FYI.

This story is over 5 years old.

Fotos

Emil Kozaks angstaanjagende trips naar de duisternis

Deze foto’s werden genomen op de momenten dat Emil het te eng vond worden.

42°28'12.15"N 2°26'57.81"W door Emil Kozak

Big Black Nothing, de fotoserie van Emil Kozak, jaagt ons de stuipen op het lijf. Op een goede manier. Om de foto’s te maken zwierf Emil in het hulst van de nacht rond op voor hem onbekende plekken—hij liep zo lang en ver als hij durfde, en schoot de foto’s op de momenten dat het hem te eng werd, net voordat hij zich weer naar de bewoonde wereld spoedde. Zijn foto’s geven je dezelfde sensatie als een enge film of een spookhuis, en herinneren je eraan hoe leuk het is om je de pleuris te schrikken. We vroegen hem om de verhalen achter een paar van zijn meest griezelige foto’s te vertellen, iets dat hij maar al te graag wilde doen.

Advertentie

46°52'37.1575''N 9°52'16.6087''E  

Toen de schemering inviel trok ik een Zwitserse vallei in. Ik ging steeds verder en verder, en na vijf minuten werd ik opeens omgeven door een dichte mist. Het licht van de huizen achter me verdween langzaam. Ik nam deze foto toen zo snel mogelijk, zodat ik mijn weg nog terug zou kunnen vinden.

46°52'23.9826''N 9°52'38.0064''E  

Dit was het huis waardoor ik de weg terug kon vinden.

43°25'35.0159''N 1°36'38.3609''W 

Terwijl ik deze foto nam verschenen er plots twee hoofden vanachter het muurtje. Ik schrok me wezenloos, en zij volgens mij ook. Dat denk ik tenminste…

38°49'56.7127''N 0°8'26.9761''E

Dit was een heel spookachtig strand. Grote delen van de kust waren bedekt met cement. Het voelde alsof ik me op een andere planeet bevond.

41°25'30.7466''N 2°6'30.2738''E  

De Bergen rond Barcelona zijn een vreemde plek als de zon is ondergegaan. Je zult uiteindelijk altijd stuiten op of rare mensen of wilde zwijnen. Deze nacht zag ik een zeug met kleine biggetjes. Dat klinkt misschien schattig, maar je wilt dus echt niet fucken met een mamazwijn.

29° 9'39.53"N 13°26'22.69"W   

Ik ging mee met een begeleide tour door ondergrondse lavatunnels. Op zeker moment besloot ik de groep achter me te laten, en zelf op verkenning te gaan. Opeens stond ik in een grote ruimte met vier stoelen en een tafel.