'Get The Fuck Out Of My House' is iets dat je niet wil zien maar waar je wel naar blijft kijken

Steeds minder mensen kijken tv. Dat is jammer, want er gebeurt zoveel bijzonders op tv. Voor iedereen die deze momenten over het hoofd ziet, belichten we in deze rubriek één verschrikkelijk hoogtepunt. Deze week bespreken we de eerste aflevering van de nieuwe serie Get The F*ck Out Of My House.

De week is nog maar net begonnen, maar er bestaat geen twijfel over wat het tv-moment van de week is. Gisteren werd namelijk de eerste aflevering uitgezonden van de nieuwe topproductie Get the F*ck Out Of My House op RTL5. Dat is een door Nicolette Kluijver gepresenteerd realityprogramma waarin honderd mensen in een huis moeten wonen dat is ingericht voor vier mensen. Dat wil zeggen: er zijn maar vier bedden, er is eten voor vier personen en er is lang niet genoeg wc-papier voor iedereen. Er komen na de uitzending van gisteren nog 59 uitzendingen. Uiteindelijk mogen de mensen in het huis elkaar wegstemmen, en wie als laatste overblijft wint een prijs. Die prijs bestaat uit een kruiwagen vol met geld. Begrijp me niet verkeerd, ik zou ook graag een kruiwagen vol geld hebben – of een kruiwagen zonder geld trouwens, kruiwagens zijn enorm handig als je zware dingen moet verplaatsten over korte afstanden – maar niet tegen elke prijs.

De hel. Dit is althans hoe ik me de hel voorstel. Een plek met heel veel vervelende mensen, waar plek is voor heel weinig – al dan niet vervelende – mensen. Het enige verschil tussen deze plek en de hel is waarschijnlijk dat de hel constant in de fik staat. Je gaat het bijna jammer vinden dat dit verschil bestaat.

De mensen in het programma laten zich gemakkelijk typeren: het zijn mensen van het type dat zich voor een televisieprogramma vrijwillig laat opsluiten in een huis met 99 anderen.

In de eerste aflevering storten ze zich als hyena's op alles dat los en vast zit in het huis, om er maar voor te zorgen dat ze het beter hebben dan de anderen. Dat gaat zo ver dat mensen op een gegeven moment gewoon maar pakken wat ze kunnen. Als een van de deelnemers wordt gevraagd waarom ze er met de broodrooster vandoor gaat – terwijl ze helemaal geen brood heeft – antwoordt ze heel eerlijk: "Ik weet het niet." Ik weet het wel: ze pakte de broodrooster omdat iedereen pakt wat-ie pakken kan. De broodrooster was het enige binnen handbereik.

Na een tijdje valt er een betrekkelijke rust over het huis. Je kunt immers niet zestig aflevering lang blijven knokken. Er wordt gestemd over wie er de baas wordt, bijna zoals in een normale maatschappij. Er moeten keuzes worden gemaakt, zoals over belachelijk duur eten dat moet worden gekocht (van geld dat van de prijzenpot afgaat) en er vormen zich allianties. Dan is de aflevering voorbij, maar als we de preview van de volgende afleveringen moeten geloven gaat er gevochten, gehuild en geneukt worden, zoals je dat mag verwachten van een realityprogramma.

De populairste video's op het internet zijn failcompilaties; filmpjes van skaters die met hun kloten op een rail worden oneindig veel vaker bekeken dan registraties van geslaagde kickflips. Miljoenen mensen kijken elke dag op Liveleak naar filmpjes van treinongelukken en vechtpartijen. Niet omdat het leuk is, maar omdat die video's een soort magische aantrekkingskracht hebben, waarop niemand de vinger kan leggen. Wat er gebeurt in Get The F*ck Out Of My House is eigenlijk een soort sociale variant op de failcompilatie. Niemand valt met zijn ballen op een stang, maar in de 25 minuten die het programma duurt vinden meer sociaal ongemakkelijke situaties plaats dan in een heel jaar in een dagopvang voor autisten. Dat ligt deels aan de mensen, en deels aan het feit dat ze met zoveel in zo'n kleine ruimte zitten. Het levert fascinerende televisie op, die tegelijk afstoot en aantrekt, precies als een video van een busongeluk bij sommige mensen doet.

Het is lastig om één moment uit te kiezen dat boven alle andere momenten uitstijgt. Ik bedoel: de eerste kandidaat verlaat het huis omdat ze haar e-sigaret kwijt is. Een 'modelcoach' van 23 probeert de leiding te nemen maar niemand neemt haar serieus, waarschijnlijk net als in het echte leven. Een mannelijke make-upartist vergelijkt de zelfverkozen situatie in het huis met de Holocaust.

Toch is er één moment dat eruit springt, omdat het de perfecte lulligheid van het programma aangeeft. Een volwassen man (hierboven met het rode overhemd) heeft een pannetje met water. Een andere volwassen man vindt dat de eerste man het pannetje water moet afstaan, omdat hij het wil. Niemand snapt waarom überhaupt iemand het pannetje wil, maar onbegrip is nu eenmaal de kern van dit hele programma. De eerste man weigert. Daarop ontstaat een schermutseling, waarbij beide mannen aan het pannetje met water staan te trekken, waardoor al het water uit het pannetje en over de mannen klotst.

Vanavond kijk ik weer, en morgenavond ook – net zoals ik elke keer weer zal klikken als er ergens op internet een video wordt aangeprezen onder de titel Bloody gore NSFW. Of het nou bewust is of niet, de makers van Get The F*ck Out Of My House hebben een nieuw genre uitgevonden: zelfhaat-tv. Dit programma kijken is zelfkastijding, omdat het zo extreem ongemakkelijk en dommig is, maar hoe gek het ook is, er zijn heel veel mensen die dat op een bepaalde manier prettig vinden.