De schrijnende verhalen van homo’s in het leger

Het boek Gays in the Military van Vincent Cianni kwam uit in 2014. Het is een fotografische en persoonlijke kijk in de levens van homoseksuelen in de periode waarin het Amerikaanse leger hen niet toeliet. Het verbod op homo's werd ingevoerd in 1949. In 1993 werd Don't Ask, Don't Tell (DADT) ingevoerd, een beleid dat stelde dat je op zich homo in het leger kon zijn, zolang je het geheim hield. Als je bijvoorbeeld een partner van hetzelfde geslacht had, dan mocht je het niet aan je medesoldaten vertellen als hij of zij ziek werd, of was overleden.

Het is dan ook geen geheim dat homo's in het leger tot 2011 – toen het beleid werd geschrapt – een hoop te lijden hadden, last hadden van PTSS en in sommige gevallen zelfs zelfmoord pleegden. Nu nog steeds zijn er in het leger een hoop vooroordelen over homo's en lesbiennes. Cianni's boek bestaat uit foto's en interviews, die hij verzamelde tijdens een drie jaar durende reis door Amerika. Hij vroeg zich af waarom LGBT'erswilden werken voor een instantie die weigerde hen te accepteren, en wat voor langetermijneffecten dat op deze mensen had.

De personen variëren van een 92-jarige Tweede Wereldoorlog-veteraan tot mensen die nog maar kort geleden soldaat in Afghanistan waren. We belden Cianni om te praten over het boek, en over hoe hij het ervaren had om mensen te ontmoeten die onderdeel zijn, of waren, van zo'n onderdrukkend systeem.

VICE: Waarom ben je zo geïnteresseerd in dit onderwerp?
Vincent Cianni: Ik groeide op tijdens de culturele en politieke revolutie in de jaren zestig, tijdens de piek van de Koude Oorlog. Ik was een onwetende, maar wel politiek betrokken middelbare scholier en een hippiestudent, toen het conflict in Vietnam in een oorlog veranderde. Ik was zo overtuigd van mijn idealen dat ik bereid was om naar Canada te vluchten, als ik zou worden opgeroepen voor mijn dienstplicht. Het grootste deel van mijn leven was ik totaal niet geïnteresseerd in het leger, omdat ik ontzettend pacifistisch was. Ik kon er met mijn hoofd niet bij waarom iemand bij het leger zou gaan, en al helemaal niet waarom homoseksuelen dat zouden doen, aangezien ze er niet welkom waren.

In november 2009 luisterde ik op een dag naar een lokale radiozender. Daarop werd een interview uitgezonden met de moeder van een negentienjarige, homoseksuele soldaat die in Irak zat en onlangs uit het leger was ontslagen. Toen ik Nathanael Bodons moeder met liefde, trots en zelfverzekerdheid over hem hoorde praten dacht ik na over mijn eigen leven. Ik moest mijn identiteit altijd verbergen voor mijn familie, vrienden, en collega's en ik werd vaak geconfronteerd met ene hoop onverdraagzaamheid.

Als documentaire fotograaf en verhalenverteller besefte ik dat de verhalen van LGBT-soldaten en veteranen belangrijk waren. Het zijn de ervaringen en de verhalen van mensen die vaak slecht zijn behandeld. Hun burgerlijke rechten werden niet erkend en hun mensenrechten zijn vaak geschonden. Als deel van deze gemeenschap, die nog steeds strijdt voor gelijkheid, kon ik de mensheid niet mijn rug toekeren vond ik.

Wat deed het DADT-beleid psychologisch met de mensen voor wie dit gold?
DADT was per definitie een dubbelzinnig beleid en de manier waarop het werd nageleefd was volledig afhankelijk van hoe soldaten en commando's het interpreteerden. Hoewel DADT bedoeld was om LGBT-soldaten te beschermen, door het te verbieden om naar iemands seksuele voorkeur te vragen, waren klopjachten gebruikelijk in de jaren tachtig. Veel LGBT'ers werden opgejaagd, gevolgd, onderzocht, ondervraagd en ontslagen. De gevolgen van fysiek en seksueel geweld en van die klopjachten waren psychologisch enorm schadelijk voor deze mensen.

Waren de mensen opgelucht dat ze hun verhaal konden doen?
De mensen die ik interviewde hadden in veel gevallen geen enkel bewijs van hun ontslag. In sommige gevallen was er zelfs überhaupt geen bewijs van hun tijd in het leger. Dit project hielp ze om hun eigenwaarde en hun verleden als soldaat terug te krijgen. Tijdens de interviews gingen ze terug naar moeilijke ervaringen, die ze soms al helemaal hadden weggestopt. Dat werkte als een soort therapie voor ze. De foto's tonen hun menselijkheid, hun kracht, en hun zwaktes.

Wat vonden ze ervan om voor een instantie te werken die hen niet accepteerde?
Hun redenen om bij het leger te gaan verschilden enorm, net als bij hun heteroseksuele medesoldaten. Ze vonden het een eer om hun land te dienen. In de woorden van Joseph Rocha [een Amerikaans marineofficier die Cianni interviewde]: "Het heeft mijn liefde voor het leger, de krijgsmacht en de soldaten nooit aangetast. Ik was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Mensen denken: stop gewoon met homo zijn, en laat me al helemaal niet weten dat je op mannen valt. Alleen, dat betekent dat ik niet over mijn jubileum kan praten, of een foto van mijn geliefde op mijn bureau mag hebben. Dat soort zelfontkenning is vreselijk."

Welke verhalen vond je het meest bijzonder?
Er waren mensen als Kevin Brannaman – die verkracht werd door zijn sergeantinstructeur – en Travis Dobbs – ook verkracht door zijn sergeantinstructeur en toen drie dagen lang ondervraagd. Deze mannen hadden te maken gehad met vreselijk seksueel geweld en extreme ondervraagmethoden, waardoor ze ernstige psychologische en emotionele schade hadden opgelopen.

Er was ook het verhaal van Joseph Rocha. Hij werd continu getormenteerd en zijn mensenrechten werden grof geschonden, terwijl hij in dienst was. Hij moest bijvoorbeeld "meerdere keren voor de camera homoseks nadoen met legerhonden, werd met de brandslang bespoten, werd vastgebonden aan een stoel, werd in een hondenkennel met stront achtergelaten, en werd gedwongen om hondenvoer te eten."

Weet je hoe de situatie nu is voor transgenders die het Amerikaanse leger in willen?
Het is interessant dat alle informatie die ik over het nieuwe legerbeleid kan vinden over LGB gaat. Transgenders worden nog niet erkend als mensen die openlijk in dienst kunnen zijn. Als iemand tegenwoordig uit de kast komt als transgender of daarvan verdacht wordt, dan wordt hij of zij meteen ontslagen.

Hoe lukte het homoseksuelen in het leger om toch enigszins positief te blijven?
Veel van de dienstdoeners en veteranen richtten zich op hun werk en de missie van hun eenheid. Ze keerden zich ook tot hun vrienden, familie en soms hun geloof, om daar kracht uit te halen. Ze konden immers niet vertrouwen op hun medesoldaten, of hun commandanten. Ze hadden ook geen toegang tot psychologische hulp, of spirituele begeleiding.

Katie Miller [een voormalig cadet] zei het heel mooi: "De reacties van mijn voormalige kameraden waren zo heftig dat ik daar kapot van was, maar dat ik de mensen waar ik om gaf en die mij steunden achter moest laten was het allerergst."

Op de website van Vincent kun je meer van zijn werk zien en zijn fotoboek kopen.