In deze editie van mijn wekelijkse column over het prachtige onderwerp 'art': koken met kunstenaars, sjamanistische plantenorgies, prachtig opgebaarde Indiase doden en hoe het Twentse Diepenheim the place to be op kunstgebied werd.

Zo origineel en sprankelend als Melanie Bonajo heb je er maar weinig. Naar haar werk kijkend krijg je het idee dat ze niks anders doet dan maskers maken van planten en huishoudelijke artikelen, die ze vervolgens draagt terwijl ze liefdevolle orgies heeft met in alle kleuren van de regenboog geschminkte mensen, die onophoudelijk zelfgeschreven liederen zingen. Tegelijkertijd maakt ze zoveel werk dat je er duizelig van wordt: foto's, films, installaties, performances, muziek, boeken, hutten, wat maakt ze eigenlijk niet?

Onlangs opende haar eerste Nederlandse galerie-solo bij Akinci. Dat was even spannend, want ergens ben je toch bang dat zulk vrij werk verstikt in een galerie-setting, waar strakke witte muren en een galeriehoudster met een zwart brilmontuur de toon bepalen.

Gelukkig bleek niks van die angst gegrond – sterker nog, middenin de galerie stond een zelfgebouwde sjamanentent waar een film over de helende werking van groepsseks werd getoond en op de opening waren er geen sjiek gedekte tafels met pindabakjes, maar liepen er in bladerpakken uitgedoste figuren rond, die druiven en dadels in ieders mond drapeerden. Ga dit zien, deze meest gedurfde galerieshow van het jaar.

De show is te zien tot 17 oktober.

De afgelopen twee weken is eigenlijk de complete kunstagenda overgenomen door fotobeurs en -festival Unseen. Overal in Amsterdam werden de meest waanzinnige foto-events en exposities gehouden. Maar het middelpunt van de beurs is zoals altijd in de Westergasfabriek, waar galeries van over de hele wereld het beste tonen wat er op fotogebied te zien is. En juist dat wat het kloppende bruisende hart zou moeten zijn, is dan eigenlijk best een beetje stijf en saai, met al die keurig ingelijste glimmende foto's.

Grote uitzondering dit jaar was de Zwitserse galerie Nicola von Senger, die een prettig anarchistische presentatie had van de kunstenaar Beni Bischof, met alle werken op de muur geprikt – een beetje zoals een tienerkamer vol met posters hangt. Hier overheersten vooral foto's van magazinecovers, waar uit de ogen van wulpse modellen nu opeens worsten of vingers staken. Als je op de website van Bischof kijkt zie je dat zijn gekte eindeloos veel vormen aan kan nemen.

Het idee is eigenlijk zo simpel dat je niet snapt waarom dit er niet veel eerder was. Waar kunstenaars gewend zijn een flinke portie magie en prettige verwarring toe te voegen aan alles wat ze aanraken, zijn koks vooral bezig met vragen als 'wat is de ideale temperatuur om een scholfilet te garen?'

Nu snap ik wel dat koks waarschijnlijk voor het lekkerste eten zorgen, maar als kunstenaars etentjes gaan organiseren krijg je waarschijnlijk wel een spannendere avond. Dit is ongeveer het uitgangspunt van Artist Recipes, dat ook op Unseen gelanceerd werd. De eerste twee keer waren gelijk raak, met de in London woonachtige kunstenaar Lorenzo Vitturi die in zijn werk de meest fantastische bouwsels maakt van etenswaren die hij op de markt vindt, kijk maar hieronder.

De tweede dag was het Nederlandse fotografenduo Ottokaan aan de beurt, die een kwartel in een eend in een gans in een kalkoen serveerde.

Nu heb je deze avonden natuurlijk al gemist, maar geen reden tot huilen: er zullen nog vele Artist Recipes volgen (like op Facebook om op de hoogte te blijven). Ik hoop op kunstenaars die de reuzenperzik uit het gelijknamige boek van Roald Dahl nabouwen, waar je vervolgens met z'n allen doorheen mag eten, of op een zwembad vol tomatensoep met balletjes, of op een avond geïnspireerd op de Russische amateur-eetkunst, zoals je op de foto's hieronder ziet:

In India heb je Kali, de god van de tijd. Ze vernietigt en schept aan de lopende band het gehele universum, en om haar nek hangt een ketting met 108 hoofden. Op de boekenbeurs van Unseen ontdekte ik het net uitgebrachte boek MAA: een samenwerking tussen de Italiaanse fotograaf Federico Carpani en de Indiase fotograaf Indra Khumar Jha.

Indra woont in de heilige stad Varanassi, wat voor hindoes de absolute hotspot is wat betreft gecremeerd worden als je bent overleden. Vanuit heel India komen hier mensen om hun dierbaren te laten cremeren in het crematorium. Niemand mag hier foto's maken, behalve Indra Khumar Jha, die zijn service aanbiedt aan de nabestaanden. Net voor de mensen het vuur in gaan, liggen ze prachtig opgebaard met een overdaad aan kleurige bloemen om hen heen die dienen als offer voor Kali. Zo zouden we allemaal wel aan ons einde willen komen.

Voordat de twee fotografen elkaar ontmoetten, wiste Indra altijd z'n memorycard zodra die vol was, om weer nieuwe foto's te kunnen maken. Door hun ontmoeting blijven de foto's nu bewaard.

In het boek vinden we 108 portretten van deze doden (net als het aantal hoofden dat Kali om zijn nek heeft hangen), maar ook ander materiaal geschoten door de Indiase fotograaf.

Je kunt het bestellen op maa.guru.

Ver weg van 'take away coffee' drinkend Amsterdam en alle hippe activiteiten van Unseen ligt een Twents dorpje dat Diepenheim heet. Het is een dorp zoals we niet vaak meer zien. De mensen kennen elkaar bij naam, er is sociale controle zonder dat het verstikkend wordt, de heggen zijn keurig gesnoeid en er is een rijk verenigingsleven waar schutterijen, fanfares en majorettes nog springlevend zijn. Het is misschien het soort dorp waar grotestadsbewoners lacherig over doen, terwijl je er met een beetje goede wil ook juist een paradijs in kan zien.

Als een ode aan het paradijselijke Diepenheim, met al z'n wonderlijke gewoontes, zijn voor de tentoonstelling

Arcadia, folklore, natuur en de buren vanuit de hele wereld kunstenaars ingevlogen om zich te laten inspireren door deze goudomrande oase. En de werken zijn op hun beurt weer op plekken door het hele plaatsje te bewonderen, met als middelpunt de plek van Kunstvereniging Diepenheim. Zo hield het uberflitsende Arnhemse modecollectief Maison the Faux een modeshow met een collectie geïnspireerd op de kledingkasten van echte Diepenheimers, werd een werk van Kitty Maria bij de lokale slager getoond en dit is nog maar een fractie van de kunsttornado die nu door Diepenheim raast.

De tentoonstelling is te zien tot en met 22 november.