De onwerkelijke straatfotografie van Giacomo Vesprini

Ik hou er niet van om mijn stijl te moeten definiëren; ik ga eigenlijk gewoon naar buiten en neem dan foto's. Vaak weet ik niet wat ik zal gaan fotograferen, omdat ik instinctief te werk ga en op esthetiek gericht ben.

Mensen zijn vaak achterdochtig of voorzichtig als ze me in een hoekje zien staan en ik foto's van ze aan het maken ben. Ik wil het beeld niet te veel beïnvloeden, dus het is belangrijk om onopvallend te zijn. Soms ga ik zitten, praat ik met een paar mensen om me heen en begeef ik me langzaamaan in de situatie die gaande is, om op die manier mijn aanwezigheid te valideren. Als ze eenmaal doorhebben dat ik geen bedreiging vorm, begin ik foto's te maken.

Waar ik echt op uit ben, is dat mensen vragen beginnen te stellen bij wat ze zien. Ik ben er niet op uit om mensen te vertellen wat ze moeten zien, of fotoconcepten samen te stellen; ik ben op zoek naar mogelijkheden en impliciete verhalen. Psychologie heeft veel invloed op hoe mensen naar een foto kijken. Het menselijk brein wordt door verschillende dingen getriggerd, dus sommige mensen kunnen een foto als heel claustrofobisch ervaren; het kan ze aan iets of iemand herinneren, aan hun vader of aan een film die ze vorige week hebben gezien; sommigen zien misschien wel een liefdesverhaal in een foto; anderen zien misschien een verhaal over huiselijk geweld. Sommige mensen beleven mogelijk plezier aan de samenhangende esthetiek in een foto, terwijl anderen daar niet eens over nadenken. Het staat open voor interpretatie.

Mijn foto's hebben best iets onwerkelijks, wat ik vooral esthetisch gezien probeer te bereiken. Wanneer je surrealisme combineert met straatfotografie, opent dat een soort deur naar een ander, droomachtig landschap, waar verschillende verhaallijnen mogelijk zijn en je gedachten overal naartoe kunnen dwalen. Het is eigenlijk alsof je vanuit de realiteit fictie creëert.

De lichtval is erg bepalend. Het licht kan bepaalde elementen in een foto benadrukken, en andere elementen links laten liggen. Dit vergroot de onwerkelijkheid van de foto, en je kunt het nog eens extra benadrukken met obscure hoeken, het creëren van lagen, weerspiegelingen en kleuren. Wat ik nog het meest interessant vind, is dat – ook al probeer ik me niet in de situatie te mengen, zodat die zo authentiek mogelijk is – het per definitie niet realistisch kan zijn, omdat het mijn visie weergeeft; mijn werkelijkheid.

Zoals verteld aan Francesca Cronan.

Meer van Giacomo's werk is hieronder en op zijn website te zien. Check ook Eyegobananas, het straatfotografiecollectief waar hij deel van uitmaakt.