Fotografen van Magnum over medeleven en menselijkheid

Magnum Photos is het meest prestigieuze fotoagentschap ter wereld. Het is al bijna een respectabele zeventig jaar oud – een aankomend jubileum dat ze eerder alvast vierden door ons een hele rits foto's te sturen die hun fotografen op het perfecte moment hebben genomen.

Voor hun Square Print Sale deze week – waar je gesigneerde prints van Magnumfotografen kan kopen voor honderd euro per stuk – vroegen ze hun fotografen om een foto uit hun eigen werk te kiezen die empathie en verbinding uitstraalt. Van vuurwerk op Coney Island tot rokende en zoenende Franse tieners – elke foto vertelt een verhaal over een moment van empathie. Bekijk een selectie uit de beelden hieronder.

"Ik nam deze foto in Qikiqtarjuaq, Nunavut, een klein dorpje in het noorden van Canada. Het was 2004 en ik was daar voor een fotografieopdracht voor een Duits tijdschrift. Hoewel de locatie zelf beeldschoon was – een surrealistisch stukje bebouwing in een uitgestrekte witte wildernis – was het verhaal dat het tijdschrift maakte behoorlijk duister. Ik werd er samen met een journalist op uit gestuurd om de sociale problemen van de gemeenschap in kaart te brengen. Er dreigde een flinke generatiekloof te ontstaan, omdat traditionele bezigheden als jagen en vissen in de verdrukking kwamen door de opkomst van het internet, drugsverslaving en het algehele gevoel van isolatie.

Gedurende de twee weken dat ik daar was, had ik moeite met mijn rol als complete buitenstaander, omdat ik erheen was gestuurd om behoorlijk intieme dingen te fotograferen. Tegelijkertijd was het betoverend om de dagelijkse rituelen te zien ontvouwen te midden van al dat overweldigende natuurschoon."

– Jonas Bendiksen

Coney Island, Verenigde Staten, 1962. Vuurwerk tijdens de viering van Onafhankelijkheidsdag. © Bruce Davidson voor Magnum Photos

"Soms vertellen ze geen verhalen, maar spreken ze simpelweg als afbeeldingen. Ze tonen gevoel, kweken begrip. Foto's kunnen passie, schoonheid en empathie oproepen. En dan is er liefde."

– Bruce Davidson

Verenigde Staten, 1968. De begrafenistrein van Robert F. Kennedy. © Paul Fusco voor Magnum Photos

"Ik nam deze foto vanaf de trein die het lichaam van Robert F. Kennedy van New York naar Washington D.C. vervoerde. Langs het spoor stonden wel twee miljoen mensen die de trein voorbij wilden zien rijden. Er stonden allerlei soorten Amerikanen in het publiek: Bobby Kennedy's strijd voor rassenverzoening maakte hem voor velen 'de meest betrouwbare witte man in zwart Amerika'. De mensen op de foto hadden een betekenisvolle connectie met Kennedy en een duidelijke reden om een bord te maken, in de hitte te gaan staan en gedag te zeggen tegen de man die hen eens hoop had geboden."

– Paul Fusco

"We brachten de kerstvakantie door in Venetië en logeerden in een oude palazzo. Mijn dochter Marieke had een keertje 's ochtends moeite om uit bed te komen; ze was in een slechte bui. Ik maak al foto's van mijn twee dochters sinds hun geboorte. Ik maakte altijd foto's in zwart-wit, omdat ik het gevoel had dat het meer direct was en ervoor zorgde dat ik me meer op hen kon richten dan op de omgeving. Maar die dag zorgde de sfeer van het moment en het licht ervoor dat ik koos voor kleur."

– Harry Gruyaert

"Ik ontmoette Raymond Hubbard in de herfst van 2007 in Washington D.C. Hij was aan het revalideren in het militaire hospitaal Walter Reed, nadat hij de zomer daarvoor zijn linkerbeen was verloren in Irak. Ik was toen al twee jaar op reportage in Irak en Afghanistan en had een pauze nodig. Ik werd aangetrokken door Raymonds intelligentie en charisma, en we begonnen met elkaar op te trekken. In het begin durfde ik hem niet zo goed te fotograferen. Na een tijdje was hij mijn verlegenheid en aarzeling zat, en daagde hij me uit om te fotograferen wat en wanneer ik maar wilde, en hoe ik dat wilde.

We begonnen veel tijd met elkaar door te brengen. Een paar maanden nadat we elkaar hadden ontmoet, werd hij ontslagen uit het ziekenhuis en verhuisde hij terug naar het kleine plaatsje Darien in Wisconsin. Ik ging hem een paar weken later achterna. We feesten samen, rookten te veel sigaretten en hadden diepe gesprekken. Op een dag vroeg hij om een familieportret. Hij hield van Star Wars en wilde met zijn zonen met lightsabers poseren. We gingen naar een nabijgelegen korenveld rond zonsondergang en namen een paar foto's. Ik had er graag meer willen maken."

– Peter van Agtmael

Franse tieners op een boot in de rivier Seine. Parijs, Frankrijk, 1988 © David Alan Harvey voor Magnum Photos

"Ik had een opdracht gekregen van National Geographic om iets te maken voor hun themanummer over Frankrijk. Ik had besloten dat ik niet historisch Frankrijk wilde vastleggen, maar liever modern en jong Frankrijk – Franse tieners. Dus deed ik wat ik altijd doe: ik versmalde m'n blik. Ik koos een groep Parijse tieners uit die een soort bende vormden – maar een leuke bende, een vriendengroep. Ik werd een paar weken deel van hun groep. Ik ging met ze mee naar school, hing met ze rond, fotografeerde hun overwinningen en hun mislukkingen.

Judith, die met de sigaret, was hun leider. Er is altijd een leider. Ik was vooral blij met deze foto. Ik heb hem genomen op de dag dat ze afstudeerden, en ze bij de Seine voor het Henri Cartier-Bresson-huis lagen. Ik liet me altijd door Cartier-Bresson inspireren, zelfs toen ik in deze periode met kleur schoot. Ik had echt een band ontwikkeld met deze jonge Franse mensen. We waren een familie geworden tegen de tijd dat ik afscheid van ze nam, wat voor hen ook een afscheid van hun jeugd was."

– David Alan Harvey

"Ik herinner me de dag dat ik de Prince Street Girls ontmoette nog goed; dat was de naam die ik gaf aan een groepje jonge Italiaanse meiden die bijna elke dag op dezelfde hoek van de straat aan het rondhangen waren. Dit zijn Dee en Lisa die voor me poseerden – of misschien poseerden ze wel voor zichzelf. Ze waren goede vriendinnen, in dezelfde maand geboren, en het klikte gewoon tussen die twee. Ze waren altijd samen toen ze opgroeiden in Little Italy – op school en op straat en ook na hun jeugd. Hun vriendschap duurt inmiddels al vijftig jaar.

Toentertijd was ik nog de vreemdeling die daar niet thuishoorde, maar deze zagen me vaak aan komen lopen en schreeuwden dan: "Neem een foto! Neem een foto!" Ik was jarenlang hun geheime vriend en mijn loft werd een soort toevluchtsoord voor ze wanneer ze de hoek van de straat durfden te verlaten. Iets wat hun ouders overigens hadden verboden. Het was belangrijk voor mij om ze te blijven fotograferen terwijl ze opgroeiden, vooral wanneer ik terugkwam uit het buitenland waar ik oorlogen had vastgelegd. Nu ik terugkijk op deze foto's herinner ik me hoe moeilijk het was om mijn twee levens te integreren – familie en vrienden thuis en mijn leven als oorlogsfotograaf. Het was vaak een pijnlijke scheiding, hoewel het er niet een was waar ik spijt van heb gehad."

– Susan Meiselas

Kind met masker. Ciudad Juarez, Colonia Zaragoza, 2009. © Jerome Sessini voor Magnum Photos

"Ik heb een sterke band met Mexico, en ben er veel geweest de afgelopen tien jaar. Zoals ik het in mijn boek heb beschreven, The Wrong Side: Living on the Mexican Border (Contrasto, 2012), waarin deze afbeelding voorkwam: 'Verontrustende landschappen, een grijze wereld van de arbeiders in de maquilas. Betonnen blokken. Aan de kust maar zonder de zee… stille kinderen, gewurgd door capuchons van hun windbreker, hoofd omlaag. Ze slepen zichzelf vooruit als oude mannen die naar huis lopen."

– Jérôme Sessini

Verenigde Staten, Indiana, Fairmount. In 1955 bezocht James Dean het stadje waar hij was opgegroeid. Het was net nadat hij 'East of Eden' had gemaakt, maar de film was nog niet uit. Hij logeerde met zijn familie op de boerderij van zijn oom Marcus Winslow. © Dennis Stock voor Magnum Photos

"Ergens is deze foto van James Dean een verhaal over er niet bij horen. Dit portret van Dean laat het toekomstige icoon zien op een overgangsmonument: het glamoureuze profiel lijkt in strijd met de achtergrond van de boerderij in Indiana waar hij opgroeide. Er is een moment waarop we niet zeker weten wat onze plek in de wereld is, hoewel we allemaal de moeite moeten doen om deze plek te vinden. Dennis heeft dit moment vastgelegd. Misschien is deze foto daarom een van zijn favoriete afbeeldingen van James Dean; hij heeft zelfs vaak gezegd dat het qua compositie zijn beste foto is."

– Susan Richards, echtgenote van Dennis Stock

"Deze foto is in 2003 bij een ijssalon bij Miami Beach genomen. Ik ging naar binnen om een ijsje te kopen en zag deze man die een dutje deed in een stille hoek van de winkel. Ik vond het een prachtige en kalme situatie."

– Constantine Manos

Magnum Photos verkoopt regelmatig prints van hun fotografen in hun webshop. Kijk op shop.magnumphotos.com voor meer informatie.