertellen?
Zach: Ja, ja.
Shelley: Hij wil geen bed betalen, dus Zach laat zich opsluiten in het invalidentoilet en dan slaapt hij daar. Sorry?
Zach: Ik ben gek op Parijs, maar het is eigenlijk te duur. Er is één hostel waar je heel makkelijk op het invalidentoilet kan slapen. Je moet laat gaan, als de schoonmakers al zijn geweest. Ik lig gewoon op de grond met m'n hoofd op m'n rugzak. Er wordt weleens aan de deur gerammeld, maar dan doe ik gewoon niet open. Venus is natuurlijk de Romeinse godin van de liefde, en "tropicaux" is Frans voor tropisch. Zou je liever een Italiaan willen of een Fransoos?
Shelley: Een Fransoos.
Shalita: Een Italiaan. Eigenlijk een Spanjaard, ik hou van Spaans.
Shelley: Fransen zijn echt leuk.
Shalita: Ik haat Fransen.
Zach: Ik denk ook Frans.
Shalita: Zij houden allebei van Fransen, ik niet.
Shelley: Maar niet die uit Parijs. Liever Zuid-Frankrijk. Een boertje.
Shelley: Uit Toulouse, of Nice.

Jullie hebben ook een liedje over dat je Frans wil zijn, toch? French Girl.
Shalita: Nee, dat gaat over Titanic.
Zach: Ja, want Kate Winslet die ontkleedt zich, en Leonardo DiCaprio heeft allemaal Franse hoertjes getekend toen hij nog in Frankrijk woonde.
Shalita: Iedereen vindt altijd dat Zach op Leonardo DiCaprio lijkt, en toen hadden we een keer geen inspiratie meer, en Shelley lijkt natuurlijk op Kate Winslet. Toen hebben we dat liedje bedacht.

Op wie lijkt Shalita?
Shelley: Op Dora! Zie je dat niet? [Het eten arriveert. Zach krijgt een smerig uitziende gebonden maïssoep, Shelley krijgt bami met een onmenselijke hoeveelheid eend en Shalita mie met paddenstoelen en een mierzoet, fluorescerend sausje.] Als jullie één ding mochten veranderen aan de band, wat zou dat dan zijn? Zach: Onze kunde.
Shalita: Nee joh, het zou niet leuk zijn als we heel goed waren.
Shelley: Ik ga even nadenken! Je moet niet zo snel iets zeggen.
Shalita: Ik zou willen dat Zach een keer bekkens koopt.

Je hebt nu geen bekkens?
Zach: Ja, dat is een groot probleem, dat blijkt elke keer weer. Dit ziet er zo lekker uit, wat is dat? Paddenstoelen? Maar wat is dat kleurige spul? Aardbeiensaus?
Shalita: Maar ja, Zach moet bekkens, en niet de hele tijd dingen boeken op dagen dat we moeten repeteren of optreden.
Shelley: Ja, we willen Zach veranderen.
Shalita: En dat we ongesteld zijn, dat is vaak vervelend.
Shelley: We zijn het ook altijd tegelijk.
Zach: Nu snap ik pas wat 'gebonden' betekent. Het is niet echt lekker, maar ik ga het wel gewoon opeten.

Wanneer worden jullie boos?
Shalita: Ik word altijd boos.
Shelley: Ik word nooit boos, dat is echt een loze emotie.
Shalita: Ik word boos als zij dat soort dingen zegt. Zach wordt altijd boos als we te veel over hem praten. Maar we houden van Zach.
Zach: Nou, we willen nog weleens boos op elkaar worden, want toen we begonnen met de band konden we allemaal nog geen instrument spelen.
Shelley: Thanks.
Zach: Ik kon niet drummen, Shelley kon geen gitaar spelen.
Shelley: Thanks! Ik heb zeven jaar gitaarles gehad.
Zach: Maar we worden dus weleens boos als we geconfronteerd worden met het feit dat we niet zo goed zijn. Dan zeggen we bijvoorbeeld: we willen meer groove. Maar ja, dat kunnen we helemaal niet. We kunnen alleen de vierkwartsmaat.
Shelley: Jij weet niet eens wat een vierkwartsmaat is. Daar word ik dan weer boos van. Hij kan geeneens tellen. En hij doet net alsof hij verstand heeft van voetbal.

Wanneer hebben jullie voor het laatst iemand geslagen?
Shalita: Vorige week. Ik was boos op iemand anders, en ik ging voordoen hoe ik diegene zou slaan, en toen sloeg ik een vriend van ons keihard hier op zijn borstbeen.
Zach: Ik heb Shalita laatst heel hard in haar gezicht geslagen. Toen was ik heel boos. Ik haalde gewoon vol uit.
Shalita: Ik wil altijd heel graag geslagen worden, maar niemand slaat me ooit.

Nou, ik heb wel genoeg gevraagd! Of willen jullie nog iets vertellen?
Shalita: Zach, wil je nog iets vertellen?
Zach: Nee, ik ben heel blij dat het is gelukt, ons eerste interview.

Dit artikel verscheen eerder in onze Festival Guide. Check ook_ festivals.vice.com _voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.