Foto’s van jonge Britse skinheads in de jaren tachtig

Fotograaf Gavin Watson publiceerde al eerder het boek Skins & Punks, een verzameling van beelden die hij schoot van skinheads en punkers in de jaren zeventig en tachtig. Daarnaast heeft hij in de muziekindustrie en modewereld gewerkt, en nog twee andere fotoboeken gepubliceerd – waarvan hij zelf trouwens geen exemplaren meer in huis heeft, omdat hij ze allemaal heeft weggegeven.

Zijn vierde boek We Were Here 79-89 komt binnenkort uit. Ik sprak hem over zijn werk, zijn jongere jaren, en skinheads in Engeland.

VICE: Waarom geef je altijd al je boeken weg?
Gavin Watson: Het is beter als ze in het huis van iemand anders staan dan het mijne, toch? Ik weet wel hoe m'n foto's eruitzien, en een kunstwerk is nooit compleet totdat een ander het ziet – daarom geef ik ze ook weg. Het is de taak van de kijker om te bepalen wat een beeld voor hem betekent. Ik heb mijn taak volbracht – ik heb de foto's gemaakt, mensen vinden ze mooi, en ze zijn gepubliceerd. Er worden altijd zoveel etiketten op mijn werk geplakt, daarom beschrijf ik bijna nooit wat er op de foto's te zien is, hoewel ik daar wel veel kritiek op krijg.

Dan vragen mensen: "Waarom staat er geen uitleg bij?" Gast, jij weet ook wel waar skinheads vandaan kwamen. Kijk naar de fucking foto en verzin zelf gewoon een verhaal. Waar is dat jochie geweest? Waar gaat hij naartoe? Dat is het plezier van fotografie voor mij. Je moet misschien wel de basisinformatie hebben – dit is gemaakt in High Wycombe in 1982 – maar als je zo'n praatje wilt van: "Dit is Neville, de zoon van een Ierse priester, de skinheads kwamen voort uit bla bla bla…" Dat is niet wat ik doe. Dat mogen anderen doen.

En de foto's in dit boek zijn ook gewoon kiekjes die je maakte van je vrienden, toch?
Ja, tot ik een jaar of 28 was, maakte ik gewoon foto's van mijn vrienden. Ik woonde in Londen en probeerde gewoon iets van m'n leven te maken, of dat nou met acteren of fotografie was. Ik maakte wat foto's van mijn vrienden, drukte ze af, dropte ze bij een persbureau, en verdiende hier en daar dan vijftig pond. Vaak eindigden die foto's in rechtse kranten bij een artikel over doorgedraaide en gewelddadige skinheads, of zoiets. Dat vond ik wel kut. Daar draaide het niet om.

Over rechtse publicaties gesproken – dat was altijd een probleem voor de skinheadbeweging, toch?
De skinheadbeweging was echt een universeel ding, en de extreemrechtse skinheads waren net zo goed deel van de subcultuur als de zwarte rudeboys uit Jamaica. Ze zijn er nu allemaal onderdeel van – ze zijn verweven met de cultuur. De skinheadcultuur komt uit de mix van zwart en wit, dat is de oorsprong. Dat de media skinheads onterecht neerzette als een stel gewelddadige neonazi's maakte het alleen maar sterker voor mij.

Denk je dat jouw foto's helpen om een ander beeld van skinheads te schetsen?
Ja. Mensen hebben een vijand nodig zodat ze de controle kunnen houden. We werden gedemoniseerd – die skinheadwereld waar de media over schreef; mijn foto's laten zien dat ze het mis hadden, toch? Ik werd niet betaald om ze te schieten en dat is waarom ze echt overkomen. Als een of andere verslaggever langskwam, dan gingen we allemaal op een rij tegen een muur aanstaan en keken we boos de camera in. Maar op deze foto's zijn we vrolijk, we lachen. We zijn gewoon jonge kids.

Bedankt, Gavin.

Gavin is nu geld aan het inzamelen voor de publicatie van zijn nieuwe boek. Kijk voor meer informatie op de Kickstarter-pagina.