Het sperma van mijn man en de lesbiennes die het willen hebben

Mijn man Michael is een droomvent. Hij is bijna twee meter lang, en heeft Duits, Iers en Zweeds bloed. Zijn familie heeft gestudeerd aan de beste universiteiten van de wereld en zijn grootvader werd negentig. Kortom, zijn sperma is goud waard.

Valentina en Alissa – een lesbisch stel waarmee we goed bevriend zijn – proberen al 2,5 jaar om zwanger te worden. Helaas zonder succes, maar ze zijn daardoor wel al twintigduizend dollar armer. Ze gebruikten een anonieme donor van een spermabank in Oakland, waar ze regelmatig heen gingen om een nieuw potje sperma te halen. Op een gegeven moment bleek echter dat het zaad van de door hen zorgvuldig uitgezochte donor uitverkocht was.

Afgelopen zomer vroegen Valentina en Alissa tijdens onze bruiloft aan mijn man of hij misschien zijn zaad wilde doneren. Hij zei gelijk enthousiast 'ja'. Een paar maanden later vlogen we vanuit Berlijn naar Californië, met als doel om Michael in twee weken zoveel mogelijk sperma te laten produceren. Dat betekende dat ik even seksloos door het leven zou gaan en Michael daar beneden waarschijnlijk schaafplekken zou gaan oplopen – alles om een levend wezen te scheppen.

Het proces was redelijk simpel: Michael moest klaarkomen in een potje en dat overhandigen aan Alissa en Valentina, waarna zij het kwakje op hun slaapkamer inbrachten met een injectiespuit zonder naald erop. Daarnaast doneerde hij ook zijn sperma aan de spermabank California Cryobank, waar het werd ingevroren voor toekomstige pogingen, of eventuele broertjes of zusjes.

Er komt wel veel papierwerk bij kijken. Er moesten contracten worden getekend, waarin staat dat wij niet om voogdij zouden vragen en dat zij ons niet zouden vragen om alimentatie. Dat zijn standaardcontracten voor dit soort situaties. Valentina en Alissa betaalden niet voor het sperma – dat leek ons onethisch, en bovendien boden ze dat ook niet aan. Ze betaalden wel de kosten van onze vliegtickets, het hotel, een huurauto, doktersafspraken, en een onafhankelijke juridisch adviseur. Voordat Michael zijn goedje aan hen zou schenken, moest hij eerst allemaal genetische testen en lichamelijke onderzoeken ondergaan, en werd er bloed bij hem afgenomen. Dat moest allemaal van de spermabank, zodat ze nergens voor aansprakelijk gesteld kon worden.

De eerste avond dat we in Oakland waren, praatten we tijdens het eten over onze wensen en angsten. Valentina en Alissa verzekerden ons dat ze wel wilden dat we een rol zouden spelen in het leven van het kind (hoewel we natuurlijk wel in Europa wonen). We zouden een soort oom en tante zijn; een rol waar we ons erg op verheugden. Michael maakte zich wel zorgen dat zijn eigen biologische wekker ook zou gaan rinkelen wanneer hij zijn biologische kind ontmoet. Mijn grootste zorg was dat zijn moeder het niet zou kunnen laten om zelfgebreide sokjes en mutjes op te sturen – wat enigszins ongepast is voor een donor-oma.

De volgende dag spraken we bij de spermabank eerst met een arts. Michael zat er kalm bij terwijl hij alle genetische afwijkingen van zijn familie opnoemde: Asperger, borstkanker, colitis. Valentina begon steeds zorgelijker te kijken. Ik overwoog even om haar gerust te stellen door ook mijn familiegeschiedenis op te sommen – maar bedacht me al snel dat die genenpool ook niet vlekkeloos is.

Om aan de gespannen sfeer te ontsnappen, zei ik dat ik naar de wc moest en ging ik stiekem op zoek naar het masturbatiehok van de spermabank – gewoon om even te zien hoe dat eruitziet. Het bleek een omgebouwd invalidentoilet te zijn, waar nu een hele voorraad analoge en digitale porno lag. Ik dacht even dat er alleen maar heteroseksuele porno lag, en wilde al bijna boos naar buiten stormen om iets te roepen over discriminatie, maar vond toen wat dvd's met bareback- en soldatenporno.

Terwijl Michael kort daarna in dezelfde kamer een bekertje vulde, zocht Valentina nerveus op het internet naar informatie over de ziektes die hij eerder die dag had opgenoemd. Mijn man kwam al snel triomfantelijk maar ook een beetje schaapachtig naar buiten. Hij werd gelijk weer meegenomen door een verpleegster om bloed af te nemen.

Daarna was het tijd voor groepstherapie, waarbij er gepraat werd over veelvoorkomende moeilijkheden die ontstaan bij niet-anonieme donoren. We werden gewaarschuwd voor het gevaar van bepaalde woorden: zo impliceert de term "biologische vader'' toch dat je een ouderrol hebt. Ook leerden we om ruimte te maken voor de wensen van het kind. Wij kunnen wel zeggen wat we willen als viertal, en Valentina en Alissa kunnen hun wensen aangeven als ouders, maar we hebben nog geen idee wat het kind later wil of wil weten.

Toen we de volgende ochtend wakker werden, bleek dat Valentina een LH piek had – een hormoon dat aangeeft dat je lichaam op het punt staat om te ovuleren. De ovulatie duurt meestal 24 tot 48 uur, wat betekent dat het die avond tijd was voor een inseminatie.

Terwijl Valentina, Alissa en ik Real Housewives of Atlanta keken in de woonkamer, deden we alsof Michael zich niet aan de andere kant van de muur aan het aftrekken was in een bekertje. Nadat hij zijn goedje aan hen had overhandigd, reden hij en ik naar een hamburgertent, terwijl Valentina en Alissa het sperma bij Valentina inbrachten. Mijn man en ik aten vette friet en maakten grapjes over dat we zojuist misschien een Nobelprijswinnaar of de nieuwe Adolf Hitler hadden verwekt. Onze plicht zat erop, en nu was de rest aan Valentina en Alissa.

Toen we vertrokken uit Oakland, voelde ik me opgelucht dat wij onze taak hadden volbracht. Tegelijkertijd merkte ik dat ik me niet zoveel zorgen meer maakte als in het begin. Ik voelde me niet meer een tussenpersoon, maar had echt het gevoel dat ik onderdeel was van een hecht viertal. Vlak nadat we landden in Berlijn, hoorden we dat Valentina ongesteld was geworden. De laatste poging was dus niet gelukt. Maar misschien dat het de volgende keer wel lukt, of de keer daarna. Of misschien duurt het nog vijf jaar. Of misschien worden m'n vriendinnen nooit zwanger van het sperma van Michael. Uiteindelijk zijn we toch overgeleverd aan de natuur, maar we hebben in ieder geval ons best gedaan. En ik heb geleerd dat je vrienden soms inderdaad de familie zijn die je zelf kan uitkiezen.