Bowlen is zo overduidelijk een "tijdverdrijf" dat het alleen door een verveelde dierensoort met te veel tijd om handen bedacht had kunnen worden. Het is een spel dat zo simpel is, dat ik me altijd een beetje schaam als ik het hardop moet uitleggen: "Nou, eh, je probeert wat kegels om te gooien met een bal." En het is niet direct een onderwerp waar je het uren over kan hebben met vrienden, of lange lezingen over kan geven op de universiteit.
Advertentie
Maar een paar zomers terug begon ik veel te bowlen, en merkte ik op een gegeven moment dat ik altijd een beetje misselijk word wanneer ik een bowlingbaan betreed. Niet dat ik de hele baan onderkotst, maar ik voel wel een vage soort existentiële ongemakkelijkheid. Zodra ik een vleugje opsnuif van die desinfecterende spray die ze op de schoenen spuiten, of de cartooneske geluidjes hoor nadat iemand een strike heeft gegooid, zakt de moed me in de bowlingschoenen en voel ik me even totaal nutteloos.Mijn hypothese is dat deze bowlingcentra, die soms zo groot als een vliegtuighangar zijn, iets weghebben van het vagevuur. Dat iets aan het spel en de ruimtes waar het wordt gespeeld de betekenisloosheid van het leven illustreert en onderstreept, en duidelijk maakt hoe erg we ons vervelen met z'n allen. Ik weet in ieder geval dat ik persoonlijk nog nooit iets tegelijkertijd zo aantrekkelijk en zo afstotelijk heb gevonden.Daarom zijn fotograaf Eli Durst en ik deze zomer samen gaan bowlen in Connecticut. Hij fotografeerde; ik schreef op wat ik om me heen zag. We spraken allebei met veel bowlers, in de hoop dat we beter zouden begrijpen hoe zoiets leegs toch zo zwaar en betekenisvol kan voelen—en hoe zoiets truttigs toch zulke scherpe randjes kan hebben.—GIDEON JACOBS
