Luka Karssenberg gaf het stokje van de foto-estafette door aan Wessel Baarda, met als opdracht: maak iets voor je vader.VICE: Hoi Wessel. Vertel, wie ben je en wat doe je.
Wessel Baarda: Ik ben Wessel, 23 jaar en student aan de Fotoacademie in Amsterdam. Mijn werk bestaat voornamelijk uit stillevens. Je kreeg van Luka de opdracht om iets voor je vader te maken.
Omdat ik nooit heel close met mijn ouders ben geweest, was dit een uitdaging voor me. Fotografie werkt voor mij vaak erg confronterend. Ik was daarom benieuwd wat deze opdracht zou opleveren en of het mij nieuwe inzichten zou geven over de relatie tussen mij en mijn ouders. Nostalgie is een veelvoorkomend thema in mijn werk en ik merkte dat deze opdracht die gevoelens ook met zich meedraagt. Waarom ben je nooit heel close met je ouders geweest?
Dat kan ik niet met zekerheid zeggen. Ik merk dat het voor mij in elke situatie moeilijk is om close te zijn met mensen en ze in mijn comfort zone toe te laten. Of mijn opvoeding ertoe heeft geleid dat ik zo ben of dat dit iets is wat altijd al in mijn persoonlijkheid heeft gezeten, vind ik moeilijk te zeggen. Ik denk mede doordat ik zulke hoge eisen aan mezelf stel, ik het idee heb dat mijn ouders deze eisen ook stellen. Door mijn tekortkomingen voor mezelf te houden heb ik in zekere zin het idee dat ik mijn omgeving en dus ook mijn ouders minder teleur kan stellen. Dat perfectionistische helpt gelukkig wel weer in het werk dat ik nu maak. Past deze foto bij het werk dat je normaal gesproken maakt?
In al mijn werk zit een bepaald grafisch element dat ik in deze foto ook heb proberen weer te geven. Ik let erg op kleur en vorm in mijn werk en dat is hier goed terug te zien. Wat zien we in de foto? En waarom?
De dingen die ik voor mijn vader gemaakt heb in mijn kindertijd. De welbekende zelfgeknutselde fotolijstjes en asbakken voor vaderdag. In het maken van deze frutsels zat veel meer tijd en moeite dan de meeste cadeaus die ik mijn vader de afgelopen jaren gegeven heb. Omdat een foto voor mij vaak een persoonlijk verhaal vertelt, heb ik mij laten inspireren door herinneringen uit mijn kindertijd en deze gebruikt in de foto. De blokken werken hierbij goed om de beeldstijl van mijn kindertekeningen te vertalen naar het werk waar ik me nu mee bezighoud. Hoe heb je het gemaakt? Wat zijn het voor blokken?
Het zijn speelblokken voor kinderen. Ik heb hiervoor gekozen omdat het voor mij een tijdloze vorm van speelgoed is en het staat voor iets wat ik nog steeds doe met mijn foto's: een beeld opbouwen uit verschillende onderdelen. De blokken liggen verspreid over de grond als een gevallen bouwwerk. Dit staat symbool voor vervlogen tijden, en de mogelijkheden om nieuwe dingen op te bouwen. Ik heb het beeld beetje bij beetje opgebouwd en elementen toegevoegd tot het verhaal voor mij zowel beeldend als inhoudelijk klopte. Hoe het beeld precies tot stand is gekomen is lastig uit te leggen. Het enige wat ik er nog over kwijt kan is: niet alles is wat het lijkt. Hou je ervan om je werk te ensceneren? Of vind je het ook interessant om dingen vast te leggen zoals ze zijn?
Scènes die ik in het dagelijks leven tegenkom brengen mij vaak op ideeën of hebben een bepaalde beeldende kwaliteit die mij aanspreekt. Ik laat me hier dan ook vaak door inspireren. Tegelijkertijd vind ik het interessant om voorwerpen uit hun context te halen en ze weer te geven op een manier waarop mensen er normaliter niet naar zouden kijken. Het mooie zien in dingen die op het eerste gezicht niet per se als mooi gezien worden, is iets wat ik vaak terug probeer te laten komen in mijn werk. Dat gaat voor mij beter als de voorstellingen geënsceneerd zijn. Wessel geeft het stokje door aan Berber Theunissen, met als opdracht: fotografeer de plek waar jij het meest jezelf kunt zijn.
Wessel Baarda: Ik ben Wessel, 23 jaar en student aan de Fotoacademie in Amsterdam. Mijn werk bestaat voornamelijk uit stillevens. Je kreeg van Luka de opdracht om iets voor je vader te maken.
Omdat ik nooit heel close met mijn ouders ben geweest, was dit een uitdaging voor me. Fotografie werkt voor mij vaak erg confronterend. Ik was daarom benieuwd wat deze opdracht zou opleveren en of het mij nieuwe inzichten zou geven over de relatie tussen mij en mijn ouders. Nostalgie is een veelvoorkomend thema in mijn werk en ik merkte dat deze opdracht die gevoelens ook met zich meedraagt. Waarom ben je nooit heel close met je ouders geweest?
Dat kan ik niet met zekerheid zeggen. Ik merk dat het voor mij in elke situatie moeilijk is om close te zijn met mensen en ze in mijn comfort zone toe te laten. Of mijn opvoeding ertoe heeft geleid dat ik zo ben of dat dit iets is wat altijd al in mijn persoonlijkheid heeft gezeten, vind ik moeilijk te zeggen. Ik denk mede doordat ik zulke hoge eisen aan mezelf stel, ik het idee heb dat mijn ouders deze eisen ook stellen. Door mijn tekortkomingen voor mezelf te houden heb ik in zekere zin het idee dat ik mijn omgeving en dus ook mijn ouders minder teleur kan stellen. Dat perfectionistische helpt gelukkig wel weer in het werk dat ik nu maak. Past deze foto bij het werk dat je normaal gesproken maakt?
In al mijn werk zit een bepaald grafisch element dat ik in deze foto ook heb proberen weer te geven. Ik let erg op kleur en vorm in mijn werk en dat is hier goed terug te zien. Wat zien we in de foto? En waarom?
De dingen die ik voor mijn vader gemaakt heb in mijn kindertijd. De welbekende zelfgeknutselde fotolijstjes en asbakken voor vaderdag. In het maken van deze frutsels zat veel meer tijd en moeite dan de meeste cadeaus die ik mijn vader de afgelopen jaren gegeven heb. Omdat een foto voor mij vaak een persoonlijk verhaal vertelt, heb ik mij laten inspireren door herinneringen uit mijn kindertijd en deze gebruikt in de foto. De blokken werken hierbij goed om de beeldstijl van mijn kindertekeningen te vertalen naar het werk waar ik me nu mee bezighoud. Hoe heb je het gemaakt? Wat zijn het voor blokken?
Het zijn speelblokken voor kinderen. Ik heb hiervoor gekozen omdat het voor mij een tijdloze vorm van speelgoed is en het staat voor iets wat ik nog steeds doe met mijn foto's: een beeld opbouwen uit verschillende onderdelen. De blokken liggen verspreid over de grond als een gevallen bouwwerk. Dit staat symbool voor vervlogen tijden, en de mogelijkheden om nieuwe dingen op te bouwen. Ik heb het beeld beetje bij beetje opgebouwd en elementen toegevoegd tot het verhaal voor mij zowel beeldend als inhoudelijk klopte. Hoe het beeld precies tot stand is gekomen is lastig uit te leggen. Het enige wat ik er nog over kwijt kan is: niet alles is wat het lijkt. Hou je ervan om je werk te ensceneren? Of vind je het ook interessant om dingen vast te leggen zoals ze zijn?
Scènes die ik in het dagelijks leven tegenkom brengen mij vaak op ideeën of hebben een bepaalde beeldende kwaliteit die mij aanspreekt. Ik laat me hier dan ook vaak door inspireren. Tegelijkertijd vind ik het interessant om voorwerpen uit hun context te halen en ze weer te geven op een manier waarop mensen er normaliter niet naar zouden kijken. Het mooie zien in dingen die op het eerste gezicht niet per se als mooi gezien worden, is iets wat ik vaak terug probeer te laten komen in mijn werk. Dat gaat voor mij beter als de voorstellingen geënsceneerd zijn. Wessel geeft het stokje door aan Berber Theunissen, met als opdracht: fotografeer de plek waar jij het meest jezelf kunt zijn.