Het valt niet mee om een skater in Suriname te zijn

FYI.

This story is over 5 years old.

Veertig jaar onafhankelijk Suriname

Het valt niet mee om een skater in Suriname te zijn

Catharina Gerritsen volgde de skaters van Paramaribo, een tamelijk jonge subcultuur in Suriname, die niet overal even welkom zijn.

Skateboarden is nog niet echt geaccepteerd in Suriname. In Paramaribo is er een handjevol skaters actief, en hoewel dat aantal gestaag groeit staat de Surinaamse skateboardscene nog in de kinderschoenen. Daarnaast zijn er weinig plekken om te skaten.

Fotograaf Catharina Gerritsen reisde af naar Suriname, dat deze week veertig jaar onafhankelijkheid viert, om onder andere de skatescene van Paramaribo te volgen. Ze hoorde dat skaters in Suriname vaak achtervolgd worden door de politie, en dat mensen uit auto's dingen roepen als: "Fadon mek mi lafu" ('val zodat ik kan lachen'), iets over Tony Hawk, of dat Surinamers überhaupt niet kunnen skateboarden, omdat dat voor Amerikanen of witte mensen is. Het in 2011 opgerichte collectief Skaters of Suriname wil ervoor zorgen dat skaten de underground gaat ontstijgen en kan rekenen op meer begrip. Dit begon met de eerste officiële skatecompetitie die werd opgezet door Yurik Kerpens en Giovanni Cabenda. Hierbij werden ze geholpen door de Nederlandse skater Menno Becht.

Advertentie

Er is nu een bescheiden community, de eerste skateshop is inmiddels een feit en het volgende doel is het eerste echte skatepark van Suriname. Hier wordt al een tijdje voor gestreden, maar de pogingen krijgen niet veel bijval. Er heerst in de politiek nog het beeld dat skaten iets crimineels is en alleen maar voor overlast zorgt, maar petities vanuit supporters van de skaters kunnen dit beeld hopelijk veranderen. Catharina sprak met één van de skaters: "De Surinaamse bevolking lijkt het skaten het afgelopen jaar steeds meer te accepteren. We worden gevraagd om activiteiten bij te wonen, en bedrijven willen sneller geld investeren of iets sponsoren. In plaats van lelijke dingen uit de auto te schreeuwen, stoppen mensen nu steeds vaker om te vragen of ze het ook even uit mogen proberen. De politie en bewakers vormen nog de grootste horde, zij beginnen wel steeds harder op te treden."

Voor de oudere Surinamers is een nieuwe subcultuur als deze een teken van de verwestering van het land, iets waar lang niet iedereen voor is. De skaters willen juist aantonen dat het niet per se iets slechts hoeft te zijn. De skaters vinden elkaar niet op basis van etniciteit, maar door een gedeelde interesse en passie. Samen zijn ze één, iets waar met respect naar kan worden gekeken in Suriname. Vanavond exposeert Catharina haar serie Switi Sranan in Quartier Putain aan het Amsterdamse Oudekerksplein. Attenden via Facebook kan hier. Bekijk ook:
Onze nieuwe documentaire: De Gouden Bergen van Suriname Lees ook: Mijn tante was een van de eerste Surinamers die naar Nederland kwam Catharina Gerritsen kamde Amsterdam Noord uit op zoek naar trots

Advertentie