Eva’s hormoonspiraaltje liet haar bijna voor een trein springen

Er zijn drie dingen waarvan ik nare steken in mijn kruis krijg: praten over penisvisjes die je urinebuis inzwemmen, praten over uitscheuren tijdens een bevalling en praten over het plaatsen van een spiraaltje. Gelukkig komt het eerste onderwerp bijna nooit ter sprake. Het tweede onderwerp al iets vaker, en het laatste onderwerp helaas te vaak. Al mijn vrouwelijke vrienden hebben namelijk weleens overwogen om een spiraaltje te plaatsen, en delen dit allemaal graag met mij.

Nu zijn steken in mijn schaamstreek vervelend, maar ze vallen in het niet bij het leed dat vrouwen meemaken nadat een hormoonspiraaltje zich in hun warme baarmoeder heeft genesteld. Waar de ene vriendin een fragiel, piepend vogeltje wordt dankzij een vertyfte hormoonhuishouding, verandert het andere slachtoffer in een regelrechte feeks waar Naomi Campbell nog bang van zou worden. Maar geen enkele vriendin haalt het bij Eva, die binnen anderhalve week compleet doordraaide. Eva (30) was sinds haar dertiende aan de pil, vertelt ze me. Ze menstrueerde nogal heftig, en de pil verminderde dat. Zo'n vijftien jaar lang zette Eva een rem op haar menstruatie. "Maar toen ik 28 was, wilde ik ermee stoppen. Ik wist eigenlijk niet hoe mijn lichaam werkte zonder de pil, en had bovendien geen vaste vriend waar ik de pil voor hoefde te slikken." Ze stopte er een paar jaar mee, en gebruikte condooms. Althans, dat deden de mannen. Tot vriendinnen enthousiast over hun spiraaltjes vertelden. Eva googelde naar de verschillen tussen koper- en hormoonspiraaltjes. Koperspiraaltjes kunnen je menstruatie verergeren. Maar van hormoonspiraaltjes kun je depressief worden en huid- en gewichtsproblemen krijgen, al verdwijnen die klachten meestal weer na een paar maanden. Dan maar een hormoonspiraaltje, dacht Eva. Vol goede moed belde ze het Centrum voor Anticonceptie, Seksualiteit & Abortus in Amsterdam, waar ze anderhalve maand later terecht kon. Binnen tien minuten zat het hormoonspiraaltje met de naam Mirena in haar baarmoeder en kon ze naar huis. De arts waarschuwde haar dat het nog wel een paar dagen kon bloeden. "Maar ik bloedde niet dood hoor, het was alleen even smerig." De eerste dagen verliepen rustig. Op een avond kwam een vriendin bij haar een drankje doen. "Toen ze binnenkwam dacht ze dat ik dronken was, terwijl ik een of twee wijntjes ophad. Ik dacht nog: misschien heb ik te weinig gegeten?" Die vrijdag sprak ze met een andere vriendin af. "Die dacht ook dat ik dronken was. Ik voelde me ook wazig, alles ging langs me heen… alsof je xtc-pil net aanslaat." Eva kreeg pukkels en plekken op haar gezicht, en kon niet meer slapen. "Dan lag ik in bed met onrustige benen, en kon ik niet stilliggen." Haar libido was verdwenen. "Ik had die week wel seks, maar voelde helemaal niks." Langzaam besefte ze dat er van binnen iets niet goed zat, maar ze besloot het nog even aan te kijken. "Ik voelde me soms even down, maar wuifde dat weg. Ik ben vrij nuchter. De laatste keer dat ik huilde was toen mijn hond doodging." Anderhalve week na het inbrengen van de Mirena werd het Eva te veel. Ze dronk (wederom) een wijntje met vrienden, toen ze zich ineens niet goed voelde en besloot naar huis te gaan. Een vriendin liep met haar mee, en met elke stap die Eva zette ging het slechter. "Toen ik thuis was kreeg ik een paniekaanval. Huilen, snot, hyperventileren. Het enige wat ik dacht was: dit ding moet ERUIT." Maar de kliniek ging pas 's ochtends open. Het zou een lange nacht worden. Eva probeerde te slapen, wat niet lukte. Ze ijsbeerde door haar huis, zette een paar keer koffie, pafte als een gek. Ze keek weer op internet en las horrorverhalen van vrouwen die aan de antidepressiva moesten omdat ze na jaren hormonen toegediend te hebben gekregen, dachten dat ze gek waren geworden." Ook Eva dacht dat ze gek werd. "Straks spring ik nog voor een trein. Maar dan kreeg ik weer een moment van helderheid." Gedurende dit alles keek Eva elke tien seconden op haar telefoon, of ze de kliniek al kon bellen.

Het dieptepunt was dat Eva overwoog om het spiraaltje er zelf uit te halen. "Er zit een touwtje aan, dus in theorie zou je het, als je diep naar binnengaat, eruit moeten kunnen halen." Gelukkig hield ze zich in en wist Eva de nacht te "overleven". Om half acht 's ochtends belde ze de kliniek, in de hoop dat er al iemand aanwezig was. De receptionist nam op en zei dat er om 13.00 uur een arts met haar kon praten. "U begrijpt het niet," brieste Eva toen door de telefoon. "Ik kom er nú aan." Als een bezetene fietste Eva naar de kliniek. "Ik gilde dat iedereen uit de weg moest gaan." Eenmaal in de kliniek wierp ze zich over de balie en herhaalde ze haar mantra: er moet nú iemand komen kijken, dat ding moet er nú uit. De behulpzame receptioniste kon niets anders doen dan Eva vragen om plaats te nemen tot er plek was. Eva kon alleen maar huilen. "De mensen in de wachtkamer dachten vast dat ik voor een abortus kwam, want die worden ook in die kliniek uitgevoerd." De behandelende arts zag direct de blinde paniek in Eva's ogen. "Ik was volgens haar de tweede persoon in zeventien jaar die er zo erg aan toe was." Eva werd direct naar een kamer gebracht. "Eén verpleegster was heel lief voor me. Ze aaide over mijn hand en zei dat het goed zou komen." De arts wilde nog uitleggen wat ze precies ging doen, om Eva te kalmeren, maar dat interesseerde haar niets. "Het maakte me niet uit hoe ze het deed, als dat spiraaltje er maar uit werd gehaald." Het spiraaltje werd er uitgehaald, maar dat was niet voldoende. "Ik vroeg de arts of ze hem wilde laten zien, zodat ik het zeker wist." De arts hield hem omhoog: een wit, T-vormig plastic stokje met een touwtje eraan. Volgens de arts zou Eva zich met tien minuten al veel beter voelen. Voordat Eva de kliniek verliet verontschuldigde ze zich nog voor haar hysterische gedrag. Toen ze eenmaal thuis was, waren de angst en paranoia grotendeels verdwenen. "Ik ben 's avonds zelfs uit eten gegaan." Inmiddels is Eva weer haar nuchtere zelf. Het is haast alsof het drama nooit is gebeurd. Haar emotionele breakdown schuift ze niet af op de kliniek, Eva wilde immers zelf een spiraaltje. "In de kliniek hebben ze me juist enorm geholpen. Ik moest anderhalve maand wachten om het spiraaltje te laten zetten, maar toen hij eruit moest kon dat nog dezelfde ochtend." Ook is ze geen fervent tegenstander van hormoonspiraaltjes geworden. "Ik ken genoeg vriendinnen die heel tevreden zijn. Bij mij haalde het spiraaltje iets raars naar boven, iets wat ik liever daar laat zitten."

Om voor de hand liggende redenen is Eva niet Eva's echte naam. Lees ook: Het verhaal van een model dat haar been verloor door een tampon _[Een interview met een man die geil wordt van menstruatiebloed ](http://www.vice.com/nl/read/een-interview-met-een-man-die-een-fetisj-heeft-voor-menstruatiebloed-202)Voor dakloze vrouwen is ongesteld zijn een nachtmerrie_ Like VICE Nederland voor je dagelijkse partij prachtverhalen, want anders mis je dingen: